06.01.2017 Don't Mess with Cats - Έλα, Σύμπαν, Τι Λέει;

Ακούστε Ζωντανά!
Καλησπέρα Σπίρτα!  Περάσατε όμορφα τις γιορτές; Ξεκουραστήκατε καθόλου ή είσαστε στο τρέξιμο κι εσείς;

Ξεκινήσαμε σήμερα με ένα τραγούδι που το άκουσα την προπερασμένη Τρίτη στην εκπομπή του Κωνσταντίνου RVS To the Moon and Back και πραγματικά το λάτρεψα και ελπίζω κι εσείς το ίδιο. Human ήταν ο τίτλος και το έκλεψα. Δεν γινόταν αλλιώς.
-  Κωνσταντίνε, αν το ψάχνεις και δεν το βρίσκεις, εγώ το έχω. Μην ψάχνεσαι.
Τις προάλλες έκλεψα το Green Manalishi από την εκπομπή του Nostos. Λύκε, κι εσύ το ίδιο. Αν το ψάχνεις, εγώ το έχω. Bandits γίναμε εδώ μέσα, :-)

Η τελική πράξη της εορταστικής περιόδου σήμερα, με τον εορτασμό των Θεοφανείων, του Αη-Γιαννιού αύριο και από Δευτέρα κατεβαίνει αυλαία και μπαίνουμε ξανά στην ρουτίνα. Δεν ξέρω αλλά εμένα μου φάνηκαν πολύ γεμάτα αυτά τα Χριστούγεννα. Ίσως γιατί μας απασχόλησε αρκετά ο Ραδιομαραθώνιος που διοργάνωσε και φέτος το spirto web radio, ίσως η υπερπροσπάθεια να είμαστε κοντά σας τις μέρες αυτές και να μην σας στερήσουμε την παρουσία μας, με δικαιολογία τα Χριστούγεννα, λίγο από δω, λίγο από κει, βάλε και τις Χριστουγεννιάτικες δραστηριότητες, φίλοι, οικογένεια, τραπεζώματα, ευχές, τηλεφωνήματα, ψώνια, τι νομίζετε; Απαιτούν χρόνο αυτά. Ειδικά αν είναι κάποιος σαν εμένα και θέλει να τα φτιάχνει όλα στο χέρι, ακόμα και τα δώρα, είναι ένας λόγος παραπάνω να … πηδηχτείς από το παράθυρο.

Όχι, εντάξει, αστειεύομαι. Μου είναι πολύ ευχάριστες όλες αυτές οι ετοιμασίες. Τόσο ευχάριστες, που όταν είναι όλα έτοιμα, χάνω το ενδιαφέρον μου. Θα με δεις να ετοιμάζω όλο χαρά μια φιλική μάζωξη, μέρες ολόκληρες και όταν είναι έτοιμη και αρχίζει να έρχεται ο κόσμος … θέλω να φύγω, νοιώθω ότι η αποστολή μου τελείωσε.

Όχι, δεν είμαι αντικοινωνική, μην παρεξηγηθώ, απλά πέφτει λίγο ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον μου, όταν ολοκληρώσω αυτό που σχεδίαζα.  Τι να πεις; Ο καθένας με την διαταραχούλα του.


Με απασχόλησε πολύ αυτές τις μέρες, ποιο θα ήταν το κεντρικό θέμα αυτής της εκπομπής.  Δεν ήθελα να χαλάσω το εορταστικό κλίμα των ημερών αυτών και να βγω εκτός θέματος και από την άλλη ήταν και η Πρωτοχρονιά στη μέση, που όπως και να το κάνουμε, είναι μια ευκαιρία για απολογισμό και αποφάσεις. New Year’s Resolutions λέγονται και είναι μικρές (ή μεγάλες) αποφάσεις, μικρές διορθωτικές κινήσεις πορείας, επαναπροσδιορισμού και ανακατεύθυνσης, τις οποίες παίρνουμε, κάνοντας απολογισμό πεπραγμένων της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ πάντα το κάνω και μάλιστα εγώ δεν περιμένω την πρωτοχρονιά. Το κάνω καθημερινά, οπότε σχεδόν αναγκαστικά και την πρωτοχρονιά.

Θυμάστε στο σχολείο που μαθαίναμε στο μάθημα της ιστορίας, τα αίτια και τις αφορμές και ρωτούσαμε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο αίτιο και την αφορμή; Στην περίπτωση μας τώρα λοιπόν, το αίτιο ήταν ο καινούριος χρόνος και οι μικρές αποφάσεις που έλεγα πριν. Η αφορμή όμως ήταν ένα μικρό δημοσίευμα, το οποίο διάβασα στην Εναλλακτική Δράση, ένα ιντερνετικό έντυπο, το οποίο παρακολουθώ.

Το δημοσίευμα παρέθετε μια ιστορία, που για πολλούς είναι πραγματική. Η ιστορία μιλούσε για έναν ορειβάτη, που κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, όταν το σχοινί που ήταν δεμένος, με το καρφί που τον κρατούσε στην ασφάλεια, τον πρόδωσε.  Πανικοβλημένος μέσα στην πυκνή ομίχλη του βουνού, ο ορειβάτης κατανοούσε με όση διαύγεια του έμενε, γιατί είχε παγώσει και το μυαλό του, ότι αν έμενε εκεί, θα πάγωνε κάτω από τις κλιματικές συνθήκες του βουνού. Από την άλλη, το να αφήσει το σχοινί μπορεί να σήμαινε βέβαιο θάνατο πάνω στα βράχια.

Αυτή ήταν η ιστορία και το δίλλημα του ορειβάτη. Έτσι λέγεται η ιστορία αυτή. Το δίλλημα του ορειβάτη. Περισσότερα στη συνέχεια.


Συνεχίζοντας την ιστορία, όταν για καλή του τύχη τον βρήκαν τον ορειβάτη, να κρέμεται μισοπεθαμένος από το σχοινί, ένα βήμα πριν αποχαιρετήσει οριστικά τον μάταιο τούτο κόσμο, είδαν και είδε ότι ήταν δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος!!!

Φανταστικό κείμενο και θέμα, με κράτησε αρκετή ώρα απασχολημένη, να σκέφτομαι όλο αυτό το ζήτημα με το comfort zone, που μας κρατάει παγιδευμένους στο γνώριμο και το οικείο, από μια νοσηρή ανάγκη για συναισθηματική ασφάλεια, που όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καν.  Πρόκειται για την λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο letting go και στο hold on to something that may exist in our imagination only. Αυτό το λέω για μερικούς από μας, που δένονται ακόμα και με τους καμένους γλόμπους στο σπίτι και αφήνουν την συνήθεια να καθορίζει το παρόν και το μέλλον τους. Τελικά το μυαλό μας και αυτό που νομίζουμε/πιστεύουμε, παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, ότι και να λέμε. Μπορεί να μας βολεύει να αποδίδουμε την κακοτυχία μας και τα προβλήματα στο εξωτερικό περιβάλλον, αλλά είναι αρκετές οι περιπτώσεις που είμαστε εμείς οι ίδιοι, που βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας, είτε με τις επιλογές μας είτε με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.

