 |
| Ακούστε την Εκπομπή! |
Ξεκίνησα αυτή την εκπομπή χωρίς λόγια, με ένα μουσικό κομμάτι, που μου αρέσει πολύ, το this Life, που είναι και το μουσικό θέμα της σειράς Sons of Anarchy, to take you by the storm. Γιατί κακά τα ψέματα This Life είναι και η μόνη που έχουμε to raise some Hell, όπως λέει και το τραγούδι.
Αφήστε με όμως να σας συστηθώ πρώτα, πριν προχωρήσει η σχέση μας στο δεν έχει περαιτέρω. Είναι και το σωστό νομίζω. Who are you? Εύλογο το ερώτημα: Who are you? Αφορμή και έναυσμα για την επιλογή ενός κεραμιδόγατου ως persona grata και έμβλημα της εκπομπής ήταν ένα εν δυνάμει κεραμιδόγατο, που οι μοίρες όρισαν να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας μια νύχτα Απρίλη.
Το σημείο συνάντησης λοιπόν με τον γατούλη, όπως το όρισαν οι μοίρες, ήταν ένας κάδος του δήμου, κι εκεί πίσω από τον κάδο, βρήκα αυτό που λένε one love, ένα ξεμαλλιασμένο γατούλη, παρατημένο από μια άκαρδη μάνα, που δεν ξέρω μάλιστα αν τον είχαν πετάξει και μέσα στον κάδο και βγήκε. Συγκεντρώνοντας όλο το θάρρος των 200 γραμμαρίων και των είκοσι εκατοστών του, με κάλεσε διστακτικά και εγώ ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του.
Τώρα ερωτικό ήταν το κάλεσμα, η πείνα ήταν ... θα σας γελάσω. Η ουσία είναι ότι ανταποκρίθηκα. Και ερωτεύτηκα. Δεν ήταν κεραμιδόγατο, ένα απλό γατί των σκουπιδιών ήταν, αλλά σας διαβεβαιώ, θα μπορούσε να γίνει ένας πρώτης τάξεως κεραμιδόγατος. Είχε όλα τα προσόντα. Break τώρα, γιατί συγκινήθηκα. Από μόνη μου …… έτσι …… χωρίς βοήθεια.
Τώρα μπορείτε να αναρωτηθείτε ελεύθερα. Τι τα πυροδότησε όλα αυτά με την εκπομπή κλπ; Είναι απλό, ένα σπίρτο χρειάστηκε ή μάλλον ένα σπιρτόκουτο. Ένα σπιρτόκουτο που παρατήρησε τα μάγουλα μου φουσκωμένα από λογάκια και μου είπε: Κάτι πρέπει να κάνεις γι αυτό, πριν επιδεινωθεί.
Να κάνω μια παρένθεση εδώ, να πω ότι το concept με τα φουσκωμένα με λογάκια μαγουλάκια ανήκουν στην Λολίτσα, την ηρωίδα μια αγαπημένης παιδικής ιστορίας – μμμμμμ ναι, διαβάζω και παιδικές ιστορίες, για όσους δεν το ξέρουν – που γέμιζε το στόμα της λογάκια κι όταν δεν μπορούσε πια να τα κρατήσει, άνοιγε το στόμα και τότε οι άλλοι έκλειναν τα αυτιά. Εεεε, συγνώμη, με την ευκαιρία, παιδιά, σας βλέπω, μη νομίζετε, βγάλτε τα μπαμπάκια από τα αυτιά. Κι εσείς εκεί, δίπλα, με τις μπατονέτες δεν θα καταφέρετε τίποτα, χώρια που αν τις πάτε πολύ βαθιά, μπορεί να πατήσετε κανένα reset κατά λάθος και νάχουμε άλλα.
