13.01.2017 Don't Mess with Cats - Σύμπαν Ακούει;

Ακούστε Ζωντανά!
Καλησπέρα καλά μου Σπίρτα.  Πως είσαστε σήμερα;  Το κεραμιδόγατο εδώ είναι πολύ καλά, αν ρωτάτε, παρά το ότι η ημέρα δεν προϊδεάζει για κάτι καλό.  Παρασκευή και 13 σήμερα, δεν είναι καλή μέρα γενικά λένε οι προληπτικοί, οι Αγγλοσάξονες πιο ειδικά.  Εμείς εδώ στην Ελλάδα πάλι, φαίνεται να βολευόμαστε καλύτερα με το Τρίτη και 13.

Αλήθεια, ξέρετε από πού ξεκίνησαν αυτές οι δεισιδαιμονίες;  Διηγούνται αρκετές ιστορίες σχετικά, αλλά οι πιο δημοφιλείς είναι δύο.  Η μία μιλάει για το μυστικό δείπνο, όπου ο Ιούδας ήταν λένε ο 13ος καλεσμένος.  Παρασκευή ως γνωστόν ήταν η μέρα της Σταύρωσης.  Μια άλλη ιστορία υποστηρίζει, άγνωστο γιατί, ότι Παρασκευή ήταν η μέρα που η Εύα έδωσε στον Αδάμ εκείνο το καταραμένο μήλο, που τα ξεκίνησε όλα και βρισκόμαστε τώρα εδώ, εγώ εδώ κι εσείς εκεί, με ένα κεραμιδόγατο να σας μιλάει.  Καρμικό συναπάντημα.

Άσχετα πάντως από το ποια είναι η βάση αυτής της δεισιδαιμονίας με το Παρασκευή και 13 το γεγονός παραμένει, ότι καλά, να είναι Παρασκευή, ενός κακού μύρια έπονται, αλλά και 13;;;  Πώς να την διαχειριστείς αυτή την διπλή γκαντεμιά;

Λοιπόν, έχω μια ιδέα.  Ας πάμε να σπάσουμε την παράδοση που μας θέλει κακότυχους την μέρα αυτή.  Παρασκευή και 13 Ιανουαρίου σήμερα και έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε.  Τα φώτα πέρασαν, οι καλικάτζαροι απέτυχαν για μια ακόμη φορά να κόψουν τον άξονα της γης, η γη συνεχίζει κανονικά την περιστροφή της γύρω από τον άξονα της και γύρω από τον ήλιο, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε χαρούμενοι και είμαστε.

Επίσης η cosmote απέτυχε να μου κόψει το ίντερνετ σήμερα και γι αυτό είμαστε τώρα, εσείς εκεί κι εγώ εδώ, όπως λέει και το τραγούδι, και μιλάμε.  Δεν είναι λίγο.  Φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά και μπορεί στην πορεία της εκπομπής η cosmote να θελήσει να επανορθώσει και να διακόψει το ίντερνετ, επικαλούμενη «γενικευμένο πρόβλημα στην ευρύτερη περιοχή, το οποίο τα συνεργεία εργάζονται πυρετωδώς για να αποκαταστήσουν μέσα στις επόμενες ώρες», κάτι που το κάνει με απίστευτη συνέπεια, τον τελευταίο ενάμιση μήνα και συνεχίζει  απτόητη.

Είναι πολύ ενθαρρυντικά όλα αυτά τα μηνύματα που μου στέλνουν «η βλάβη στη σύνδεση σας αποκαταστάθηκε», ειδικά μάλιστα όταν ύστερα από λίγη ώρα πέφτει έτερη διακοπή, αποκτούν μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα, μην σας πω ότι μου φέρνουν και δάκρια στα μάτια.
Μουσική.


Με αφορμή την καινούρια χρονιά και όλα αυτά που θα επιθυμούσαμε, μιλούσαμε την άλλη φορά, όσοι θυμάστε,  για τους φόβους και τις τοξικές σκέψεις που μας κρατάνε καθηλωμένους και δεν μας αφήνουν να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας.

Μιλήσαμε ακόμα για το σύμπαν, που πάει και μας σπρώχνει πάνω σ’ αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, όταν εμείς δειλιάζουμε και δεν πάμε οικειοθελώς να πέσουμε πάνω στα βράχια, που μας καλούν από μακριά.

Δεν σας το είπα την άλλη φορά, αλλά θα σας το πω τώρα.  Το σύμπαν ακούει και ναι, μας δίνει αυτό που έχουμε ανάγκη, με μια διευκρίνιση όμως.  Αυτό που έχουμε ανάγκη, δεν είναι πάντα αυτό που θέλουμε.  Μικρή παύση, να το σκεφτούμε λίγο αυτό το βαθυστόχαστο που μόλις είπα.
Θα παρατηρήσετε ότι λέω συχνά τέτοια βαθυστόχαστα, τα οποία εμένα τουλάχιστον με εντυπωσιάζουν, δεν ξέρω εσάς, και με κάνουν να αναρωτιέμαι, από πού στο καλό μου έρχονται και τα λέω αυτά που λέω.  Ποιος μου τα υπαγορεύει;   Τέλος πάντων, ας εστιάσουμε στο βαθυστόχαστο του πράγματος και ας αφήσουμε την πηγή προέλευσης τους να την αναζητήσουμε σε ευθετότερο χρόνο.  Στο γραφείο του ψυχαναλυτή πιθανώς.

Μιλήσαμε ακόμα την άλλη φορά, για τις αποτυχίες και κόντρα στους κακεντρεχείς που λένε ότι εμπειρία είναι αυτό που παίρνεις, όταν δεν παίρνεις αυτό που ήθελες, εμείς είπαμε ότι δεν πρέπει να τις φοβόμαστε, γιατί αν μη τι άλλο, οι αποτυχίες μας δίνουν εμπειρία, αλλά και την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα όρια μας, τις αντοχές μας και τις δυνατότητες μας.  Είναι κάτι σαν μονάδα μέτρησης καταξίωσης ή απαξίωσης δηλαδή.

