19.05.2017 - Don't Mess with Cats: One more lap


1. Γεια σας Σπίρτα μου!  Ελπίζω να είσαστε και αυτή την εβδομάδα καλά.  Μια εβδομάδα ποίησης η προηγούμενη, σας έφαγα τα αυτιά με τα ψιλορομαντικούλια, αλλά όπως είπα και στην εκπομπή, πρόκειται για επιφανειακό τραύμα, που περνάει.

Μετά την εβδομάδα ποίησης, ξεκινά εβδομάς βαθυστόχαστων, αρχής γενομένης με τους rebels, τους misfits και τους troublemakers!  Ποιοι είναι αυτοί;  Μα όλοι όσοι δεν είναι σαν εμάς, τους πολλούς.  Ο κακός ο σπόρος, οι αμφισβητίες, αυτοί που λειτουργούν έξω από την ασφάλεια του comfort zone, που προτιμάμε οι περισσότεροι.

Μπορείς να τους δαιμονοποιήσεις, είπε ο Steve Jobs, αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις,  Αυτοί που είναι αρκετά τρελοί για να πιστέψουν ότι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο και που είναι αυτοί που τον αλλάζουν τελικά.

Έγραφα τις προάλλες στο facebook και θα το πω και σε σας, ο Μ. Αλέξανδρος στον Γρανικό ποταμό, όταν οι στρατηγοί τον συμβούλευαν να επιτεθεί τα χαράματα, όπως κάνουν ΟΛΟΙ, γιατί ο στρατός ήταν κουρασμένος, εκείνος είπε "Ναι, αλλά εγώ είμαι ο Αλέξανδρος" εννοώντας πως αυτός δεν είναι "όλοι".  Και επιτέθηκε τη νύχτα.  Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Τελικά φαίνεται ότι το να πιστεύει κάποιος στον εαυτό του και να τον εμπιστεύεται, είναι αποφασιστικός παράγοντας, για να πετύχεις.  Και όταν λέω να πετύχεις, δεν εννοώ επαγγελματικά μόνο, αλλά γενικά, το να πετύχεις σε όποιο στόχο βάζεις.  Η αμφιβολία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας είναι ανασταλτικός παράγοντας, που μας κάνει να διστάζουμε και πολλές φορές μας πισωγυρίζει κιόλας.

Είναι αυτός ο δισταγμός που πολλές φορές κάνει την προσπάθεια μας να μην είναι εστιασμένη στο στόχο και να κατακερματίζεται.  Ένας στόχος για να πετύχει, χρειάζεται πριν από οτιδήποτε να υπάρχει ένα ισχυρό μήνυμα. Όχι τόσο για τους άλλους, όσο για μας.  Για να το ακούμε εμείς.
«Η αυτοπεποίθηση, γράφει το Psychology Today,  είναι η πίστη στην ικανότητα του εαυτού για επιτυχία και η  υγιής ισορροπία αυτού του συναισθήματος, είναι  συχνά μια δύσκολη υπόθεση.  Η υπερβολική αυτοπεποίθηση οδηγεί στην  αλαζονεία και στο καλάμι.  Από την άλλη μεριά, πολύ λίγη αυτοπεποίθηση μπορεί να γίνει εμπόδιο.

Δεν μας αφήνει το περιθώριο να πάρουμε ακόμη και μικρά ρίσκα και ουσιαστικά ναρκοθετεί την κάθε μας προσπάθεια, σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο.   Αλλά μη σας ρίξω στα βαριά, ακόμα δεν ξεκινήσαμε.  Ακούμε λίγη μουσική, να μπούμε στον ρυθμό μας και επανερχόμαστε.  Δημήτριοι!  Δριμύτεροι!  ... καλά!