Κάνε μια εκπομπή, συνέχισε λοιπόν απτόητο στις γοερές κραυγές μου το σπιρτόκουτο, με ύφος αυθεντίας που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, κάνε μια εκπομπή να μοιραστείς όλα αυτά που φυλάς μέσα σου, με τον κόσμο. Συμφώνησα, δεν γινόταν αλλιώς, όμως μια απορία μου έμεινε: Τον κόσμο τον ρωτήσαμε;
Αν τώρα μετά από όλες αυτές τις άχρηστες πληροφορίες της ημέρας, μου ζητούσατε να σας περιγράψω ένα κεραμιδόγατο, σε αντιδιαστολή με τα απλά γατιά, πολύ συνοπτικά θα σας έλεγα ότι ένα κεραμιδόγατο αλλάζει χρώματα, δεν είναι ποτέ ίδιο. Ανάλογα με τον καιρό, με τα φεγγάρια, με την ώρα της ημέρας, με το αν έχει ανάδρομο, μονόδρομο, διασταύρωση με φανάρια ή γέφυρα με προπορευόμενο όχημα …. γενικά ….. αλλάζει, δεν μένει ποτέ ίδιο. Είναι γονιδιακό το θέμα και σχετίζεται με την αυτοσυντήρηση. Αν μείνει στατικό, πεθαίνει. Πως αντέχεται; Μα δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι αντέχεται. Τα κεραμιδόγατα δεν φτιάχτηκαν για να αντέχονται. Όχι. Δεν είναι η δουλειά τους αυτή, καταλάβατε;
Τα Κεραμιδόγατα λοιπόν, αλλιώς γνωστά και ως Alley Cats, λένε λιγότερα απ’ όσα ξέρουν και καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα δείχνουν και υπάρχει λόγος γι αυτό. Πολλοί το εκλαμβάνουν σαν αδυναμία χαρακτήρα. Δεν είσαι υποχρεωμένος να λες σε κάθε περίπτωση την γνώμη σου και αυτό που σκέφτεσαι. Ο πρώτος λόγος και ίσως ο σοβαρότερος, για μένα τουλάχιστον, είναι επειδή δεν είσαι υποχρεωμένος. Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή συχνά δεν ενδιαφέρονται οι άλλοι για το ποια είναι η γνώμη σου. Ο τρίτος λόγος είναι ότι πολλές φορές, λέγοντας την γνώμη σου απροκάλυπτα, γίνεσαι αγενής και δεν σου χρωστάνε τίποτα οι άλλοι να ακούνε τις προσβολές σου.
Παίρνοντας όλα αυτά υπ' όψιν, δεν είναι περίεργο που κάποιοι από μας, δεν καίγονται τόσο πολύ να πουν την γνώμη τους και δεν θα με πείσει κανείς, ότι είναι cool να λες ανοιχτά την γνώμη σου, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τους άλλους. Δείχνει έλλειψη σεβασμού και προσωπικά δεν έχω κάτι χειρότερο από αυτό. Δεν θεωρώ προσόν το να γίνεται ο άλλος γαϊδούρι ούτε θα το δω αυτό ποτέ σαν δύναμη χαρακτήρα. Σαν έλλειψη αγωγής, ίσως.
Η αγένεια είναι κόκκινο πανί. Άλλες φορές πάλι, χρειάζεται να βγάζεις για λίγο την πριγκηπική κορώνα από το κεφάλι, να την ακουμπάς προσεκτικά κάπου και να τους δείχνεις, ποια πραγματικά είσαι ή μπορείς να είσαι, εκτός από εστεμμένη και τότε τους μαθαίνεις τρόπους μαζί με όλα τα μυστικά της ελεύθερης πτώσης, με συνοπτικές διαδικασίες.
Το κεραμιδόγατο, είναι το είδος του γατιού, που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, με την έννοια ότι δεν θα σε αφήσει να βαρεθείς ποτέ, ακόμα και αν εν ανάγκη χρειαστεί να σε νυχιάσει για να το επιτύχει αυτό. Και δεν θα το κάνει αυτό για σένα, για τον εαυτό του θα το κάνει, επειδή ένα κεραμιδόγατο πιστεύει βαθιά ότι του αξίζει το καλύτερο, ένα θέμα στο οποίο ελπίζω να σας βρω σύμφωνους.