Είπαμε πολλά, αλλά ναι, δεν είπαμε αυτό που είπα πριν, ότι πολύ συχνά αυτό που θέλουμε, δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε και έχουμε ανάγκη.  Πέρα δηλαδή από το να ευχόμαστε κάτι και να το επιδιώκουμε με κάθε μέσο και όλα αυτά τα ωραία που ξέρουμε, περί προσπάθειας, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να αξιολογούμε και να επιλέγουμε σωστά τους στόχους μας και τις επιθυμίες μας.

Δεν είναι εύκολο ξέρετε.  Μπορεί οι περισσότεροι να σκέφτονται ότι το joker είναι αυτό που τους χρειάζεται και η λύση σε όλα τους τα προβλήματα, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι.  Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι το ζητούμενο, αλλά αυτό το αφήνουμε να το δούμε σε επόμενο κεφάλαιο.  Άσε δηλαδή που μαζί με εμάς, υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι, που σκέφτονται, εύχονται και προσεύχονται, για το joker.  Και να ήθελε δηλαδή το σύμπαν να ανταποκριθεί, για να το σκεφτούμε λίγο πρακτικά, πόσους νικητές έχει το joker κάθε φορά;   Λογικό μου ακούγεται, να μην μπορεί να μας προκάμει όλους.


Σε συνέχεια και επαύξηση αυτού που λέγαμε λοιπόν, για τις επιθυμίες μας, θα σας πω μια ιστορία. 
Θα παρατηρήσατε ότι κοντεύω να εξελιχθώ σε μεγάλη παραμυθού τελευταία, με όλες αυτές τις ιστορίες που σας διηγούμαι και να γίνω η Jela στην εκπομπή Jela’s Tales ή κάτι σε θεία Λένα.  Με αποκάλεσε θεία κάποιος χωρικός τις προάλλες και φρικάρισα, γι’ αυτό η αναφορά μου στη θεία Λένα και τα παραμύθια της.  Είναι ο τρόπος μου αυτός να ξορκίζω το κακό.  Το μνημονεύω συνέχεια, μέχρι να το εξουθενώσω.  Κεραμιδόγατο βλέπετε.

Υπάρχει ένα διήγημα λοιπόν που μιλάει για έναν κοινό άνθρωπο, που ήταν θυρωρός ενός πορνείου.  Δεν υπήρχε σʼ εκείνο το χωριό πιο κακόφημη και πιο κακοπληρωμένη δουλειά από αυτή του θυρωρού στο πορνείο… όμως, τι άλλο να έκανε εκείνος ο άνθρωπος;  Πράγματι, ποτέ δεν έμαθε να γράφει και να διαβάζει, ούτε ήξερε άλλη δουλειά ή κάποια τέχνη. Στην πραγματικότητα, ήταν σε εκείνο το πόστο γιατί ο πατέρας του ήταν θυρωρός του πορνείου πριν από εκείνον, και πιο πριν, ο πατέρας του πατέρα του. Για δεκαετίες, το πορνείο περνούσε από γονείς σε παιδιά και το ίδιο γινόταν και με το θυρωρείο.

Μια μέρα, πέθανε ο γέρος ιδιοκτήτης κι ένας νέος με ανησυχίες, δημιουργικός και με επιχειρηματικό πνεύμα, ανέλαβε το πορνείο. Ο νεαρός αποφάσισε να εκσυγχρονίσει την επιχείρηση. Ανακαίνισε τα δωμάτια και μετά κάλεσε το προσωπικό για να δώσει νέες οδηγίες.  Στο θυρωρό είπε: «Από σήμερα και στο εξής, εκτός από τη φύλαξη της πόρτας θα μου δίνεις και εβδομαδιαία αναφορά. Θα καταγράφεις των αριθμό των ζευγαριών που μπαίνουν καθημερινά. Σε κάθε πέντε, θα ρωτάς πώς εξυπηρετήθηκαν και τι θα ήθελαν να διορθωθεί στην επιχείρηση. Και μια φορά την εβδομάδα θα μου δίνεις αναφορά με σχόλια που εσύ κρίνεις σκόπιμα».

Ο άνθρωπος άρχισε να τρέμει. Ποτέ δεν του έλειψε η όρεξη για δουλειά, όμως… «Θα χαιρόμουν πολύ να ικανοποιήσω την επιθυμία σας, κύριε, ψέλλισε, «όμως, εγώ δεν ξέρω να γράφω και να διαβάζω».
«Α, Πόσο λυπάμαι! Όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να πληρώνω άλλο άτομο να κάνει αυτή τη δουλειά, ούτε μπορώ να περιμένω πότε θα μάθεις να γράφεις. Γιʼ αυτό…»
«Μα κύριε, δεν μπορείτε να με απολύσετε. Δουλεύω εδώ όλη μου τη ζωή, όπως και ο πατέρας μου και ο παππούς μου..» Δεν τον άφησε να τελειώσει…
Ο άνθρωπος ένιωσε να γκρεμίζεται ο κόσμος. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Πήγε στο σπίτι του άνεργος για πρώτη φορά στη ζωή του. Τι να έκανε;  Η συνέχεια σε λίγο, στις οθόνες σας.


Πήγε λοιπόν στο σπίτι του άνεργος ο ήρωας μας. Τι να έκανε;  Θυμήθηκε ότι μερικές φορές στο πορνείο, όταν έσπαζε ένα κρεβάτι ή χαλούσε ένα ντουλάπι τα κατάφερνε και έκανε μια πρόχειρη επιδιόρθωση με ένα σφυρί και λίγα καρφιά. Σκέφτηκε ότι αυτή θα μπορούσε να είναι μια προσωρινή δουλειά ώσπου να βρεθεί κάτι πιο σταθερό. Αναζητούσε σʼ όλο το σπίτι τα εργαλεία που χρειαζόταν αλλά το μόνο που βρήκε ήταν κάτι σκουριασμένα καρφιά και μια φαφούτα τανάλια. Έπρεπε να αγοράσει μια πλήρη συλλογή εργαλείων και γιʼ αυτό θα χρησιμοποιούσε ένα μέρος της αποζημίωσης πού είχε πάρει.

Στη γωνία του δρόμου αντιλήφθηκε ότι στο χωριό του δεν υπήρχε σιδηροπωλείο και θα έπρεπε να ταξιδέψει δυο μέρες με το μουλάρι για να πάει στο πιο κοντινό χωριό για να αγοράσει τα εργαλεία. «Και τι πειράζει;» σκέφτηκε. Και ξεκίνησε.