2. Ποιοι είναι όμως οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση;  Να τους περιγράψουμε λίγο.  Κατ’ αρχήν σε μαγεύουν και μόνο με την παρουσία τους, με τον τρόπο που μιλάνε, που στέκονται, ακόμα και με τον τρόπο που περπατάνε.  Όταν μιλάνε σε γοητεύουν.  Μπορούμε να το πούμε αυτοπεποίθηση, γοητεία, μαγνητισμό. Όπως και να το πούμε, το γεγονός παραμένει ότι τους ερωτεύεσαι!  Σου μιλάνε με την γλώσσα του σώματος.  Ακόμα κι όταν κάθονται ή στέκονται, σου επιβάλλονται με την στάση του σώματος τους, που φωνάζει αυτοπεποίθηση από χιλιόμετρα μακριά.

Εδώ θα κάνουμε μια μικρή παύση, να σας πω για την σημασία που έχει η στάση του σώματος, που δεν πρέπει να την υποτιμάμε.  Για να σας προϊδεάσω πάντως, θα σας κάνω μια ερώτηση.  Γιατί νομίζετε ότι όλοι οι στρατοί του κόσμου δίνουν σημασία στο παράστημα και στο καμαρωτό, γεμάτο περηφάνια βάδισμα;

Πάλι θα πάρουμε πληροφορίες από μια μελέτη που έγινε από την ψυχολόγο Ντέινα Κάρνεϊ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.  Τα συμπεράσματα της έρευνας ήταν ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα του σώματός μας για να αλλάξουμε τον εαυτό μας.  Η δρ Κάρνεϊ και οι συνεργάτες της ζήτησαν από δύο ομάδες εθελοντών να πάρουν πόζες «υψηλής ισχύος» ή «χαμηλής ισχύος» για δύο λεπτά.  Στην ομάδα «υψηλής ισχύος» οι στάσεις ήταν «επεκτατικές» σε σχέση με τον χώρο, έπιαναν χώρο.  Κάθονταν δηλαδή με τα πόδια πάνω σε ένα γραφείο και τα χέρια πίσω από το κεφάλι ή με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια στη μέση.

Αντίστοιχα, οι εθελοντές της ομάδας «χαμηλής ισχύος» έπρεπε να κουλουριάζονται, να σκύβουν, να μαζεύονται και γενικά να περιορίζονται στον χώρο.  Στη συνέχεια οι εθελοντές έπαιξαν ένα τυχερό παιχνίδι στο οποίο οι πιθανότητες να κερδίσουν ήταν 50-50, ενώ οι ερευνητές έλαβαν δείγματα σάλιου για να ελέγξουν τα επίπεδα της τεστοστερόνης και της κορτιζόλης - των ορμονών της «δύναμης» και του στρες αντίστοιχα - στον οργανισμό τους.

Όσοι είχαν κρατήσει στάση υψηλής ισχύος έδειχναν να τζογάρουν περισσότερο από εκείνους που είχαν τηρήσει στάση χαμηλής ισχύος.  Όχι μόνο λοιπόν η ψυχολογία τους είχε αλλάξει, αλλά οι εθελοντές της ομάδας υψηλής ισχύος είχαν κατά 20% αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης και κατά 25% μειωμένα επίπεδα κορτιζόλης ενώ οι εθελοντές της ομάδας χαμηλής ισχύος εμφάνιζαν μείωση της τεστοστερόνης κατά 10% και αύξηση της κορτιζόλης κατά 15%.

«Δείξαμε ότι μπορείς πραγματικά να αλλάξεις τη φυσιολογία σου» λέει η δρ.  «Αυτό ξεπερνά το απλό συναίσθημα - κάτι βαθύτερο συμβαίνει εδώ».  Το αίσθημα της ισχύος δεν είναι απλώς ψυχολογικό.  Η αυξημένη τεστοστερόνη έχει συνδεθεί με αυξημένη αντοχή στον πόνο, επομένως η στάση της ισχύος μπορεί πραγματικά να μας κάνει πιο ισχυρούς.  Υπάρχουν μελέτες οι οποίες έχουν δείξει ότι ακόμη και το να προσποιηθεί κάποιος ένα χαμόγελο, τον κάνει να νιώθει πιο ευτυχισμένος, ενώ το να συνοφρυώνεται, μπορεί να τον ρίξει ψυχικά.