Τα τραβάει επίσης σαν μαγνήτης το διαφορετικό και θα παρατηρήσετε ότι σχεδόν ψυχαναγκαστικά διαχωρίζουν τους όρους «μοναχικότητα» και «μοναξιά». Έχετε σκεφτεί τη διαφορά; Το πρώτο είναι επιλογή το δεύτερο σου επιβάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες. Για σκεφτείτε το λίγο. Who is your best friend? Με ποιον έχεις μοιραστεί τις πιο γαμάτες στιγμές; Ποιος είναι πάντα εκεί να σε παρηγορεί, όταν τίποτα δεν πάει καλά; Ποιος σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων;
Σωστά το μαντέψατε, it’s your one precious self. Όταν επιλέγεις να μείνεις μόνη με το μοναδικό ίσως πρόσωπο επί γης, που σε καταλαβαίνει τόσο καλά, τότε μιλάμε για μοναχικότητα. Η μοναξιά είναι κάτι άλλο. Είναι όταν σου λείπουν όλοι οι άλλοι. Είναι όταν βρίσκεσαι εδώ, αλλά θα ήθελες να είσαι αλλού …. Περίπου όπως εσείς τώρα που με ακούτε και σκέφτεστε ότι θα θέλατε να είστε κάπου αλλού. Οπουδήποτε! Αρκετά όμως τώρα. Δεν θέλω να μου κουραστείτε, πριν σας πω εγώ. Play Ball τώρα, AC-DC
Τα Κεραμιδόγατα είναι δύσκολα και εξαντλητικά, επηρεάζονται διαρκώς από νέες ιδέες, αλλάζουν απόψεις, συγκινούνται με πράγματα φαινομενικά ασήμαντα, ονειρεύονται και αιθεροβατούν εν γνώσει τους, έχουν άποψη, θα σου τρίψουν στη μούρη πράγματα που δε θέλεις ν’ ακούσεις, μόνο και μόνο επειδή ζουν για την ένταση και οι συζητήσεις μαζί τους σπάνια θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν, ολόκληρο and in one piece δηλαδή. Θα σε μπερδέψουν τόσο, που θα σε κάνουν να νοιώσεις σαν χαμαιλέων σε σακουλάκι με σμάρτις. Τόσο καλά.
Με δυο λόγια μείνε μακριά τους, είναι καμένα χαρτιά. Μιλάνε πολύ, είναι προπέτες, αυθαδιάζουν, παθιάζονται για μικροπράγματα, θέλουν εναλλαγές, θέλουν γκάζια, ταλαιπωρούν, ζητούν αποδείξεις για τα πάντα και είναι δύσπιστα μπροστά στις εύκολες νίκες, διότι … και σιγά τη νίκη, άμα είναι εύκολη.
Έπειτα τα Κεραμιδόγατα πιστεύουν στη μαγεία, στο άπιαστο και ζητάνε πολλά. Ζητάνε πολλά, γιατί έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κι ένα εγώ τόσο μεγάλο, που πολλοί λένε ότι αγγίζει τα όρια της διαταραχής. Απολαμβάνουν τα κομπλιμέντα ανερυθρίαστα και όταν ακούνε ένα, λένε ευθαρσώς «ευχαριστώ, το ξέρω» αντί να προσποιούνται πως κοκκινίζουν. Δεν έχουν ανάγκη από δήθεν μετριοπάθειες, γιατί έμαθαν πως για να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου και δεν ξέρετε πόσο ίδρωσαν για να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Δε θα σου κάνουν τη χάρη, λοιπόν, να κατεβάσουν το κεφάλι.
Don’t mess with cats, ο τίτλος της εκπομπής, επιλέχτηκε σαν προειδοποίηση: Μείνε μακριά τους, πραγματικά δεν αξίζει ο κόπος..... . Μείνε μακριά από Κεραμιδόγατα, γιατί μαζί τους θα μπεις σ' ένα κόσμο, ακαταλαβίστικο. Θα χαίρονται με καραγκιοζιλίκια όπως κινηματογραφικά φιλιά στη μέση του δρόμου και θα σε κρατάνε αγκαλιά όλο το βράδυ χωρίς να τα νοιάζει αν βολεύεσαι ή όχι, αν πιάστηκες ή αν θέλεις να ξεμουδιάσεις. Θα σε προσέχουν και θα νοιάζονται αν έφτασες σπίτι, αν είχες δύσκολη μέρα, αν κοιμήθηκες καλά, επειδή τα Κεραμιδόγατα είναι απροσάρμοστα και δεν ξέρουν να λένε αλλιώς το σ’ αγαπώ. Σνιφ, μελαγχόλησα τώρα, στο καλό σας, παλιόπαιδα.
Ένα άλλο ιδίωμα που χαρακτηρίζει τα κεραμιδόγατα, είναι ότι συχνά, δεν μπορείς να αντέξεις την επιμονή με την οποία θ’ απαιτούν την προσοχή, την αφοσίωσή και την αγάπη σου, όταν είναι φανερό πως μπορούν να ζήσουν άνετα και χωρίς αυτά. Δε θα σ’ αγαπήσουν επειδή σ’ έχουν ανάγκη, τα Κεραμιδόγατα δεν έχουν ανάγκη κανέναν, γνωστό αυτό. Θα σ’ αγαπήσουν γιατί σε διάλεξαν κι αυτή να ξέρεις είναι η χειρότερη αγάπη όλων, αγάπη καταδικαστική, έτσι που δύσκολα μετά θα μπορέσεις να συμβιώσεις με κάτι λιγώτερο από αυτό.