Δεν θυμάμαι ποιος, ο Επίκουρος νομίζω, είπε είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο νομίζεις ότι είσαι.  Αυτό το ίδιο, το πήρε χρόνια αργότερα ο ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Φορντ, ο Χένρυ Φορντ και είπα το περίφημο « Είτε νομίζεις ότι μπορείς είτε ότι δεν μπορείς, έχεις δίκιο». Γιατί αν νομίζεις ότι μπορείς να επιτύχεις κάτι, πράγματι μπορείς. Αν νομίζεις (πιστεύεις δηλαδή) ότι δεν μπορείς να το επιτύχεις, τότε όντως δεν μπορείς και δεν θα το επιτύχεις.

Πείτε με αρχαιόπληκτη, δεν με νοιάζει, αλλά τελικά υπάρχει κάτι που δεν το είχαν πει πρώτα οι αρχαίοι έλληνες;


Είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο νομίζεις ότι είσαι! Μεγάλη κουβέντα! Αυτό μου φέρνει στο μυαλό μια όμορφη μικρή ιστοριούλα του Χόρχε Μπουκάι, η οποία μιλάει για ένα οδοιπόρο, ο οποίος συναντάει συνέχεια εμπόδια στη διαδρομή, τα οποία κλιμακώνονται και γίνονται όλο και μεγαλύτερα κάθε φορά. Κι εκεί που κάθε φορά νομίζει ότι το εμπόδιο είναι αξεπέραστο και ότι το ταξίδι του έλαβε τέλος, σκαρφίζεται εκεί μια λύση εκ των ενώντων και χωρίς κι ο ίδιος να το περιμένει, το ξεπερνάει το εμπόδιο. Προς το τέλος της διαδρομής, μετά από ένα σωρό εμπόδια, συναντά ένα παιδί, αφήνοντας μας να καταλάβουμε ότι το παιδί ήταν ο ίδιος ο εαυτός του σε παιδική ηλικία. Γυρίζει λοιπόν ο οδοιπόρος και ρωτάει το παιδί «Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σ εμένα και τον προορισμό μου;»

Το παιδί σηκώνει τους ώμους και απαντά «Και γιατί ρωτάς εμένα; Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις … Τα εμπόδια τα έφερες εσύ».


Ωραίες οι ιστορίες, ειδικά αυτές που έχουν αίσιο τέλος, όμως ποιο το νόημα όλων αυτών; Τι προσπαθούν να μας πουν; Αποκομίζουμε κάτι; Μαθαίνουμε κάτι; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα.

Το δεύτερο είναι: Και αν ναι, πόσο χρήσιμο μας είναι αυτό που μάθαμε στην καθημερινότητα μας; Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε;

Μεγάλη υπόθεση η εφαρμογή, το κατάλαβα αυτό πολύ καλά, όταν ως νεοφώτιστη μητέρα, έπεσα με τα μούτρα να διαβάζω άπειρα βιβλία με θέμα την διαπαιδαγώγηση και την σωστή γονέικη συμπεριφορά, για να διαπιστώσω με απόγνωση αργότερα, ότι στην πράξη είχα τεράστια δυσκολία να εφαρμόσω όλα αυτά τα ωραία τα οποία ήξερα. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Εγώ θα συμφωνήσω μαζί μου, ότι το πρώτο βήμα είναι να μάθεις κάτι από όλα αυτά, για αρχή. Η εφαρμογή έπεται.

Δύο διαφορετικές ιστορίες, δύο διαφορετικά μαθήματα. Η πρώτη με τον ορειβάτη έχει να κάνει με τον φόβο του αγνώστου και την αδυναμία μας κάποιες φορές να αποκολληθούμε από το γνώριμο, το οικείο, ακόμα κι αν αυτό τεκμηριωμένα μας σκοτώνει. Μιλάει για το κουράγιο που μας λείπει και δεν μας αφήνει να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, πέρα και έξω από την πεπατημένη, αυτό δηλαδή που συνηθίσαμε να κάνουμε είτε επειδή μας απέδωσε σε κάποιες περιπτώσεις είτε γιατί δεν μάθαμε κάτι άλλο να κάνουμε είτε απλά γιατί ο φόβος μπροστά σε κάθε τι καινούριο, μας καθηλώνει.

Η δεύτερη ιστορία έχει να κάνει με το πώς εμείς βλέπουμε τα πράγματα αρνητικά κάποιες φορές, δημιουργώντας οι ίδιοι προβλήματα στον εαυτό μας, αλλά υπάρχει ένα σημείο που συνδέεται με την πρώτη ιστορία.  Ναι, δεν αξιολογούμε πάντα σωστά τη ζωή μας και δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανόμαστε δυστυχισμένοι και ελλειμματικοί, όχι επειδή πραγματικά είμαστε, αλλά επειδή έτσι νομίζουμε. Το σημείο τώρα που θα δείτε αυτές τις δύο ιστορίες να συνδέονται, βρίσκεται στο ότι και στις δύο περιπτώσεις, το πρόβλημα και ο εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι και ο εσωτερικός μηχανισμός με τον οποίο παρατηρούμε και αξιολογούμε τα πράγματα.

Μουσικό διάλειμμα τώρα γιατί νοιώθω ότι σας χάνω.


Είπα πριν ότι συχνά, δεν αξιολογούμε σωστά τη ζωή μας και ότι δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανόμαστε δυστυχισμένοι και ελλειμματικοί, όχι επειδή πραγματικά είμαστε, αλλά επειδή έτσι νομίζουμε. Εδώ απαντάει μια άλλη μικρή ιστοριούλα, που δεν είναι ιστοριούλα, αλλά μια γελοιογραφία.

Έδειχνε η γελοιογραφία αυτή μια χαριτωμένη Αγελαδίτσα, η οποία έβοσκε μέσα σε ένα πανέμορφο καταπράσινο λιβάδι, γεμάτο χαμομηλάκια περιφραγμένο γύρω-γύρω με έναν επίσης χαριτωμένο φράχτη. Έξω από την φράχτη ήταν ένα άσπαρτο, απεριποίητο εγκαταλελειμμένο χωράφι, χωρίς καθόλου χορτάρι, με κάτι λίγα αναιμικά χαμομηλάκια σπαρμένα αραιά και που, σαφής υπαινιγμός ότι από κάποιο λάθος της φύσης είχαν δραπετεύσει από το διπλανό χωράφι και προσγειώθηκαν εκεί τυχαία.