Και για να το κλείσουμε το θέμα, όπως έλεγε η Μαντόνα: «Μην κάθεστε έτσι, αλλάξτε στάση, πάρτε μια πόζα! Κάντε κάτι!».

Τελικά τα άτομα με αυτοπεποίθηση, φαίνεται να ξέρουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του σώματος, με τον τρόπο που κινούνται στο χώρο. Αυτό μπορεί να είναι έμφυτο, επίκτητο ή και προσποιητό, αλλά δεν έχει σημασία.  Σημασία έχει ότι με αυτό το χαρακτηριστικό επηρεάζουν τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά και τον εαυτό τους.  Θυμάστε αυτό που είπαμε στην αρχή, ότι έχει σημασία να περνάμε ένα ισχυρό μήνυμα, για να το ακούμε εμείς οι ίδιοι κατ’ αρχήν;  Κάντε την σύνδεση τώρα.

Άλλο χαρακτηριστικό που θα προσέξετε στους ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, δείχνουν ένα ασυνήθιστο ενδιαφέρον για ανθρώπους και πράγματα.  Πολλές φορές θα παρατηρήσετε ότι όταν μας μιλάνε, συχνά δεν δίνουμε αρκετή προσοχή, στην προσπάθεια μας να βρούμε μια απάντηση να δώσουμε, έτσι ώστε να ακουστούμε ενδιαφέροντες.  Ένας άνθρωπος με μια υγιή δόση αυτοπεποίθησης, δεν το χρειάζεται αυτό.  Δεν χρειάζεται την γνώμη των άλλων και την αναγνώριση, γιατί ξέρει την αξία του.

Ο άνθρωπος με αυτοπεποίθηση επίσης δεν ανησυχεί ιδιαίτερα αν δεν είναι το κέντρο της προσοχής.  Θα μοιραστεί χωρίς πρόβλημα την προσοχή των άλλων, θα προσπαθεί να φτιάξει το κέφι των άλλων και να τους κινητοποιήσει.  Θυμάστε τι λέγαμε στην προηγούμενη εκπομπή;  Να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου.  Είναι αρκετά έξυπνος για να καταλαβαίνει ότι όλοι έχουν μια ιστορία να πουν και ξέρει να εκτιμάει την προσωπικότητα και την μοναδικότητα των άλλων.

Ο άνθρωπος με αυτοπεποίθηση δεν υποτιμά τους άλλους.  Δεν έχει λόγους να το κάνει.  Ξέρει ποιος είναι και τι αξίζει και το να μειώνει τους άλλους, δεν τον βοηθάει σε κάτι ούτε επηρεάζει καθόλου την αυτοεκτίμηση του.  Δεν τον κάνει δηλαδή να νοιώθει ο ίδιος καλύτερα με τον εαυτό του, όπως συμβαίνει με πολλούς, που υποτιμώντας τους γύρω τους, νιώθουν ότι ανεβαίνουν οι ίδιοι στα μάτια των άλλων.

Ο άνθρωπος που έχει αυτοπεποίθηση, δεν νιώθει την ανάγκη να είναι πάντα σωστός.  Έχοντας επίγνωση του ποιος είναι, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να είναι πάντα αλάνθαστος, αλλά αυτό από την άλλη, δεν τον εμποδίζει να πάρει ρίσκα, όπως είναι για παράδειγμα το ρίσκο της γνώμης του.  Διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματα του και τις όποιες λίγες ανασφάλειες του και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διστάζει να πει την γνώμη του, προτιμάει να ακούει, από το να δίνει διαλέξεις.