Στην επιστροφή κουβαλούσε ένα ωραίο και πλήρες κουτί με εργαλεία. Δεν είχε προλάβει να βγάλει τις μπότες του όταν του χτύπησαν την πόρτα. Ήταν ο γείτονά τους
 «Ήθελα να σε ρωτήσω. Μήπως έχεις να μου δανείσεις ένα σφυρί;»
«Ναι, έχω, μόλις το αγόρασα. Μα το χρειάζομαι για να δουλέψω… Ξέρεις, έμεινα χωρίς δουλειά..»
«Εντάξει, θα στο επιστρέψω αύριο το πρωί»
«Εντάξει»

Το επόμενο πρωί, όπως είχε υποσχεθεί, ο γείτονας χτύπησε την πόρτα.
«Κοίταξε, χρειάζομαι ακόμα το σφυρί. Μου το πουλάς;»
«Όχι, γιατί το χρειάζομαι για να δουλέψω. Εξάλλου, το σιδηροπωλείο απέχει δυο μέρες με το μουλάρι.»
«Ας κάνουμε μια συμφωνία» είπε ο γείτονας. «Εγώ θα σου πληρώσω τις δυο μέρες πήγαινε-έλα, συν το κόστος του σφυριού. Στο κάτω-κάτω, ακόμα άνεργος είσαι. Τι λες;»

Πράγματι, αυτό του έδινε δουλειά για 4 μέρες ακόμα. Δέχτηκε. Στην επιστροφή, άλλος γείτονας τον περίμενε στην πόρτα του σπιτιού του.
«Γεια χαρά γείτονα. Εσύ πούλησες το σφυρί στο γείτονά μας;»
«Ναι».
«Χρειάζομαι και εγώ κάποια εργαλεία. Σου πληρώνω τις τέσσερις μέρες ταξίδι και ένα μικρό κέρδος για το καθένα. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να βρεις χρόνο να χρόνο να ταξιδέψεις για τις αγορές σου»
Ο πρώην θυρωρός άνοιξε το κουτί με τα εργαλεία και ο γείτονας διάλεξε αυτά που ήθελε. Τα πλήρωσε και έφυγε.

«Δεν είναι εύκολο να βρεις χρόνο να ταξιδέψεις για τις αγορές σου», θυμήθηκε.  Αν αυτό ήταν σωστό, πολύς κόσμος θα χρειαζόταν κάποιον άλλον να ταξιδέψει για να φέρει εργαλεία. Στο επόμενο ταξίδι αποφάσισε ότι θα ρίσκαρε λίγο κεφάλαιο από την αποζημίωση, αγοράζοντας περισσότερα εργαλεία από όσα είχε πουλήσει. Έτσι, θα εξοικονομούσε χρόνο σε ταξίδια.
Κυκλοφόρησαν τα νέα στη γειτονιά και πολλοί γείτονες αποφάσισαν να σταματήσουν να ταξιδεύουν για τις αγορές τους. Μια φορά την εβδομάδα, ο πρώην θυρωρός και νυν έμπορος εργαλείων πήγαινε στο γειτονικό χωριό και αγόραζε ότι χρειάζονταν οι πελάτες του. Γρήγορα κατάλαβε ότι αν έβρισκε ένα μέρος να αποθηκεύει τα εργαλεία, θα έκανε λιγότερα ταξίδια και θα είχε μεγαλύτερο κέρδος. Έτσι, νοίκιασε μια αποθήκη. Μετά, μεγάλωσε την είσοδο και ύστερα από μερικές εβδομάδες πρόσθεσε και βιτρίνα. Έτσι, έγινε το πρώτο σιδηροπωλείο του χωριού.


Προσέξατε πως σας κόβω την διήγηση στη μέση να βάλω μουσική και μετά επανέρχομαι;  Δεν είναι τυχαίο.  Μπορεί να αναρωτιέστε, πως γίνεται αυτό, αλλά χρειάζεται να πίνω νερό.  Χώρια που νοιώθω την αγωνία σας να κορυφώνεται.  Συνεχίζουμε.

Όλοι ήταν ικανοποιημένοι και αγόραζαν στο κατάστημά του. Δεν ήταν ανάγκη πια να ταξιδεύει, γιατί το σιδηροπωλείο του γειτονικού χωριού του έστελνε τις παραγγελίες. Είχε γίνει καλός πελάτης.

Μια μέρα, σκέφτηκε ο φίλος του ο τορναδόρος ότι θα μπορούσε να κατασκευάζει σφυριά για αυτόν. Και μετά, γιατί όχι; Θα μπορούσε να φτιάχνει τανάλιες, πένσες, καλέμια. Υστέρα ήρθαν τα καρφιά και οι βίδες…

Για να μην τραβήξει σε μάκρος η ιστορία, ας πούμε ότι μέσα σε δέκα χρόνια εκείνος ο άνθρωπος είχε γίνει εκατομμυριούχος κατασκευαστής εργαλείων. Και τελικά, έφτασε να γίνει ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας της περιοχής. Ήταν τόσο ισχυρός που μια μέρα, με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά, αποφάσισε να δωρίσει στο χωριό του ένα σχολείο. Εκτός από ανάγνωση και γραφή, εκεί θα διδάσκονταν οι τέχνες και άλλες σημαντικές γνώσεις.

Ο δήμαρχος και ο διοικητής οργάνωσαν μια μεγάλη γιορτή για τα εγκαίνια του νέου σχολείου και ένα σπουδαίο δείπνο προς τιμή του ιδρυτή του. Στο τέλος του δείπνου, ο δήμαρχος του παρέδωσε το κλειδί της πόλης. Ο διοικητής τον αγκάλιασε και του είπε: «Με μεγάλη ευγνωμοσύνη και περηφάνια σας ζητάμε να μας κάνετε την τιμή να υπογράψετε την πρώτη σελίδα του βιβλίου των πεπραγμένων του νέου σχολείου».
«Η τιμή είναι δική μου», είπε ο άντρας. Νομίζω ότι πολύ θα μου άρεσε να υπογράψω, όμως, δεν ξέρω να διαβάζω ούτε να γράφω. Είμαι αναλφάβητος.»
«Εσείς, αναλφάβητος;» είπε ο διοικητής που δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Δεν ξέρετε να γράφετε και να διαβάζετε; Δημιουργήσατε μια εμπορική και βιομηχανική αυτοκρατορία χωρίς να ξέρετε να γράφετε και να διαβάζετε; Μένω έκπληκτος. Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσατε να κάνετε αν ξέρατε γραφή και ανάγνωση».
«Μπορώ να σας απαντήσω» αποκρίθηκε ο άντρας ψύχραιμα.  « Αν ήξερα να διαβάζω και να γράφω… θα ήμουν θυρωρός σε πορνείο».