Έδειχνε λοιπόν η γελοιογραφία την αγελαδίτσα, πνιγμένη μέσα στο χορτάρι και το χαμομηλάκι, να έχει περάσει με πολλή δυσκολία και χτίκιασμα, το τεράστιο αλλά χαριτωμένο κεφάλι της ανάμεσα στα στενά ξύλα του φράχτη, σε βαθμό που κόντευαν να την πνίξουν και να προσπαθεί όλο αγωνία με την γλώσσα, να φτάσει αυτό το ένα το ταλαίπωρο χαμομηλάκι, που έστεκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έξω από τον φράχτη.

Η γελοιογραφία ήταν χωρίς λόγια. Δεν χρειάζονταν λόγια. Ο κάθε ένας από μας που διέθετε στοιχειώδη νοημοσύνη καταλάβαινε, ότι αγνώμων και αχάριστη η αγελαδίτσα, δεν της έφτανε η αφθονία που υπήρχε μέσα στη ζωή της, μέσα από τον φράχτη δηλαδή, αλλά ήθελε αυτό το μοναχικό χαμομηλάκι, για να ολοκληρωθεί ως αγελάδα και ως μαστοφόρο.

Γελοίο θα πείτε, αλλά για να σκεφτούμε, πόσες φορές την ημέρα το κάνουμε αυτό το ίδιο;  Πόσες φορές και με ποιους τρόπους καταριόμαστε την κακή μας τύχη και τη μίζερη όπως τη βλέπουμε ζωή μας; Πόσες φορές και με τι αφορμές αναθεματίζουμε καθημερινά την γκαντεμιά μας και ζηλεύουμε την κ… φαρδία των άλλων; Πόσες φορές ξεχνάμε τι έχουμε και εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτά τα λίγα, που δεν έχουμε, στο χαμομηλάκι του γείτονα δηλαδή;

Μετράτε ακόμα;


Κι εδώ έρχεται να κάτσει μια Τρίτη ιστορία. Άντε, όλο ιστοριούλες είμαστε σήμερα.

Περιγράφει λοιπόν η ιστορία αυτή την ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος ήταν όντως πολύ κακότυχος. Κακότυχος πως το λένε; Αν έβρεχε, θα έβρεχε από πάνω του, αν έπεφτε ένα κεραμίδι από μια στέγη, αυτός θα περνούσε από κάτω, γκαντέμης, πως το λένε; Γρουσούζης, μαύρη γάτα ….. όχι εγώ, μια φίλη μου.

Μια μέρα, έχοντας πια κουραστεί από τις αδικίες της μοίρας, πήγε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη. Φτάνει, τον βρίσκει και του διηγείται τι ήταν η ζωή του μέχρι τότε και τι να κάνει. Τότε ο ερημίτης του είπε:
— Ελπίδα δεν υπάρχει παρά μόνο στο Θεό. Αν δεν έχεις τύχη, αυτός και μόνο μπορεί να σου τη δώσει. Πήγαινε να τον δεις εκ μέρους μου, είμαι σίγουρος ότι θα σου προσφέρει αυτό που σου λείπει.

Ξεκινάει ο ήρωας μας για τον θεό και εκεί που πάει, συναντάει στο δρόμο μια τίγρη. Τρόμαξε τόσο πολύ, που έπεσε γονατιστός,
— Λυπήσου με, της λέει.
— Μπα, μη φοβάσαι, του λέει η τίγρη. Δεν έχω καθόλου όρεξη και αν συνεχίσει να μη μου κάνει όρεξη για τίποτα, δε θ’ αργήσω να ψοφήσω.

Της είπε τότε ο οδοιπόρος που πάει, για τον σκοπό του ταξιδιού του δηλαδή.
— Ρώτα τον θεό, με την ευκαιρία που πας, τι να κάνω, του ζήτησε η τίγρη.

Ο οδοιπόρος το υποσχέθηκε, και ξαναπήρε το δρόμο του. Το βραδάκι της ίδιας μέρας έφτασε σε μια πράσινη πεδιάδα κι έπεσε να κοιμηθεί κάτω από μια βελανιδιά. Πάνω εκεί, λοιπόν, που ’χε αποκοιμηθεί, άκουσε ένα θρόισμα πάνω απ’ το κεφάλι του μέσα στη φυλλωσιά.  Κατατρομαγμένος έβαλε τις φωνές:
— Ποιος είναι εκεί πάνω;
Μια φωνή του απάντησε:
— Εγώ είμαι, το δέντρο. Μόλις που τα καταφέρνω ν’ αναπνεύσω. Για κοίτα τ’ αδέρφια μου σ’ αυτήν εδώ την πεδιάδα. Είναι πανύψηλα, γερά, υπέροχα. Μόνο εγώ είμαι κακόμοιρο και καχεκτικό. Για ποιο λόγο, στ’ αλήθεια δεν ξέρω.
— Πάω να επισκεφτώ το Θεό. Θα του ζητήσω ένα γιατρικό για σένα απαντάει ο άνθρωπος.

Τον ευχαρίστησε το δέντρο και συνέχισε ο άνθρωπος το δρόμο του. Κατά το μεσημέρι έφτασε σε ένα σπίτι ανάμεσα στα βράχια. Ήταν σχεδόν ερείπιο. Η σκεπή του ήταν ξεχαρβαλωμένη, τα παντζούρια του έτριζαν. Πλησίασε κι από τη μισάνοιχτη πόρτα κοίταξε μέσα. Δίπλα στο τζάκι καθόταν σκυμμένη μια γυναίκα. Έκλαιγε. Ο άνθρωπος της ζήτησε κατάλυμα για να περάσει τη νύχτα κι ύστερα την ρώτησε γιατί είναι έτσι θλιμμένη.
— Ο Θεός μόνο το ξέρει, απάντησε η γυναίκα.
— Άμα το ξέρει ο Θεός, της είπε ο άνθρωπος, μη φοβάσαι, θα τον ρωτήσω εγώ.

Την επόμενη μέρα, ο ταξιδιώτης έφυγε και να μην τα πολυλογούμε έφτασε στη σπηλιά του Θεού.
Η συνέχεια σε λίγο, μετά το τραγούδι.