Έτσι λοιπόν θα τον δείτε να εστιάζει στους ανθρώπους γύρω του και σ’ αυτό που λένε, με μια αμεσότητα κι ένα ενδιαφέρον ασυνήθιστο, που παραξενεύει.  Με δυο λόγια;  Μιλάει λιγώτερο και ακούει περισσότερο τους άλλους.  Όχι μόνο για δικό τους όφελος, αλλά και για το δικό του.

Τον άνθρωπο με αυτοπεποίθηση θα τον δούμε επίσης να κρατάει γενικά μια θετική στάση, όχι μόνο απέναντι στους ανθρώπους, αλλά και στις καταστάσεις και αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, το να δείχνει ευάλωτος δεν το θεωρεί αδυναμία, αλλά σαν κάτι φυσικό, που είναι άλλωστε.  Αφού εμπιστεύεται τον εαυτό του, εμπιστεύεται και τις αδυναμίες του και τις ευαισθησίες του.

Να ξέρετε, πως όταν δείχνουμε ευάλωτοι και είναι αυτό ειλικρινές, μας εμπιστεύονται πιο εύκολα οι άλλοι και δημιουργεί ένα κλίμα θετικό γύρω μας.  Κάνει τους γύρω μας πιο πρόθυμους να ακούσουν αυτό που έχουμε να πούμε και θα νιώθουν περισσότερη εμπιστοσύνη, πριν ακόμα μας ακούσουν.  Πολύ περισσότερο όταν το κάνουμε χωρίς ενοχές και χωρίς να νιώθουμε άσχημα γι’ αυτό, περνάει επί πλέον και ένα δυναμικό μήνυμα, ότι είναι οκ να μην είμαστε τέλειοι και αυτό όλοι το εκτιμούν.

Λογικό είναι με όλα αυτά τα θετικά, οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση να είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πιο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι από τους ανασφαλείς, αφού ακόμα και τις ανασφάλειες τους τις αγαπούν.  Χαμογελούν πιο εύκολα και αυτό κάνει τους γύρω τους να ανοίγονται ακόμη περισσότερο μαζί τους και να είναι ακόμη πιο πρόθυμοι να τους ακούσουν.

3. Πώς ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή μας;  Ενισχύεται κατ’ αρχήν;  100% πιστεύω!  Να σκεφτούμε μόνο πως χάσαμε την αυτοπεποίθηση μας.  Πολλοί θα πουν ότι την χάσαμε από τις αποτυχίες και τις αντιξοότητες της ζωής, αλλά δεν είναι αυτό.  Οι αποτυχίες και οι αντιξοότητες μας χαλυβδώνουν.  Άλλα φταίνε.

Ένα μεγάλο ποσοστό της αυτοεκτίμησης που χάνουμε, οφείλεται στους γονείς μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσαν.  Ναι, μην σας κάνει εντύπωση, όλες αυτές οι συμβουλές που μοιράζουμε αφιλοκερδώς στα παιδιά μας, όλα αυτά τα πρόσεχε, να είσαι φρόνιμος, να κάνεις ετούτο ή το άλλο, άλλο δεν κάνουν από το να τονίζουν την δική μας έλλειψη εμπιστοσύνης στα παιδιά.

Δεν χρειάζεται να το πεις βλάκα το παιδί, για να καταστρέψεις την εμπιστοσύνη του.  Ακόμα και το να του πεις «Να είσαι φρόνιμος εκεί στη γιαγιά που θα πας το καλοκαίρι, μη με κάνεις ρεζίλι», του περνάει το μήνυμα, ότι δεν το έχουμε ικανό να είναι φρόνιμο.  Όταν ο γονιός δεν εμπιστεύεται το παιδί του, πως θα εμπιστευθεί το ίδιο το παιδί τον εαυτό του;  Εεε, και μετά αρχίζουν οι ενοχές, τα δεν είμαι αρκετά καλός, δεν είμαι αρκετός γενικά κλπ κλπ