Τώρα ακούμε μουσική.  Θα επακολουθήσει συζήτηση, να δω τι μάθατε από την ιστορία αυτή.  Ελπίζω να μην με απογοητεύσετε και να μάθατε κάτι.   

Επίσης ελπίζω να έχετε κάνει εγγραφή στο site του Spirto Web Radio και να μπορέσετε να συνεισφέρετε τα σχόλια σας στην συζήτηση.  Μπαίνετε στο site του Spirto Web Radio και πάτε αριστερά και κάτω, μέχρι να βρείτε εκεί που γράφει LOGIN/ΣΥΝΔΕΣΗ.  Πατάτε εκεί και κάνετε εγγραφή.  Μετά μπορείτε να σχολιάζετε αυτά που ακούτε, με τα άλλα μέλη.  Άντε κουνηθείτε.  Θα σας περιμένω εδώ.


Να ξεκινήσουμε με τα βασικά.  Γιατί σας την είπα την ιστορία αυτή, με τον θυρωρό του πορνείου;  Τι θέλει να μας πει ο ποιητής;

Όλη αυτή η διήγηση στόχευε να σας δείξω, ότι περισσότερο από συχνά, αυτό το οποίο θέλουμε, δεν είναι πραγματικά αυτό που χρειαζόμαστε.  Σκεφτείτε το.  Τι ήθελε περισσότερο από κάθε τι ο θυρωρός της ιστορίας μας;  Να ξέρει πέντε κολλυβογράμματα, να μπορεί να γράφει αυτή την ρημαδο-αναφορά που του ζήτησαν, να μην χάσει την δουλειά του και μείνει στους πέντε δρόμους.  Τι του έδωσε το σύμπαν;  Τους πέντε δρόμους.  Ούτε καν κοντά δηλαδή στις προσδοκίες του ανθρώπου εκείνου.  Θα λέγατε ότι το σύμπαν τον απογοήτευσε ή ότι του έδωσε αυτό που είχε περισσότερο ανάγκη την στιγμή εκείνη, μια κλωτσιά στα οπίσθια δηλαδή;

Ναι, χρειάστηκε να τον ρίξει μέσα στα βάτα, για να κάτσει να σκεφτεί τι να κάνει.  Φταίει το σύμπαν, που κάποιες φορές δεν βλέπουμε πέρα από την μύτη μας και από το στενά εννοούμενο συμφέρον μας;  Όχι λοιπόν, το σύμπαν είναι πιο έξυπνο από μας, θα μας δώσει αυτό που έχουμε ανάγκη για να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι.  Μπορεί να είναι μια απόλυση, όπως στον άνθρωπο της ιστορίας μας, μπορεί να είναι ένας χωρισμός, μπορεί οτιδήποτε.

Και ερχόμαστε τώρα να δούμε, με όλες αυτές τις επιλογές που κάνουμε και τις επιθυμίες μας, πως θα καταλάβουμε, αν αυτό που ζητάμε είναι αυτό που μας χρειάζεται και αν με αυτό εξυπηρετείται ο απώτερος στόχος μας.  Έχετε αναρωτηθεί ποιος είναι αυτός ο απώτερος στόχος;  Είμαι σίγουρη πως ναι.  Κάνουμε αυτά που κάνουμε, πασχίζουμε να επιτύχουμε όλα αυτά που πασχίζουμε να επιτύχουμε, όμως όλα αυτά γιατί;  Ποιος είναι εν τέλει ο προορισμός μας στη ζωή;  Που αποσκοπούν όλα αυτά που κάνουμε, αλλά και αυτά που δεν κάνουμε;  Πως θα προχωρήσουμε εναρμονισμένοι με το σύμπαν, χωρίς να δουλεύουμε ενάντια στα συμφέροντα μας και χωρίς να σκάβουμε τον λάκκο με τα νύχια μας, υποθηκεύοντας τα όνειρα μας;
Λοιπόν θα σας πω ένα τιπ που έμαθα.  Σε λίγο, όχι τώρα.


Πριν προχωρήσουμε να μοιραστώ μαζί σας αυτό που σας έλεγα πριν, θα ήθελα να κάνουμε μια διευκρίνηση, που εγώ τουλάχιστον θεωρώ αναγκαία, για την οικονομία της συζήτησης.  Θα ήθελα να διαχωρίσουμε τις έννοιες είμαι χαρούμενος, από το είμαι ευχαριστημένος.  Όχι, δεν είναι το ίδιο.  Μπορεί να είσαι χαρούμενος όταν είσαι ευχαριστημένος με κάτι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα έτσι.  Άλλες φορές πάλι μπορεί να είσαι χαρούμενος, έτσι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και να αναρωτιέσαι γιατί.  Υπάρχει λόγος, αλλά δεν τον βλέπουμε.  Δεν είναι το ίδιο δηλαδή να είσαι ικανοποιημένος από τις επιδόσεις σου και την ευόδωση των σχεδίων σου και να είσαι χαρούμενος.  Μπορεί να συμβαίνει, αλλά δεν ταυτίζονται αυτά τα δύο αναγκαστικά και μην τα συγχέουμε.