Εκεί λοιπόν, στην σπηλιά του θεού, ακούει ο άνθρωπος τη φωνή του θεού:
— Τι με θέλεις, παιδί μου;
— Κύριε, θέλω την τύχη μου.
— Κάνε μου τρεις ερωτήσεις, παιδί μου, και θα την έχεις. Σε περιμένει ήδη στον τόπο σου.
— Ευχαριστώ, Κύριε. Στους πρόποδες του βουνού είναι μια γυναίκα θλιμμένη κι όλο κλαίει. Γιατί;
— Είναι όμορφη, είναι νέα, της λείπει ένας άντρας.
— Κύριε, στο δρόμο μου επάνω συνάντησα ένα δέντρο πολύ άρρωστο. Από τι, άραγε, να υποφέρει;
— Μια κασέλα από χρυσάφι δεν αφήνει τις ρίζες του να προχωρήσουν βαθιά και να βρουν το χώμα που χρειάζεται για να ζήσει.
— Κύριε, μέσα στο δάσος είναι μια παράξενη τίγρη που λέει ότι της έχει κοπεί η όρεξη.
— Να κατασπαράξει τον πιο τρελό άνθρωπο του κόσμου πες της και θα ξαναβρεί την υγειά της.

O άνθρωπος κατηφόρισε ευχαριστημένος προς την πεδιάδα. Είδε τη γυναίκα δακρυσμένη μπρος στο κατώφλι της και της έκανε νόημα.
— Καλή μου γυναίκα, έναν άντρα χρειάζεσαι!
Κι εκείνη του απάντησε:
— Κόπιασε, λοιπόν, ταξιδιώτη. Η κοψιά σου μ’ αρέσει. Ας ζήσουμε μαζί ευτυχισμένοι!
— Α, δεν προλαβαίνω, πάω ν’ ανταμώσω την τύχη μου. Με περιμένει, με περιμένει!

Σύντομα έφτασε κοντά στο άρρωστο δέντρο στον κάμπο. Του φώναξε από μακριά:
— Μια κασέλα γεμάτη χρυσάφι κάνει τις ρίζες σου να υποφέρουν. Ο Θεός ο ίδιος μου το ’πε!
Και το δέντρο του απάντησε:
— Άνθρωπε, ξέθαψε τη. Εσύ θα γίνεις πλούσιος κι εγώ θα ξαλαφρώσω!
— Εε, δεν προλαβαίνω, πάω ν’ ανταμώσω την τύχη μου, με περιμένει, με περιμένει!

Πριν πέσει η νύχτα είχε φτάσει στο δάσος. Η τίγρη τον περίμενε στα μισά του δρόμου.
— Καλό μου θηρίο, πρέπει να φας έναν άνθρωπο. Όχι όμως οποιονδήποτε, αλλά τον πιο παλαβό που υπάρχει στον κόσμο.

Και αρχίζει να διηγείται την ιστορία με το δέντρο και τον κρυμμένο θησαυρό και την όμορφη καλοσυνάτη γυναίκα στο βουνό. Αυτή ήταν κι η τελευταία του κουβέντα. Η τίγρη, έφαγε τον πιο παλαβό άνθρωπο στον κόσμο κι ευχαρίστησε το Θεό για το καλό που της έκανε.

Σχολιάζουμε ελεύθερα τώρα


Για να δούμε τώρα, τι αποκομίσαμε από αυτή την τρίτη ιστοριούλα; Πειστήκαμε ότι το αίτιο της κακοτυχίας που τον έδερνε τον ήρωα της ιστορίας αυτής, ήταν αυτός ο ίδιος και οι αποφάσεις του ή όχι ακόμα;

Έτσι είναι! Πολλές φορές τα γεγονότα στη ζωή μας, το άγχος μας να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα, οι προκλήσεις της ζωής, η βιασύνη μας, γίνονται καμιά φορά παγίδες και τροχοπέδη στα όνειρα μας. Μας τυφλώνουν οι επιθυμίες και τα θέλω μας και τότε αφήνουμε να περνούν από δίπλα μας οι ευκαιρίες απαρατήρητες. Είμαι σίγουρη, ότι αν σας ρωτήσω, ο κάθε ένας από μας θα είχε πλήθος από τέτοια παραδείγματα στη ζωή του, χαμένες ευκαιρίες που τις αντιλήφθηκε όταν δεν υπήρχαν πια.  Όρεξη νάχουμε να διηγούμαστε τέτοια περιστατικά.

Δεν ξέρω, αλλά αυτή τη στιγμή, για κάποιο λόγο μου ήρθε στο νου η σκηνή του τιτανικού.  Θυμάστε την περίφημη σκηνή στον Τιτανικό με το γνωστό ζευγάρι στην πλώρη του πλοίου με τα χέρια ανοιχτά; Πόσο καλύτερα θα ήταν αν η ζωή μας έβρισκε πάντα έτσι, με τα χέρια ανοιχτά, έτοιμους να δεχτούμε προκλήσεις, να αρπάξουμε ευκαιρίες, να δοκιμαστούμε και τέλος να νικήσουμε; Πόσο καλύτερα θα ήταν αν διώχναμε από μέσα μας τον φόβο του αγνώστου και προκαλούσαμε τη ζωή και της λέγαμε με τα χέρια έτσι, ανοιχτά «Έλα, εδώ είμαι, με βλέπεις; Ρίξτα!»

Αλλά τώρα μπαίνουμε σε ένα άλλο κεφάλαιο, τον φόβο. Μιλήσαμε πριν για τον φόβο μπροστά στις αλλαγές, όμως ένα σημαντικό εμπόδιο είναι και ο φόβος του αγνώστου και σε ορισμένες περιπτώσεις και ο φόβος του γνωστού, αυτού δηλαδή που μας έχει ήδη συμβεί και πασχίζουμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να μας ξανασυμβεί στο μέλλον.

Να το συζητήσουμε, κατά πόσο έχει βάση και αν τελικά ο φόβος είναι μέσο αυτοσυντήρησης, όμως πρώτα, πριν από οτιδήποτε, να θυμόμαστε αυτό: Ό,τι σκέφτεσαι γίνεται πραγματικότητα. Ό,τι φοβάσαι σου έρχεται με ταχύτητα φωτός.

Έχετε 3 λεπτά να το σκεφτείτε.





Πριν προχωρήσουμε όμως παραπέρα, θα κάνουμε μια παρακαμπτήριο. Για ας το δούμε λιγάκι, τι ακριβώς είναι ο φόβος;

Παρόλο που είναι ένα δυσάρεστο και έντονο συναίσθημα, ο φόβος λειτουργεί ως μηχανισμός επιβίωσης και προστασίας. Αν δεν υπήρχε το συναίσθημα του φόβου, ο άνθρωπος δε θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί τους κινδύνους που τον απειλούν και θα ήταν ανίσχυρος να προστατεύσει τον εαυτό του και τη ζωή των άλλων.