Θα έλεγα ότι η αυτοπεποίθηση χτίζεται.  Με μικρά βήματα στην αρχή, με μεγαλύτερα στη συνέχεια, η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ανεβαίνει λίγο αρχικά, για να αρχίσει να ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο αργότερα, καθώς το οικοδόμημα μεγαλώνει.  Γιατί κάθε βηματάκι μας κάνει πιο τολμηρούς, κάθε μικρή επιτυχία μας δίνει το κουράγιο να δοκιμάσουμε κι άλλα πράγματα, που κι αυτά με την σειρά τους θα ανεβάσουν τα επίπεδα αυτοεκτίμησης μας ακόμη περισσότερο.


Ενέργειες που θα βοηθήσουν με την αυτοπεποίθηση;  Κατ’ αρχήν, διορθώνουμε την στάση του σώματος μας, τα είπαμε αυτά πριν, για την σημασία που έχει η γλώσσα του σώματος, για μας τους ίδιους πρώτα και μετά για τους άλλους, μην τα ξαναλέμε.

Σε μεγάλο βαθμό, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, προέρχεται από το θυμό, το φόβο και την απογοήτευση γι αυτά που έχουμε πετύχει και από το τι πιστεύουμε οι ίδιοι για μας. Αν μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας στα πράγματα που είμαστε ευγνώμονες στη ζωή μας, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν και τα επίπεδα αυτοεκτίμησης μας ανεβαίνουν.  Το αντίδοτο στο φόβο και στο θυμό είναι η ευγνωμοσύνη, λένε, αφήστε δε που η ευγνωμοσύνη είναι ο προθάλαμος που χρειάζεται το σύμπαν για να συνεργαστεί.

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί από μας, είναι η αδυναμία ή ο φόβος να μιλήσουμε μπροστά σε κοινό κι αυτό είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να καλλιεργηθεί.  Φοβόμαστε την κριτική, δίνουμε μεγάλη αξία στη γνώμη των άλλων και το αποτέλεσμα είναι να υπονομεύουμε την προσωπικότητά μας.

Θα σας θυμίσω κάτι, από την εποχή, που εμείς, οι παλαιάς κοπής πηγαίναμε σχολείο.  Θα θυμάστε όταν μας σήκωναν για μάθημα στον πίνακα;  Το μισούσαμε αυτό, αλλά δεν μπορούσαμε τότε να φανταστούμε πόσο καλό ήταν αυτό για μας.  Το να μάθουμε να μιλάμε μπροστά στην υπόλοιπη τάξη, ακόμα και το να γελοιοποιούμαστε, όταν πιανόμαστε αδιάβαστοι και τούβλα, ήταν μεγάλη υπόθεση και είναι πραγματικά κρίμα, που άλλαξε αυτό και τα παιδιά πλέον μπορούν να εξετάζονται στο μάθημα από το θρανίο τους.

Κι έτσι βλέπουμε σήμερα παιδιά, που χρειάζονται να φορέσουν φερετζέ για να μιλήσουν μπροστά σε κόσμο.  Δυσάρεστο και δεν παύει να με κάνει να σκέφτομαι, ότι για λόγους που δεν μου είναι ακόμα ξεκάθαροι, τα σχολεία προωθούν με διάφορους τρόπους την α-παιδεία, την ατολμία και γενικά το σκάσε και μη μιλάς, δεν σε χρειαζόμαστε.  Δεν ξέρω, ας με διορθώσει ένας ψυχολόγος εδώ, αν κάνω λάθος.