Εμένα μου έχει τύχει να είμαι πολύ ευχαριστημένη από την έκβαση ορισμένων πραγμάτων ή με τα επιτεύγματα μου σε ένα τομέα, αλλά παρ’ όλα αυτά, μέσα μου να μην είμαι καθόλου χαρούμενη.  Μπορεί να τύχει να κυνηγάς κάτι και όταν επί τέλους το πετυχαίνεις, να νοιώθεις ένα κενό, να σου αφήνει μια μελαγχολία και να αναρωτιέσαι, μα καλά, δεν είμαι ευχαριστημένος με τίποτα; Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό;

Είναι επειδή αυτό που κυνηγούσαμε, αυτό που επιδιώκαμε, πολύ απλά δεν ήταν εναρμονισμένο με την συμπαντική σοφία και με αυτό που πραγματικά θέλαμε, χρειαζόμαστε, είχαμε ανάγκη.
Βαθυστόχαστο θα πείτε πάλι, αλλά αυτό είναι.  Είναι πολλοί οι λόγοι και τα κίνητρα για κάθε τι που κάνουμε. Μπορεί να είναι η κοινωνική καταξίωση, η αναγνώριση, το χειροκρότημα και το μπράβο που θα ακούσουμε από τους άλλους.  Μπορεί να θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον πατέρα μας, την μάνα μας, τον σύντροφο μας, το παιδί μας.  Μπορεί επειδή έτσι μας είπαν.  Σπούδασε να γίνεις άνθρωπος μας μαθαίνουν από μικρά.  Μικρές οι μεγάλες οδηγίες, που φυτεύουν άλλοι μέσα μας από τότε που είμαστε μικρά και οι οποίες οδηγίες στην συνέχεια μας υπαγορεύουν τα «θέλω» μας, όμως είναι πράγματι αυτά που θέλουμε ή είναι αυτά που οι άλλοι θέλουν για μας;

Αυτό με τις φυτευτές οδηγίες μου θυμίζει ένα ιντερνετικό που θεωρώ πολύ εύστοχο, όσο και χιουμοριστικό.  Μην απορείς λένε, πως η μάνα σου ξέρει να σου πατάει όλα τα κουμπιά και να σε μπριζώνει.  Είναι επειδή εκείνη στα φύτεψε.


Ειλικρινά με τόσους παράγοντες, που μπαίνουν ανάμεσα σε μας και τις αποφάσεις μας, δεν είμαι καθόλου σίγουρη, ότι αυτά που επιδιώκουμε, είναι τελικά αυτά που θέλουμε εμείς ή αυτά που θέλουν κάποιοι άλλοι για μας και αυτός είναι ο κύριος λόγος, που κάποιες φορές η επιτυχία δεν μας κάνει χαρούμενους.

Κι ερχόμαστε στο τιπ που σας έλεγα πριν.  Αν θέλεις να μάθεις τι είναι αυτό που πραγματικά ενδόμυχα επιδιώκεις, κάτσε σκέψου, τι είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο;  Αυτό που κάνεις με χαρά, αυτό, κυνήγησε το με πάθος και κάντο σκοπό της ζωής σου.  Αποκλείεται να κάνεις λάθος.  Αποκλείεται να κάνεις λάθος με αυτή σου την επιλογή.  Θα στο επιβεβαιώσει και το σύμπαν αυτό, που θα σε ανταμείψει με πολλούς τρόπους.

Διότι αυτό είναι το νόημα της ζωής, αν ρωτάτε ένα Κεραμιδόγατο να σας πει την γνώμη του.  Η ευτυχία και η χαρά.  Ναι ναι, ξέρω τι θα πείτε οι αρνητικοί:  Επιβίωση και αναπαραγωγή είναι το νόημα της ζωής, σας ακούω ήδη να το λέτε.  Θα συμφωνήσω μαζί με τους αρνητικούς της παρέας, αλλά μόνο εάν μιλάμε για αμοιβάδα.  Τότε ναι, το νόημα της ζωής μιας αμοιβάδας, αλλά και των ανώτερων θηλαστικών, είναι επιβίωση και αναπαραγωγή.  Όμως για μας, τα συγκεκριμένα ανώτερα θηλαστικά, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την ανάγκη μας για επιβίωση και αναπαραγωγή, υπάρχει κι αυτό, η επιδίωξη της ευτυχίας, με ότι τρόπο πραγματώνεται αυτή για τον κάθε ένα από μας.

Ψάξου λοιπόν, είναι το τιπ, ψάξου τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά, με την βεβαιότητα ότι αυτό θα σου δείξει τον δρόμο που πρέπει να πάρεις.

Τώρα, θα πουν κάποιοι, μα καλά, εμένα που είμαι αλκοολικός, μπορεί να μου δίνει χαρά το αλκοολ ή να είμαι σαδιστής και να μου αρέσει να βασανίζω άλλους ανθρώπους.  Έχω το πράσινο φως να το επιδιώξω ανεξάρτητα από ηθικούς φραγμούς;

Κατ’ αρχήν δεν σου δίνει χαρά.  Θα παραπέμψω στην διάκριση που κάναμε προηγουμένως ανάμεσα σ’ αυτό που σε ικανοποιεί και σ’ αυτό που σε κάνει χαρούμενο.  Μπορεί αν είμαι αλκοολικός, το αλκοόλ να καλύπτει μια βιολογική ανάγκη μου, εθισμένος καθώς είμαι στο αλκοόλ ή στις ουσίες, αλλά απέχει πολύ από το να με κάνει χαρούμενο.  Αυτό γιατί στο βάθος μου ξέρω καλά, ότι στην πραγματικότητα σκοτώνω τον πολύτιμο εαυτό μου με αυτό που κάνω.  Μπορεί να είμαι βιαστής, ψυχοπαθής, δολοφόνος, σαδιστής και να έχω ανάγκη να βασανίζω τους άλλους, αλλά είναι άλλο πράγμα η ικανοποίηση μιας ανάγκης και άλλο πράγμα το να με κάνει αυτό χαρούμενο γι αυτό που είμαι και γι αυτό που κάνω στα θύματα μου.
Νομίζω βλέπουμε όλοι την διαφορά ανάμεσα στα δύο.


Ερχόμαστε τώρα σε ένα κρίσιμο ερώτημα.  Ωραία όλα αυτά και ας υποθέσουμε ότι τα εφαρμόζουμε και επιλέγουμε σωστά τις επιθυμίες μας και έχουμε πλήρη επίγνωση του τι είναι αυτά που ζητάμε.  Πότε θα γίνουν όλα αυτά;  Γιατί το σύμπαν καθυστερεί;  Ακούει;
Υπάρχει μια φράση που λέει ότι κάποιες φορές «τα καλύτερα έρχονται όταν δε το περιμένεις».  Τώρα θα μου πείτε και οι κακοτυχίες και τα ατυχήματα έρχονται όταν δε τα περιμένεις αλλά ας μην σταθούμε σ’ αυτό.