Όμως, ενώ ο φόβος είναι χρήσιμος με καθαρά επιβιωτική αξία, η φοβία –που είναι παράλογος φόβος- είναι μια δυσάρεστη δυσλειτουργική κατάσταση, που παγιδεύει τον άνθρωπο, περιορίζοντας τη δραστηριότητα του και χωρίς πραγματικά να τον προστατεύει. Μας βγαίνει λοιπόν ο φόβος με τρεις τρόπους:

α) το άγχος, που είναι η βίωση ενός δυσάρεστου συναισθήματος αγωνίας απέναντι σε έναν ασαφή και μη προσδιορίσιμο κίνδυνο ή απειλή,

β) ο φόβος, που είναι η φυσιολογική αντίδραση του μηχανισμού επιβίωσης απέναντι σε έναν πραγματικό κίνδυνο ή απειλή, που εκδηλώνεται σε διάφορες διαβαθμίσεις, ξεκινώντας από τον δισταγμό και την δειλία και φτάνοντας τα όρια του πανικού, όπου πια δεν ελέγχεται.

γ) η φοβία , που εκδηλώνεται ως φοβικό άγχος μόνο απέναντι σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση ή κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Η κύρια λοιπόν διάκριση μεταξύ του φόβου και της φοβίας έγκειται στο ότι ο φόβος είναι μία αντίδραση απέναντι σε έναν πραγματικό κίνδυνο ή μία ορατή απειλή και βασίζεται σε λογικά συμπεράσματα, ενώ η φοβία είναι μία υπερβολική αντίδραση φόβου, συνήπως παράλογη, καθαρά υποκειμενική και εντελώς δυσανάλογη με το μέγεθος του πραγματικού κινδύνου ή της επικείμενης απειλής.  Με άλλα λόγια, στη φοβία δεν υπάρχει αντικειμενικός, πραγματικός κίνδυνος, απλώς το ίδιο το άτομο αντιδράει ακριβώς σα να απειλείται. Η φοβία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: για παράδειγμα, μπορεί να αφορά κάποιο ζώο, ή κάποιο εντόμο (φοβία για τις αράχνες), να αφορά τα ταξίδια με τα αεροπλάνα ή με άλλα ταξιδιωτικά μέσα, να αφορά τους κλειστούς χώρους (πχ.κλειστοφοβία), τους ανοιχτούς, πολυπληθείς χώρους (αγοραφοβία), τα μεγάλα ύψη (υψοφοβία) τις ασθένειες, τα μικρόβια, το αίμα, το σκοτάδι ή τις κοινωνικές περιστάσεις (όπου το αντικείμενου του φόβου επικεντρώνεται αποκλειστικά στους άλλους ανθρώπους).

Ωπ, είπα υψοφοβία τώρα και το θυμήθηκα. Πως θα το βλέπατε, αν σας έλεγα ότι το κεραμιδόγατο από δω, έχει υψοφοβία;  Αδύνατον θα σκεφτείτε. Και πως ανεβαίνει στις στέγες;

Εεε, τώρα τι να σας πω; Ο καθένας με την διαταραχούλα του δεν λέγαμε πριν; Το ελέγχω όμως, μη νομίζετε πως δεν το ελέγχω. Μια χαρά το ελέγχω, παγώνω για αρχή, τα μέλη μου παραλύουν στη συνέχεια, μένω ακίνητη, κοκαλώνω στη θέση μου και είμαστε όλοι ασφαλείς. Τόχω λέμε!


Πέρα από το αστείο του πράγματος με τις φοβίες, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να εκτιθέμεθα σε ότι μας φοβίζει ή μας αγχώνει, με την πίστη ότι θα τα καταφέρουμε, από το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.  Αν αντίθετα, αποφεύγουμε να έρθουμε σε επαφή με τις καταστάσεις του άγχους μας και του φόβου μας και "κρυβόμαστε", τότε το μόνο που κάνουμε είναι να δυναμώνουμε το φόβο μας.  ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ!

Να πούμε για τo άγχος τώρα, δεν είναι τόσο προσδιορίσιμο όπως στις φοβίες, είναι πιο αόριστο και γενικευμένο και αφορά το κατά πόσο ένα άτομο νιώθει ικανό να ανταπεξέλθει απέναντι στις φανταστικές ή πραγματικές απαιτήσεις των εκάστοτε εξωτερικών καταστάσεων (επαγγελματικών, οικογενειακών, κοινωνικών κλπ.). Στο άγχος δηλαδή, το άτομο υπερεκτιμά τη δυναμική των εξωτερικων περιστάσεων-συνθηκών και υποτιμά τη δική του ικανότητα "να τα βγάλει πέρα" με αυτές τις καταστάσεις.

Εδώ εντάσσεται και ο φόβος της αποτυχίας και της απόρριψης, που είναι οι δύο πιο διαδεδομένοι φόβοι που φωλιάζουν μέσα μας, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί. Φοβόμαστε να αποτύχουμε, με αποτέλεσμα να παραμένουμε σε δουλειές που μας καταπιέζουν, σε σχέσεις που δεν μας ταιριάζουν, σε ζωές που δεν μας ικανοποιούν. Η σκέψη και μόνο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας μας γεμίζει δυσάρεστα συναισθήματα, μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς και αδύναμοι, μας ματαιώνει, μας ντροπιάζει και μας τρομοκρατεί.

Στην περίπτωση των φοβιών αλλά και του άγχους, έχει πολύ μεγάλη αξία πάντως να αντιληφθούμε ότι δεν είναι τα εξωτερικά αντικείμενα αυτά καθεαυτά που μας προκαλούν φόβο και άγχος, όσο ο τρόπος που εμείς τα αντιμετωπίζουμε, σκεπτόμενοι πάνω σε αυτά και αντιδρώντας ανάλογα. Για παράδειγμα, αν εγώ πρόκειται να κάνω ένα ταξίδι με το αεροπλάνο, και σκέπτομαι όλη την ώρα ότι το αεροπλάνο που θα ταξιδέψω μπορεί να πάθει κάποια βλάβη και να πέσει, στην πραγματικότητα, δεν είναι το ίδιο το αεροπλάνο που προκαλεί το άγχος μου, αλλά η σκέψη που εγώ κάνω περί πιθανής βλάβης και πτώσης του αεροπλάνου, η οποία ενισχύεται και από τη συνεπακόλουθη σκέψη της αναπόφευκτης πτώσης του. Μια περίπτωση ακόμα, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τον τρόπο που εμείς σκεπτόμαστε, δημιουργώντας συχνά προβλήματα οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Θυμάστε τι λέγαμε πριν;  Θυμάστε.


Μένουμε ακόμα λίγο στη δύναμη της σκέψης.