Άλλος τρόπος, κάνουμε κάτι καινούριο.  Οτιδήποτε, δεν έχει σημασία τι.  Μπορεί να είναι η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσα, μπορεί να είναι μια καινούρια δεξιότητα, κάτι που ήδη κάνουμε καλά και μαθαίνουμε να το κάνουμε καλύτερα.  Μπορεί να είναι απλά ένα ταξίδι σ’ ένα μακρινό και λίγο άπιαστο προορισμό.  Μικρές πράξεις, που όμως έχουν μεγάλη σημασία για το τι πιστεύουμε εμείς για τον εαυτό μας.

Προσφέρουμε! Το να δίνεις γενικά, το να βοηθάς τους άλλους γύρω σου, όχι απαραίτητα υλικά, ειδικά σε όσους το έχουν ανάγκη, είναι κάτι που αφενός θα μας κάνει να αισθανθούμε καλά με τον εαυτό μας και αφετέρου βοηθάει πολύ στο να ανεβάσουμε την αυτοεκτίμηση μας.  Σκεφτείτε το!  Όταν είσαι σε θέση να βοηθάς κάποιον, αυτό σημαίνει ότι σε χρειάζεται.

Υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να νιώθεις χρήσιμος;  Υπάρχει κάτι που να σε ανεβάζει περισσότερο ψυχικά, από το να προσβλέπουν οι άλλοι σε σένα και να σε χρειάζονται;  Δεν νομίζω. 

4. Για να πετύχουμε κάτι στη ζωή χρειάζονται τρία πολύ σημαντικά πράγματα. Στόχος, αφοσίωση και πίστη, άφθονη πίστη.  Μην παραπέμψω τώρα στο βιβλικό «Η πίστη σου σέσωκε σε», αλλά αυτό είναι.  Πίστη στον εαυτό μας, για να αρχίσουμε και στο σκοπό μας στη συνέχεια. Όλοι βάζουμε στόχους, αλλά μόνο όσοι παραμένουν σταθεροί σε αυτούς τους πετυχαίνουν. Η συνέπεια, είναι αυτή που θα μας κρατήσει στην πορεία μας, αλλά και θα μας βοηθήσει, όταν πετύχουμε κάτι, να το διατηρήσουμε.

Ο επιμένων νικά, θα θυμίσω, με κίνδυνο να φανώ unoriginal και βαρετή, αλλά μόνο η μεθοδικότητα και η επιμονή, θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε ότι θελήσουμε στη ζωή, αρκεί αυτό να μην είναι άνθρωποι.  Γιατί εκεί υπεισέρχεται και η δική τους βούληση, συχνά κόντρα στη δική μας, οπότε η δική μας συναντάει τοίχο και καλό είναι γενικά να μην τα βάζουμε με τους τοίχους.  Δεν βγάζουν σε καλό.

Η επιμονή είναι η ήρεμη μεθοδική δύναμη η οποία μπορεί να μας βοηθήσει στα πάντα. Όπως το νερό αλλάζει το σχήμα του βράχου, έτσι κι εμείς, όταν θέλουμε κάτι, επιμένουμε μέχρι να το καταφέρουμε.  Μπορεί να είναι προϊόν εγωισμού, το οποίο μας κάνει να μην αποδεχόμαστε την ήττα, μπορεί να είναι μια αρετή, αλλά το σίγουρο είναι ότι είναι ένα χαρακτηριστικό με μεγάλη δύναμη, που μπορεί να μας δώσει αυτό που κάθε φορά θέλουμε.

Η επιμονή είναι μία ενέργεια που οδηγεί και όπως όλα τα χαρακτηριστικά, υπάρχει σε διαβαθμίσεις.  Θα επαναλαμβάναμε κάτι ξανά και ξανά μέχρι να το πετύχουμε;  Θα ξοδεύαμε την μισή ή και όλη τη ζωή μας για να λύσουμε ένα πρόβλημα;  Αυτό το είδος επιμονής έχει παίξει σπουδαίο ρόλο στην επιτυχία  διάσημων ανθρώπων σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.  Θυμίζω το γνωστό με τον Τόμας Έντισον, ο οποίος μετά από χιλιάδες δοκιμές και αποτυχίες, κατάφερε τελικά να ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα.