Η πρώτη απάντηση στην καθυστέρηση είναι αυτή:  Νομίζουμε.  Ένας λόγος που νομίζουμε ότι οι επιθυμίες μας και η υλοποίηση τους καθυστερούν, είναι ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή ασχολούμαστε υπερβολικά με τον χρόνο. Η ανυπομονησία κάνει τον χρόνο να φαίνεται μεγαλύτερος απ’ ότι πραγματικά είναι, γνωστό αυτό.

Έπειτα, εστιάζοντας στον χρόνο και στο πότε και στο αν το σύμπαν θα συνεργαστεί, αρχίζει το μυαλό μας και γεμίζει με αρνητικές σκέψεις.  Η αμφιβολία φωλιάζει και η πίστη μας σιγά σιγά αποδυναμώνεται.  Θέλουμε μεν να αποκτήσουμε κάτι αλλά δε το πιστεύουμε και πάρα πολύ, έχουμε αμφιβολίες. Τότε από την μία έλκουμε κι από την άλλη απωθούμε.  Δεν είμαστε δηλαδή πολύ ζεστοί και αυτό δημιουργεί μια χλωμή εικόνα. Ο δημιουργικός μας οραματισμός δεν έχει πάθος, δεν είμαστε επίμονοι, το όνειρο μας δεν είναι «τρελό» δε μας παθιάζει, ξεθωριάζει και τελικά πεθαίνει.

Άλλες φορές πάλι έχουμε αντικρουόμενες επιθυμίες. Δεν το καταλαβαίνουμε αλλά μέσα σε μια επιθυμία μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν ταιριάζει με μια άλλη κι αυτό προκαλεί σύγκρουση και τελικά εξουδετέρωση και των δύο.  Ή μπορεί ακόμα αυτό που επιθυμούμε να βρίσκεται σε αντίθεση με το σενάριο της ζωής μας και να μην υλοποιηθεί ποτέ.

Άλλες φορές πάλι δεν είμαστε σταθερά προσηλωμένοι σε μια επιθυμία αλλά κατακερματίζουμε την δύναμη της σκέψης μας σε πολλά και διάφορα.  Αυτή η έλλειψη συγκέντρωσης αποδυναμώνει την δύναμη της σκέψης και μια χαλαρή έλξη θα έχει πιο αργά αποτελέσματα.

Είμαστε αγνώμονες, απαξιώνουμε αυτά που έχουμε, τα θεωρούμε δεδομένα και σ’ αυτή τη περίπτωση το σύμπαν επειδή είναι νοήμον, συμπεραίνει ότι αυτό που θα ερχόταν θα το απαξιώσουμε όπως κι όλα τα άλλα, κάποια στιγμή.   Ένας ακόμη τρόπος που αναιρούμε τις επιθυμίες μας.

Τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό, δεν δρούμε. Θυμάστε το συν Αθηνά και χείρα κίνει;  Ωραίο να ζητάμε από το σύμπαν, αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς, να εργαστούμε προς την κατεύθυνση των στόχων μας και να τους κυνηγήσουμε με πάθος;  Είμαστε διστακτικοί, φοβόμαστε, δειλιάζουμε, αυτό όμως είναι ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, δηλαδή τσα-τσα.   Έπειτα, ο βαθμός που κυνηγάμε ένα όνειρο και η προσπάθεια που βάζουμε για την υλοποίηση του είναι και δείκτης του πόσο πολύ το επιθυμούμε, οπότε γυρίζουμε πάλι στο Ν.1 παράγοντα.  Δεν το θέλουμε αρκετά αυτό που θέλουμε.

Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι αντίστροφα όλα τα παραπάνω, αν τα αποφύγουμε δηλαδή, θα βοηθήσουν με την επιτάχυνση, ωστόσο θα πούμε μερικά ακόμη στην συνέχεια για την θετική επιτάχυνση, μετά το μουσικό κομμάτι που ακολουθεί.


Να δούμε τώρα λίγο τι είναι αυτό που προκαλεί επιτάχυνση στις επιθυμίες μας και πως θα γίνει να λάβουμε οπωσδήποτε αυτό που επιθυμούμε.

Για αρχή, είναι πολύ σημαντικό να χτίσουμε μες το μυαλό καθαρά και ζωντανά την εικόνα αυτού που επιδιώκουμε, με όλες τις λεπτομέρειες. Μιλάμε δηλαδή για δημιουργικό οραματισμό.  Στην λεπτομέρεια.  Δεν φτάνει η εικόνα, χρειάζεται και το συναίσθημα.  Πως θα νοιώθουμε όταν η επιθυμία μας έχει πραγματοποιηθεί;  Ποια θα είναι η ζωή μας τότε;  Τι θα έχει αλλάξει;  Ακριβώς όμως, χωρίς εκπτώσεις.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η εμπιστοσύνη.  Εμπιστοσύνη στη συμπαντική σοφία με την βεβαιότητα ότι το σύμπαν ακούει και ότι θα λάβουμε αυτό που ζητήσαμε στην ώρα του.  Άγχος, αγωνία, αμφιβολία δεν βοηθάνε, αντίθετα είναι ανασταλτικοί παράγοντες, που δρουν ενάντια στις επιθυμίες και τα όνειρα μας.  Ξεκάθαρο αυτό.  Θα λάβουμε αυτό που ζητήσαμε, αργά ή γρήγορα, αυτό είναι νόμος.

Κλειδί επίσης είναι η αποδοχή.  Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο, αλλά συχνά δεν έχουμε αποδεχτεί την ιδέα ότι μας αξίζει αυτό που ζητήσαμε.   Ναι μεν επιθυμούμε κάτι, αλλά μερικές φορές μπαίνουν στην μέση οι αρνητικές σκέψεις και η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.   Αμφισβητούμε δηλαδή εκ των έσω την ικανότητα μας να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, πιστεύουμε ότι δεν μας αξίζει και τορπιλίζουμε έτσι την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να το λάβουμε.   Αποδεχόμαστε ότι δικαιούμαστε να λάβουμε αυτό που ζητήσαμε και ότι με δυο λόγια αξίζουμε αυτό που ζητάμε.