Λένε ότι δίπλα τους ξεχνάς τι θα πει βαρεμάρα κι αυτό είναι τόσο εξοντωτικό όσο ακούγεται. Είναι δαιμονισμένα. Θ’ αγαπήσουν σ’ εσένα αυτά που οι άλλοι μισούν. Δε θα μπορείς ποτέ να προβλέψεις τις αντιδράσεις τους, θα θεωρούν δε αυτονόητο πως αξίζουν να τα σέβεσαι ακόμα και τις στιγμές που δεν το αξίζουν.
Με δυο λόγια είναι παρανοϊκά, θα σε τρελάνουν, δεν αξίζουν τον κόπο σου και πραγματικά, είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι αυτό που όλοι έχουμε, ένα φύλακα άγγελο δηλαδή, στην περίπτωση τους νομίζω ότι ο δικός τους πρέπει να έχει πρόβλημα αλκοολισμού ή κάτι τέτοιο. Δεν εξηγείται αλλιώς το συνεχές συναισθηματικό roller coaster που σε υποβάλλουν.
Γι’ αυτό η εκπομπή συμβουλεύει, μην πέσετε στην παγίδα τους γιατί μετά δεν έχει επιστροφή σ’ έναν κόσμο ασπρόμαυρο. Συνοψίζοντας, don’t mess with cats, they’re lions in disguise. Στην ανάγκη, άνοιξε την τηλεόραση.
Σας έχει τύχει να τρέχετε να προλάβετε και να σας έχει φύγει η αναπνοή, αλλά να προσπαθείτε να το κρύψετε, σαν να μην τρέχει και τίποτα για να καταλήξεις oh dear god, χρειάζομαι γυμναστική; … … κι άλλη μουσική.
Αρκετά μας απασχόλησε όμως το Κεραμιδόγατο. Είπαμε, είναι προπέτες και υπερφίαλες προσωπικότητες, νάρκισσους και bipolar τα λένε οι ειδικοί, αλλά να μη μας φάνε και όλο τον χρόνο. Ας πούμε μερικά πραγματικά βιογραφικά στοιχεία, μόλο που δεν είμαι σίγουρη σε τι θα σας χρειαστούν.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα λοιπόν, για όσους δεν το ξέρουν, σπούδασα από καθαρή τύχη Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου λίγο έλειψε μάλιστα να πάρω πτυχίο, αν δεν χρωστούσα ακόμα Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας – Όθωνας, ένα μάθημα που αμέλησα να δώσω, γιατί με πήρε ο ύπνος και μάλλον όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα δώσω στο άμεσο, αλλά ούτε και στο προσεχές μέλλον.
Επίσης FYI, χρωστάω μισό μάθημα Λατινικών, τα γραπτά μόνο, τα οποία αμέλησα να πάω να δώσω, γιατί τα προφορικά τα πέρασα. Επίσης δεν έμαθα ποτέ (δεν ρώτησα), αν πέρασα το μάθημα των παιδαγωγικών. Με δυο λόγια, διορισμό στο δημόσιο, καλύτερα να τον ξεχάσω.
What Do You Do For Money Honey? Με μια μακρά πορεία στον ιδιωτικό τομέα, σε τομείς όπως ο οικονομικός, ο νομικός, ο διοικητικός, το marketing, ο τομέας του ανθρώπινου δυναμικού και τέλος ο τομέας της μηχανοργάνωσης και του ίντερνετ, με έναυσμα το τελευταίο, ασχολήθηκα σοβαρά τα τελευταία 10 χρόνια, με κάθε τι συναφές, από την κωδικοποίηση ιστοσελίδων, μέχρι την δημιουργία γραφικών και το web design, το search engine optimization, το internet marketing, τα social media και το blogging. Bottom Line: Τα κάνει όλα και συμφέρει.