Aκόμα και στην περίπτωση, όπου το άτομο έχει βιώσει μια επώδυνη -τραυματική εμπειρία (πχ. μια σωματική επίθεση από άνθρωπο ή από ένα ζώο) αυτή η εμπειρία μετατρέπεται σε φοβία, όχι μόνο με τη σύνδεση ανάμεσα στο γεγονός, το συναίσθημα και την αντίδραση, αλλά παγιώνεται και ενισχύεται ως φοβία κυρίως με τη βοήθεια της σκέψης - η οποία και σε αυτή την περίπτωση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο - αφού το άτομο σκέφτεται έντονα τόσο την πρωταρχική εμπειρία, όσο και την πιθανότητα να του ξανασυμβεί αυτό που ήδη έπαθε μία φορά και μάλιστα σκέφτεται πως η επόμενη φορά θα είναι πιο οδυνηρή από την πρώτη.

Η καταλυτική επίδραση της σκέψης που διαμεσολαβεί ανάμεσα σε ένα φοβικό ερέθισμα και το αντίστοιχο φοβικό συναίσθημα είναι αυτή που θα επηρεάσει κατ' ανάλογο τρόπο και τη συμπεριφορά. Η σκέψη μας έχει τη δύναμη είτε να μας κάνει να φοβηθούμε περισσότερο είτε να μειώσει τους φόβους μας ή καλύτερα τις φοβίες μας. Τέτοια ακριβώς είναι η δύναμη της σκέψης.

Το σώμα και ο οργανισμός μας δεν "τρελαίνονται" έτσι ξαφνικά και αρχίζουν να άγχονται.  Απλώς διάφορες αγχωτικές-φοβικές σκέψεις π.χ. "δε γλυτώνεις!τώρα χάθηκες", "θα τα κάνεις θάλασσα, δεν θα τα καταφέρεις", γίνονται τόσο ζωντανές και επίμονες, που τελικά μας κυριεύουν σε τέτοιο βαθμό, που αυτή η κυριαρχία τους στο μυαλό μας και το σώμα μας να γίνεται άγχος και πανικός.

Είναι ώριμο να αφήνουμε αυτές τις αρνητικές σκέψεις να κυριαρχήσουν πάνω μας ή είναι προτιμώτερο, να κυριαρχήσουμε εμείς σε αυτές. Για να το καταφέρουμε όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να παρακολουθούμε τις σκέψεις εκείνες που νιώθουμε ότι μας προκαλούν το περισσότερο άγχος. Αν δεν καταφέρουμε να εντοπίσουμε τις αγχωτικές μας σκέψεις, και τις ειδικές εκείνες συνθήκες (τις εξωτερικές καταστάσεις του περιβάλλοντος) που τις πυροδοτούν, δε θα καταφέρουμε και να τις ελέγξουμε.

Αυτό δεν είναι τόσο απλό, όσο μπορεί να φαίνεται. Η παρακολούθηση και ο ελεγχος της σκέψης είναι μια διαδικασία που απαιτεί συνεχή προσπάθεια και αφιέρωση χρόνου, αλλά είναι και το μόνο όπλο που διαθέτουμε.  Δεν λέμε πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να σου το δώσει το σύμπαν; Ε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε αυτό τον τρελό, μεθυσμένο πίθηκο που κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Δεν γίνεται αλλιώς.


Συνοψίζοντας, Ναι, λοιπόν, σε κάποιο βαθμό ο φόβος είναι υγιής αντίδραση. Σε βοηθάει να παίρνεις τα μέτρα σου και να μένεις ασφαλής. Σώζει ζωές, την δική μας πιο ειδικά και καμιά φορά των άλλων, όταν φοβόμαστε γι αυτούς.  Ναι, προστατεύει από στραβοπατήματα, αλλά τι γίνεται όταν ο φόβος κυριαρχήσει επάνω σου, όταν σε ακινητοποιεί και εμποδίζει την δημιουργική εξέλιξη σου; Από την άλλη, ο φόβος μήπως μας κάνει πιο ευάλωτους, πιο ευπαθείς σε επιθέσεις; Τι θα συμβεί ας πούμε αν οι άλλοι, οι κακόπιστοι γύρω μας αντιληφθούν τους φόβους μας και την αδυναμία μας μπροστά σ’ αυτούς; Αξίζει να τα σκεφτεί κανείς αυτά πριν πάρει τις αποφάσεις του.

Στο δια ταύτα τι κάνουμε; Κλείνουμε τα μάτια και τ’ αυτιά και ορμάμε κι ότι γίνει αψηφώντας τις συνέπειες και τους κινδύνους; Είναι σοφό αυτό; Ξαναγυρνάμε όμως πρώτα λίγο σ’ αυτό που είπα πρωτύτερα, πως Ό,τι φοβάσαι σου έρχεται με ταχύτητα φωτός.

Προσωπικά αν με ρωτάτε, έχω εμπιστοσύνη στο σύμπαν και πιστεύω ότι υπάρχει μια σοφία μέσα στα πράγματα και πολλή νοημοσύνη μέσα του, τέτοια που ξεφεύγει από τα φυσικά μας όρια. Κι εμείς διαθέτουμε νοημοσύνη και σκεφτόμαστε αλλά παράλληλα το μυαλό μας, αυτό το εκπληκτικό εργαλείο, φιλοξενεί όλους τους φόβους, όλες τις σκέψεις που αποδυναμώνουν, σκέψεις που εντείνονται από τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, οι ενοχές, η απογοήτευση κι ένα σωρό άλλα. Τελειωμό δεν έχουν.

Υπάρχουν λοιπόν μέσα μας πάρα πολλές μνήμες αποθηκευμένες, από δυσάρεστα γεγονότα οι οποίες είναι φορτισμένες με το συναίσθημα του φόβου. Μπορεί να είναι ξεχασμένα τα γεγονότα αυτά, αλλά είναι εκεί και δεν παύουν να υπάρχουν, ένα πράγμα σαν αυτά που πάμε και κρύβουμε κάτω από το χαλάκι. Απωθημένα τα λέμε. Τα έχετε ακούσει. Δεν θέλουμε λοιπόν να τις ανακαλέσουμε τις μνήμες αυτές, δεν θέλουμε να μας ξανασυμβούν τα γεγονότα αυτά. Φοβόμαστε.