Η επιμονή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φιλοδοξία και αυτοί που διακατέχονται από αυτή την ιδιότητα, είναι συνήθως άτομα με έντονη την ανάγκη αναγνώρισης και κοινωνικής καταξίωσης.  Άνθρωποι που δεν αποφεύγουν τις προκλήσεις και δεν τα πάνε καλά με τις αποτυχίες.  Όταν η αποτυχία τους χτυπά την πόρτα, τότε, καταβάλλουν διπλάσια προσπάθεια ώστε να πετύχουν.  Αυτό που λέγαμε πριν δηλαδή.  Οι αντιξοότητες και οι αποτυχίες τους χαλυβδώνουν, αντί να τους ρίχνουν.

One more lap ο τίτλος της σημερινής εκπομπής, ακόμα ένας γύρος δηλαδή, είναι μερικές φορές αυτό που χρειάζεται για να περάσουμε από την αποτυχία στην επιτυχία, στη γη της επαγγελίας και στον παράδεισο.  Είναι εκεί που νομίζεις, ότι έχεις κάνει ότι χρειάζεται και ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν και ότι τελείωσες, να ξέρεις ότι δεν έχεις.  Πάμε ξανά λοιπόν!

5. Τελικά, σε μια εποχή που τα συνθήματα έχουν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο τσέπης και βομβαρδιζόμαστε πανταχόθεν από αυτά, αναρωτιέται κανείς «μα καλά, πως τα πετυχαίνω όλα αυτά;».   Άλλαξε τη ζωή σου!   Μάθε να λες όχι!  Ζήσε το πάθος σου!  Ζήσε τη στιγμή!  Σκέψου θετικά!  Βάλε στόχους!  Αγάπα τον εαυτό σου!  Υπάρχουν τόσα πολλά, που μόνο σε τάξη δεν μπορείς να τα βάλεις, πόσο μάλλον να δώσεις προτεραιότητες, τι θα κάνεις πρώτο και τι δεύτερο.

Αλλά ναι, είναι πολλοί οι οποίοι βρίσκουν έμπνευση και στήριγμα διαβάζοντας τις προτροπές αυτές και υποκινούνται να δράσουν για μια καλύτερη ζωή.  Αν δεν σου αρέσει εκεί που είσαι, κουνήσου, λέει ένα άλλο, δεν είσαι δέντρο!   Καμία αντίρρηση, να κουνηθώ, όσο θέλετε, αλλά πως ξεκινάω και κυρίως, που θέλω να πάω;

Για μισό λεπτό όμως, να κάνουμε μια παύση εδώ και μια παράκαμψη.  Τι εννοούμε όταν λέμε για μια καλύτερη ζωή;  Μήπως πίσω από αυτή τη φράση κρύβεται η υπόθεση ή η έμμεση παραδοχή, πως η ζωή μας τώρα δεν είναι αρκετά καλή;  Σιγά την είδηση, θα μου πείτε, αλλά μήπως, λέω τώρα μήπως ένα μέρος του προβλήματος κρύβεται ακριβώς εκεί, στο ότι πιστεύουμε ότι η ζωή μας δεν είναι αρκετά καλή;

Θυμάστε που είπαμε για τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες;   Ααα, όχι, δεν θυμάστε, γιατί δεν είπαμε.  Τώρα θα πούμε.  Μιλάμε για αυτοεκπληρούμενη προφητεία, self-fulfilled prophecy θα το βρείτε στο internet, όσοι επιμελείς, εννοώντας εκείνες τις βαθιές πεποιθήσεις μέσα μας, που είναι τόσο βαθιές και τόσο πειστικές, που ασυνείδητα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να εκπληρωθούν και να βγουν αληθινές.  Αστείο;  Όχι τόσο!