Ζήλος επίσης, πάθος και πίστη για τον σκοπό.  Μια επιθυμία σημαίνει απόλυτη εστίαση όλης της σκέψης πάνω σε ένα θέμα.   Η προσωρινή αποτυχία δεν είναι παρά μια ακόμη δοκιμή που μας φέρνει πιο κοντά στην επιτυχία.  Πρέπει να μάθουμε να μην παραιτούμαστε ποτέ από ένα δίκαιο όνειρο γιατί μόνο έτσι το όνειρο μας θα δικαιωθεί.

Πολύ βοηθάει και το να έχουμε μια επιθυμία κάθε φορά.  Με τον τρόπο αυτό επικεντρωνόμαστε και συγκεντρώνουμε την δύναμη του νου πάνω στην επιθυμία μας και δεν σκορπάμε την ενέργεια μας σε πολλά θέματα ταυτόχρονα.  Μία , μέχρι να υλοποιηθεί.

Εξυπακούεται ότι για να λάβουμε αυτό που ζητήσαμε, θα χρειαστεί να κάνουμε και κάτι γι αυτό, πρέπει δηλαδή να δράσουμε.  Χρειάζεται να τολμήσουμε, να μην φοβόμαστε, όλα αυτά που είπαμε την προηγούμενη φορά.

Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι η ευγνωμοσύνη, το πασπαρτού, που μπορεί από μόνο του να υλοποιήσει τα πάντα.  Ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχεις, ευγνωμοσύνη για αυτά που έρχονται και είναι ακόμα στο δρόμο.  Να χαίρεσαι όταν οι άλλοι πετυχαίνουν, ακόμη κι αν εσύ δεν έχεις φτάσει στη θέση τους.  Θα φτάσεις κι εσύ στην ώρα σου, αλλά μη αναθεματίζεις αυτό στο οποίο θέλεις να φτάσεις.

Τελικά δεν μένει παρά να συμφωνήσω για άλλη μια φορά με τον εαυτό μου, ότι ανάμεσα στην επιθυμία και την υλοποίηση της, το μόνο εμπόδιο είμαστε εμείς, άσχετο που μας βολεύει να τα ρίχνουμε στους άλλους και στο σύμπαν, ότι βαριακούει δηλαδή και δεν συνεργάζεται.  Ε, δεν βαριακούει.  Μια χαρά ακούει.


Έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή, παιδιά, μια έτσι, μια γιουβέτσι.  Δύσκολος ο δρόμος, χρειαζόμαστε αντοχές, υπομονή, γερά νεύρα και κυρίως εμπιστοσύνη, ότι όλα γίνονται για το καλύτερο και όλα είναι ευπρόσδεκτα.  Εγγυήσεις δεν υπάρχουν.  Ο δρόμος θα έχει ανηφόρες αλλά και κατηφόρες. Και όσοι νομίζουν ότι οι κατηφόρες είναι εύκολες, κάνουν λάθος.  Εκεί να δεις κατρακύλες. 

Ας το παραδεχτούμε, ποτέ δε μας φτάνουν όσα έχουμε και πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω, ένας λόγος που ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε.  Είναι σημαντικό όμως να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που η ζωή μας δίνει και σ’ αυτά που οι ίδιοι επιλέξαμε.
Να μάθουμε να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο τώρα, στο σήμερα.  Μια μέρα που χάθηκε, χάθηκε για πάντα είναι το μότο του Κεραμιδόγατου.  Τίποτα δεν μπορεί να την ξαναφέρει πίσω την συγκεκριμένη μέρα.  Θα έρθουν άλλες, όμως αυτές το λέει η λέξη, είναι άλλες.

Όμως σαν πρώτο βήμα, Ας βρούμε λίγο χρόνο και ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια, ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στο νου μας εικόνες, αναμνήσεις, συναισθήματα, τόπους, μουσικές, χρώματα, που μας ηρεμούν και μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα.  Και ας αναρωτηθούμε: Τι θέλω τελικά από τη ζωή μου;  Θέλεις να είσαι πρωταγωνιστής; Θέλεις να είσαι ακόλουθος;  Θέλεις να είσαι αρχηγός και να ορίζεις τη ζωή σου εσύ και όχι οι άλλοι;

Ας μην περιοριστούμε στον ρόλο του παρατηρητή, σπίρτα.  Δεν βγάζει πουθενά.  Είμαστε γεννημένοι για να είμαστε ταξιδευτές.  Μπορεί σαν παρατηρητές να καταφέρουμε να μην βραχούμε, αλλά και σιγά το επίτευγμα. Είμαστε φτιαγμένοι για να κατακτούμε κορυφές, ας το παραδεχτούμε επί τέλους, για να πάμε παρακάτω.

Κι αν κάποια στιγμή στην πορεία νοιώσουμε ότι φτάσαμε στο τέλος, να θυμόμαστε αυτό.  Δεν είναι το τέλος.  Κάθε τέλος είναι μια αρχή για κάτι άλλο.  Πριν απογοητευτούμε, πριν οι δυσκολίες μας κάμψουν και πριν θάψουμε τα όνειρά μας, καλό είναι να σκεφτούμε μερικά πράγματα.   Πράγματα που όλοι έλεγαν πως είναι αδύνατα πραγματοποιήθηκαν.  Άνθρωποι που όπως εμείς κουράστηκαν κάποια στιγμή, βρήκαν σε ορισμένες περιπτώσεις την δύναμη να συνεχίσουν και δεν το έβαλαν κάτω.  Όσες φορές κι αν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε σε θέση να αρχίσουμε από την αρχή.

Και ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο ακόμα να σκεφτούμε, μήπως εμείς οι ίδιοι βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας; Μήπως εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει τα προβλήματα που ζούμε και μας βραχυκυκλώνουν;   Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να έχουμε πραγματικά εμπόδια να ξεπεράσουμε και να μην τα επινοούμε μόνοι μας.  Ας το σκεφτούμε αυτό καλά, με ειλικρίνεια και αν είναι έτσι, ας το αλλάξουμε.