Σε τι έγκειται τώρα η σοφία του σύμπαντος; Με κάποιο μηχανισμό που δεν μας είναι πολύ γνωστός, κάθε τι που σκεφτόμαστε, ευχάριστο ή δυσάρεστο, καλό ή κακό, μετουσιώνεται σε πράξη. Πας και πέφτεις επάνω του. Ανάμεσα σ’ αυτά και οι φόβοι μας. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, μόνο όταν έρθεις αντιμέτωπος με τον φόβο σου θα μπορέσεις να τον νικήσεις και θα είσαι πλέον ασφαλής. Στην πραγματικότητα, δεν έλκεις τα δυσάρεστα, αλλά πηγαίνεις εσύ και πέφτεις επάνω τους, καθοδηγούμενος από το σύμπαν, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, διότι διαφορετικά η κατάσταση αυτή θα συνεχίσει να ελλοχεύει μέσα σου και να υπονομεύει το μέλλον σου, τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου! Με δυο λόγια; Είναι υποχρέωση μας να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, γιατί μας κόβουν τα πόδια και τα φτερά. Και αν δεν το καταλαβαίνουμε εμείς αυτό, υπάρχει το σύμπαν που θα το φροντίσει.

Συμπέρασμα; Με το να φοβάσαι δεν κερδίζεις τίποτα, δεν αποφεύγεις τίποτα, δεν σώζεις τίποτα. Θα το πιείς το πικρό ποτήρι θες δεν θες, θα σου συμβεί η στραβή ότι κι αν κάνεις για να την αποφύγεις, γι αυτό ναι, κλείσε τα μάτια, σταμάτα να φοβάσαι και βουτιά στο κενό. Όπως ακριβώς στα όνειρα, που βουτάς στο κενό, σίγουρος ότι θα προσγειωθείς ασφαλής. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τα όνειρα.


Μεγάλο θέμα αυτό του φόβου, δεν εξαντλείται στα στενά όρια μιας εκπομπής. Σκεφτείτε μόνο τι χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες για να καθυποτάξουν και να χαλιναγωγήσουν τις μάζες. Τον φόβο. Γιατί να ασχοληθείς να τους πείσεις, όταν μπορείς πιο εύκολα να τους φοβίσεις και να ξεμπλέκεις.

Να μην ξεχνάμε επίσης, ότι ο φόβος σε οποιαδήποτε μορφή του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Αυτοεκτίμηση ενός ατόμου. Όσο μεγαλύτερη Αυτοεκτίμηση έχει ένας άνθρωπος, τόσο λιγότερο φόβο θα βιώνει και αντίστροφα. Ο άνθρωπος με ισχυρή Αυτοεκτίμηση, που πιστεύει στον εαυτό του, ακόμα κι αν αισθανθεί φόβο, είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να τον ελέγξει αφού βέβαια πρώτα σταθμίσει και αξιολογήσει όλους τους παράγοντες.

Θα σας παραθέσω εδώ μερικά τιπς για να κλείσουμε το θέμα, πως αντιμετωπίζεται ο φόβος. Πρώτα μια συμβουλή από τον αγαπημένο Dale Carnegy, ένα συγγραφέα και coach που είχα την χαρά και την τύχη, να με σημαδέψει σε πολλή νεαρή ηλικία, γλυτώνοντας με από πολλά κακοσκάλια με την σοφία του.

Όταν νοιώθουμε φόβο μπροστά σε ένα καινούριο εγχείρημα, ας διαθέσουμε λίγο χρόνο και ας αναλογιστούμε τι θα συμβεί πραγματικά στην περίπτωση που όντως δεν επιτύχουμε τον στόχο μας. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Εξετάζοντας το χειρότερο δυνατό σενάριο, αφενός δεν μεγαλοποιούμε την αποτυχία, αφετέρου μπορεί ακόμα και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα σε περίπτωση αποτυχίας. Εάν προετοιμαστούμε κατάλληλα και αντιληφθούμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε περίπτωση που δεν εξελιχθούν καλά οι προσπάθειές μας, δεν θα μας φοβίζει το άγνωστο και οι φόβοι μας θα περιοριστούν στον πραγματικό κίνδυνο, δηλαδή στο μετρήσιμο ρίσκο που παίρνουμε και όχι στον φανταστικό κίνδυνο που δημιουργεί το μυαλό μας 100% εξακριβωμένο. Το έχω δοκιμάσει σε περιόδους κρίσεως και είναι έτσι ακριβώς όπως το περιγράφει ο Carnegy. Εκεί που ο φόβος σε έχει παραλύσει και νομίζεις ότι ως εδώ ήταν, τέλειωσε, στάσου! Κάτσε και σκέψου, φαντάσου μάλλον, πως θα είναι τα πράγματα και τι θα συμβεί, αν γίνει αυτό που φοβάσαι.

Ξέρω, μπορεί στην αρχή να ακούγεται χαζό, ακούω ήδη τις διαμαρτυρίες σας, "Άσε μας! Ξέρουμε εμείς! Ο κόσμος ανάποδα θα γυρίσει αν συμβεί αυτό που φοβόμαστε.".  Ώπα, παιδιά, μικρό time-out. Τι ακριβώς θα είναι αυτό που θα συμβεί, αν το πράγμα στραβώσει; Μπορείτε να μου το περιγράψετε; Στην λεπτομέρεια!

Θα χάσετε τη δουλειά σας; Ναι και μετά θα βρείτε μια άλλη, που παίζει να είναι και καλύτερη. Τι άλλο; Θα σας χωρίσει η γυναίκα σας; Πόσο λίγο την εκτιμάτε και πόσο λίγο την ξέρετε, αλλά για συνεχίστε. Θα σας πάρουν το σπίτι; Ναι, και; Μπορεί όμως και όχι, αν όλα πάνε καλά, έτσι; Δεν θα πάρετε το πτυχίο φέτος και θα σας κόψει το επίδομα ο πατέρας σας και η καριέρα σας ως νομικού θα τελειώσει ως μπαργούμαν σε κακόφημα μπαράκια; Για ξανασκεφτείτε το. Ποιος το φοβάται πιο πολύ αυτό. Εσείς ή ο πατέρας σας;

Κάντε το και θα δείτε ότι τελικά οι όποιες συνέπειες δεν είναι κάτι που δικαιολογεί τον απόλυτο τρόμο που βιώνουμε και σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε.

Τελείως τυχαία, αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό, Dad-'s Gonna Kill Me λέει το επόμενο τραγούδι από την σειρά Sons of Anarchy. Σωπάτε καλέ με τις υπερβολές, άντε καμιά γενναία κατσάδα, κανένα μήνα γκρίνια και μετά του περνάει. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.


Συνεχίζουμε με τα τιπς πώς να βάλουμε τους φόβους μας πίσω στο κουτάκι που έχουμε στο πίσω-πίσω μέρος της ντουλάπας.

Στη ζωή δεν χρειάζεται να βάζουμε μεγάλους στόχους, αλλά μικρούς, πιο εύκολα υλοποιήσιμους στόχους. Νομίζω το καταλαβαίνετε αυτό. Αν δηλαδή οργανώσουμε βήμα-βήμα τι χρειάζεται να γίνει πριν και τι μετά, για να πετύχουμε το στόχο μας και κάνουμε περικοπές στα όνειρά μας, όχι εκπτώσεις, αλλά κόβοντας τα απλά σε μικρότερα τμήματα και σε επί μέρους στόχους, ο φόβος συρρικνώνεται, μαζί με τις συνέπειες της τυχόν αποτυχίας.