Συνεχίζοντας με το βιογραφικό μου, με ενδιαφέροντα που εκτείνονται επί παντός επιστητού, ξεκινώντας από την τέχνη, την επιστήμη και την θρησκεία και φτάνοντας στην σύγχρονη τεχνολογία, την βιωσιμότητα, τις εναλλακτικές θεραπείες και την πολιτική, ενημερώνομαι και αρθρογραφώ (ή τουλάχιστον το παλεύω) με κάθε ευκαιρία, για τον εαυτό μου κατά βάση, από μια εσωτερική ανάγκη να επικοινωνήσω τις σκέψεις μου, με την έμφαση δοσμένη στον χώρο που με ανέθρεψε και με ανέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, την Ελλάδα.
Παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών εστιάζω τα τελευταία χρόνια στο ελεύθερο blogging, που μου έδωσε το βήμα που χρειάζομαι, για να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε ένα ευρύτερο κοινό κι εσχάτως και στο ραδιόφωνο, ξεκινώντας εδώ, στη φιλόξενη αγκαλιά του Spirto Web Radio.
Περιληπτικά, αντιπροσωπεύω τον μέσο Έλληνα. με πονάνε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, με πονάει η αδιαφορία και η απάθεια, με πονάει η καταρράκωση των θεσμών, τα σκάνδαλα, η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η διαφθορά, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης, το μίζερο παρόν, το κακό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον.
Με πονάει, που η καλύτερη σχολιασμένη έκδοση του Πλάτωνα, από το 1903 μέχρι σήμερα, είναι του Oxford University, αλλά και όταν γράφουμε greeklish στο internet. Με τσαντίζουν τα ταμεία, που δεν έχουν λεφτά, η εφορία που πιάνει τους μικρομεσαίους, η χωριάτικη που χρεώνεται 9 ευρώ, τα δάση που καίγονται και οι χωματερές. Με εξοργίζει η ελληνική τηλεόραση, τα διαπλεκόμενα, τα lobby, τα trust, οι φατρίες, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, οι εργατοπατέρες και η εκκλησία …. Πφφφφ
Είμαι όμως αισιόδοξη. Λατρεύω αυτό τον χώρο, που λέγεται Ελλάδα και επιλέγουμε – το τονίζω - να ζούμε και να δρούμε μέσα σ' αυτόν, όλοι εμείς που δεν πήραμε των ομματίων μας, για την ξενιτειά. Δεν σηκώνω κουβέντα για τους Έλληνες, είμαι περήφανη για τα χαρακτηριστικά της φυλής μας και δεν πιστεύω, ότι αυτός που πετάει τα σκουπίδια του στις παραλίες ή που καίει τα δάση, αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα, δηλαδή εμένα. Με δυο λόγια είμαι περήφανη, που γεννήθηκα ΕΔΩ κι όχι αλλού. Έχω άδικο;
Out of the Blue ένα ακόμη μουσικό κομμάτι από την σειρά Sons of Anarchy. Να πω ότι το μουσικό κομμάτι που μόλις ακούσαμε, είναι του ’79, με απόδοση αρχικά από τον Neil Young. Έτσι για να μην νομίζουν οι νεώτεροι ότι ανακάλυψαν τον τροχό. Όχι παιδιά, ο τροχός ανακαλύφθηκε πριν το 1990, που γεννηθήκατε εσείς και όπως λέει το τραγούδι Rock and Roll will never die.
Και μετά τις αναγκαίες συστάσεις - εντάξει εσείς δεν μου είπατε το ονοματάκι σας, αλλά, σας συγχωρώ για αρχή – η πρώτη μας επικοινωνία φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της. Με ένα μουσικό κομμάτι, προτελευταίο γι’ απόψε, που σας αφήνω να το απολαύσετε με την ησυχία σας, χωρίς παρεμβολές και νιαουρίσματα, όση ώρα κι αν πάρει και … θα πάρει αρκετή Jimmy Barnes & Joe Bonamassa Lazy.
Αυτά τα λίγα για σήμερα … τα λέμε την άλλη Παρασκευή, την ίδια ώρα. Στις 7 το βράδυ, εδώ στο Spirto Web Radio, το web radio της καρδιάς μας. Θα σας το θυμίσω κι εγώ όμως. Μέχρι την άλλη Παρασκευή γεια σας ή μάλλον νιάου ... και να θυμάστε ότι υπάρχει πάντα κάποιος που νοιάζεται για σας. Όχι εγώ, αλλά κάποιος. Καληνύχτες.
Comments
Post a Comment
Εδώ μπορείς να νιαουρίσεις ελεύθερα