Και ας τολμήσουμε να ζήσουμε, να κάνουμε λάθη, να μάθουμε, να χάσουμε και στο τέλος να κερδίσουμε.  Όλα όσα χρειαζόμαστε είναι μέσα μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και προφάσεις.  Όλα εξαρτώνται από μας, το ποιοι είμαστε δηλαδή και τι θέλουμε.  Πριν μιλήσουμε, ας μάθουμε πρώτα να ακούμε. Πριν κρίνουμε, ας μάθουμε να συγχωρούμε.  Πριν μισήσουμε, ας μάθουμε καλύτερα να αγαπάμε. Πριν τα παρατήσουμε, ας προσπαθήσουμε.  Οι ευκαιρίες είναι πολλές. Μας τις πετάει το σύμπαν καθημερινά μπροστά στα πόδια μας.

Και μια φιλική συμβουλή, το ταξίδι θέλει συνταξιδιώτες.  Ας προσπαθήσουμε να μη χαραμιζόμαστε δίπλα σε λάθος ανθρώπους.  Να σταματήσουμε να λέμε «δε πειράζει» και να μένουμε κολλημένοι σε τοξικές σχέσεις, που μας βάζουν εμπόδια μπροστά. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοια παιχνίδια.   Ας αφεθούμε στους ζεστούς ανθρώπους, εκείνους που μας καταλαβαίνουν και μας αγκαλιάζουν με το βλέμμα τους και το χαμόγελό τους, άνθρωποι που το ταξίδι μας είναι και δικό τους ταξίδι.  Ξέρετε ποιους λέω.  Ας αφήσουμε την καρδιά μας να μας οδηγήσει, ξέρει να τους ξεχωρίζει.  Ας έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά να τους δούμε και Listen to your heart, την επόμενη φορά, που το σύμπαν θα μας στείλει ένα τέτοιο μήνυμα.

Και ας πάψουμε να τα βάζουμε με το σύμπαν ότι δεν ακούει.  Το σύμπαν ακούει μια χαρά.  Εμείς χρειαζόμαστε ωριλά να δει τα αυτιά μας.


Η εκπομπή μας πλησιάζει στο τέλος της γι απόψε και σαν επίλογο όλων αυτών που είπαμε απόψε, διάλεξα να σας διαβάσω αποσπασματικά ένα πολύ ωραίο κείμενο του Bukowski, που βρήκα στην Εναλλακτική Δράση, το οποίο τιτλοφορείται Η Ζωή και τα πρέπει.

Η ζωή είναι περίεργη, έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.  Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..
Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.
Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.
Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ' αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το "εκεί" που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Και το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη μου, πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

Πάμε για το προτελευταίο μουσικό κομμάτι απόψε.


Αγαπημένα σπίρτα, η σημερινή μας εκπομπή έφτασε στο τέλος της.  Επειδή μπορεί να μην με προσέξατε την προηγούμενη φορά, θα σας το πώ πάλι.  Το Spirto Web Radio είναι κοντά σας και σας συντροφεύει μουσικά και όχι μόνο, 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα, με εκπομπές καθημερινά και τεκμηριωμένα με την καλύτερη μουσική.

Αυτό το τελευταίο με την καλύτερη μουσική, μου θυμίζει την προηγούμενη εκπομπή, όπου ξαφνικά από το πουθενά, το πρόγραμμα πέταξε έναν Μπαχ, μέσα στην λίστα, έτσι να μας βρίσκεται, με αποτέλεσμα ξαφνικά να αρχίσει να παίζει Μπαχ από την ιντερνετική συχνότητα του σπίρτου.  Έτσι για να μην λέτε, ότι δεν έχουμε ποιοτική μουσική.  Άμα το σύμπαν συνεργάζεται, συνεργάζεται, δεν αστειεύεται.

Σπιρτόκουτο, Νόστος-Wolf Approved, Γιάννης Ιωάννου, Βιβή Μιχαήλ, Νανά Τσούμα, Μιχάλης Μαυροβουνιώτης, Κωνσταντίνος RVS, η υποφαινόμενη, το Κεραμιδόγατο - οι παραγωγοί του spirto web radio, σας συντροφεύουν τώρα 24 ώρες.  Το λέω αυτό διότι πλέον μπορείτε να ακούτε τις αγαπημένες σας εκπομπές, αν τις χάσατε, σε επανάληψη τις πρωινές ώρες, 10 με 2.  Την χάσατε;   Την έχουμε.  Για την εκπομπή μιλάω.  Το ζητήσατε – έγινε.

Η σημερινή εκπομπή μας έφτασε στο τέλος της κι απόψε.  Εγώ θα σας πω καληνύχτα, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την άλλη Παρασκευή ίδια ώρα, στις 7 το βράδυ, με την υποσημείωση ότι η εκπομπή Dont Mess with Cats αναμεταδίδεται σε επανάληψη το Σάββατο στις 10 το πρωί, αχάραγα, με τον πρώτο πρωινό καφέ ή τον δεύτερο, ανάλογα τι ώρα ανοίγετε τα υπέροχα αμυγδαλωτά μάτια σας.

Εσείς δεν φεύγετε, μένετε εδώ και ακούμε μαζί Μιχάλη Μαυροβουνιώτη και Ρεμπέτικους Δρόμους στις 9.  Όσοι δεν πρόλαβαν να κάνουν εγγραφή στο site του spirto web radio, το κάνουν τώρα.  

Ένα τελευταίο μουσικό κομμάτι για τον δρόμο, έτσι, επειδή μπορούμε.

Και βάλτε λίγη αστερόσκονη στη ζωή σας.   Τα όνειρα λένε, είναι φτιαγμένα από αστερόσκονη και λίγη παραπάνω αστερόσκονη δεν σκότωσε ποτέ κανένα.  Εξακριβωμένο αυτό.







Comments


DON'T MESS WITH CATS - THEY ARE LIONS IN DISGUISE
Live On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Όλες οι αναρτήσεις και το περιεχόμενο εδώ, γρατζουνίστηκαν responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)


Forget Me Not - Ακολουθήστε το Κεραμιδόγατο:


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