Όσοι από εμάς έχουν το μικρόβιο και είναι τελειομανείς, χρειάζεται να ελέγξουμε την τάση μας αυτή. Θα βοηθήσει πολύ, αν κάτσουμε να σκεφτούμε από πού πηγάζει η ανάγκη μας για τελειότητα και ποιες είναι οι επιπτώσεις της τελειομανίας στη ζωή μας. Μας δίνει χαρά ή μας βουλιάζει μέσα στο άγχος και μας μετατρέπει σε δούλους της; Αν το κίνητρο μας για ότι κάνουμε είναι οι άλλοι, το μπράβο δηλαδή και το χειροκρότημα, ίσως είναι καιρός να σκεφτούμε μήπως τελικά αυτοί οι άλλοι στους οποίους στοχεύουμε, δεν περιμένουν τόσα πολλά από εμάς, όσα εμείς νομίζουμε και θα ήταν ίσως χαρούμενοι με πολύ λιγώτερα και λιγώτερο δύσκολα από την πλευρά μας και χωρίς να προσβλέπουν στο ιδανικό και το τέλειο. Μήπως δηλαδή τελικά, όλα αυτά που νομίζουμε ότι περιμένουν οι άλλοι από μας, υπάρχουν μόνο μέσα στο δικό μας κεφάλι;

Κάθε φορά που ξεκινάμε ένα καινούργιο βήμα στη ζωή, ελπίζουμε ότι θα πετύχει και κάνουμε τα πάντα γι αυτό, όμως και πάλι η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη, γιατί υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες. Στην περίπτωση αυτή θα βοηθούσε να δούμε την αποτυχία αυτή σαν εμπειρία, την οποία μπορούμε να αξιοποιήσουμε, για να βγούμε πιο σοφοί και δυνατοί. Οι αποτυχίες πολλές φορές μας δίνουν τη ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα όριά μας και να ανακαλύψουμε δυνατότητες που πριν δεν φανταζόμασταν ότι είχαμε. Αν συμφιλιωθούμε με την αποτυχία, αν μάθουμε δηλαδή να «χάνουμε», τότε θα δούμε ότι όχι μόνο δεν χάθηκε κι ο κόσμος, αλλά βγήκαμε και πιο πλούσιοι σε εμπειρία. Χρειάζεται κάθε φορά που δεν επιτυγχάνουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι το πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι θέσαμε έναν στόχο και προσπαθήσαμε για αυτόν, κάνοντας το καλύτερο που γινόταν. Ακόμα και αν αποτύχουμε, δηλαδή, πετύχαμε να τολμήσουμε. Δεν είναι λίγο.


Το διωράκι μας βαίνει προς το τέλος του, Σπίρτα. Θέλετε να κάνουμε σύνοψη των όσων είπαμε; Δεν νομίζω. Θα την κάνετε μόνοι σας, είμαι σίγουρη. Δεν μπορώ να πω για σας, αλλά εγώ την χάρηκα την σημερινή μας κουβέντα. Είναι πράγματα που ήθελα από καιρό να μοιραστώ μαζί σας. Υπάρχουν κι άλλα, αλλά αυτό με το comfort zone, τον φόβο μπροστά στην αλλαγή, το καινούριο και το διαφορετικό, τον φόβο γενικά και την δυνατότητα της σκέψης μας να καθορίζει την ζωή μας, με πυρπολούσε από καιρό και έπρεπε να το βγάλω προς τα έξω, πριν με κάνει … ολοκαύτωμα. Μην παραξενευτείτε πάντως, αν με δείτε να επανέρχομαι.

Εμείς τελειώνουμε εδώ γι απόψε και ανανεώνουμε το ραντεβού μας, για την επόμενη Παρασκευή στις 7 το βράδυ, όπως πάντα. Και όπως πάντα θα τελειώσουμε με ένα μουσικό κομμάτι για τον δρόμο. Όμως εσείς δεν φεύγετε. Μένουμε εδώ και ακούμε Μιχάλη Μαυροβουνιώτη και Ρεμπέτικους δρόμους. Βαθύς γνώστης του ρεμπέτικου ο Μιχάλης, μας βάζει σε καινούρια μονοπάτια. Και για να μην λένε οι κακές γλώσσες ότι μόνο για τον Μιχάλη λέω, το spirto Web Radio είναι κοντά μας και μας κρατάει συντροφιά 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα, με εκπομπές καθημερινά. Γράφετε:

- Δευτέρα και Τρίτη The Blacksheep and the Time Machine – μουσική έξω από τα όρια του χρόνου.
- Κωνσταντίνος RVS To the Moon and Back – κάθε Τρίτη μας πάει και μας φέρνει ο Κωνσταντίνος ροκάροντας μας ανελέητα με καύσιμο από την Rock μουσική σκηνή.
- Τετάρτη: μας συντροφεύει η Νανά Τσούμα με ιστορίες Κάτω από το Κιόσκι
- Σπιρτόκουτο on air, με όχι πάντα ήρεμες Πτήσεις κάθε Δευτέρα μας βάζει στην πρίζα και δοκιμάζει τις αντοχές μας
- Πέμπτη: Γιάννης Ιωάννου Η Αποκάλυψη του Ιωάννου – μουσική, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
- Τα Καίσαρος Καίσαρι αποδίδει κάθε Πέμπτη η Βιβή Μιχαήλ και ο Καίσαρ τα παίρνει.
- Τετάρτη και Κυριακή: Nostos – Wolf Approved Blues Experience και Εφημερεύον ή πώς να ανακαλύψεις την blues πλευρά του εαυτού σου
Δείτε τις ώρες που παίζουν στο Σπιρτολόγιο, εκεί που λέει Πρόγραμμα.

Μια καληνύχτα από μένα, με την ευχή ο Νέος Χρόνος να σας φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε όλα αυτά που επιθυμείτε. Προσέχετε μόνο ΤΙ επιθυμείτε, γιατί το σύμπαν βαριακούει, όλοι το ξέρουν αυτό και γι αυτό καλό είναι να είμαστε ξεκάθαροι με αυτό που ζητάμε ;-)







Comments


DON'T MESS WITH CATS - THEY ARE LIONS IN DISGUISE
Live On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Όλες οι αναρτήσεις και το περιεχόμενο εδώ, γρατζουνίστηκαν responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)


Forget Me Not - Ακολουθήστε το Κεραμιδόγατο:


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