Να το εξηγήσω λίγο καλύτερα.  Λέμε κάποιες φορές, ααα, αυτό είναι πολύ δύσκολο, δεν γίνεται!  Και κάποιος άλλος μας λέει «Μα τι λες;  Μια χαρά γίνεται!».  Και προσπαθούμε τότε να του αποδείξουμε ότι έχει άδικο, αυτή τη φορά όχι με λόγια, αλλά με έργα.  Με την ίδια την πραγματικότητα, αδιάψευστος μάρτυρας, που δείχνει ότι κάτι γίνεται ή δεν γίνεται.

Το ίδιο γίνεται και με τις δικές μας σκέψεις.  Μας μπαίνει στο μυαλό μια ιδέα και τότε ασυνείδητα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να αποδείξουμε (σε ποιον άραγε;) ότι αυτό που σκεφτήκαμε ισχύει.  Αν λοιπόν σκεφτήκαμε ότι μια ενέργεια μας θα αποτύχει, χωρίς να το θέλουμε, θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να αποτύχει.  Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λέμε, ότι αν πιστέψουμε βαθιά σε κάτι, θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να το πετύχουμε.

Μιλώντας για την ζωή λοιπόν και για την θεωρητικά τουλάχιστον καλύτερη ζωή που επιδιώκουμε, μήπως, λέω μήπως πάλι, κάνουμε το ίδιο;  Όταν πιστεύουμε βαθιά και πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η ζωή είναι και θα παραμείνει χάλια, μήπως έχει στρωθεί ήδη ο δρόμος για να είναι πάντα χάλια;  Μήπως ενδόμυχα προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η ζωή μας είναι χάλια, κάνοντας ότι είναι δυνατόν για να είναι;  Να το σκεφτούμε λίγο αυτό.

Στο θέμα αυτό με τα συνθήματα, εγώ πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να το παίρνει κανείς κατάκαρδα, αν δυσκολεύεται να τα κάνει όλα πράξη.  Η ζωή έξω από χαρές, έχει και στεναχώρια και άγχη και προβλήματα.  Και δεν είναι πάντα όπως στις ταινίες, με happy end.   Στην αληθινή ζωή και όχι στα σενάρια των ταινιών, οι άνθρωποι πονάνε και στεναχωριούνται και λένε πολλά «ναι» πριν πουν «όχι» και δεν σκέφτονται πάντα θετικά και μένουν και μόνοι.  Και δεν πειράζει!   Αυτή είναι η φύση της ζωής και του ανθρώπου.

Και τι σημαίνουν αυτά;  Ότι πρέπει να αποδεχθούμε ότι η ζωή μας θα είναι χάλια;  Να δεχτούμε μοιρολατρικά ότι μας επιφύλαξε;  Φυσικά και όχι!  Αλλά είναι σημαντικό να μπορούμε να δούμε τη ζωή, όπως πραγματικά είναι.   Ούτε να ωραιοποιούμε, αλλά ούτε να υποβαθμίζουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, είναι καλό να μην δραματοποιούμε τα πράγματα.  Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τα προβλήματα, σαν προβλήματα που ζητάνε μια λύση και σαν μέρος της ζωής και όχι σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου ούτε σαν να πρόκειται για ένα μαύρο σύννεφο που μας ακολουθεί όπου πάμε.  Είναι σημαντικό δηλαδή να δούμε τη ζωή μας σαν μια φυσιολογική ζωή, όπως όλες οι ζωές των άλλων ανθρώπων, με τα καλά της και τα άσχημα της, η οποία απλά μας δυσκολεύει σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση.

Μερικές φορές ξέρετε, το έχουμε πει αυτό, τα πράγματα διορθώνονται, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε τίποτα, απλά και μόνο επειδή όλα περνάνε κάποια στιγμή.   Αλλά και γενικά ένα διάλειμμα είναι καλό, κάποιες φορές.   Μερικές φορές τα προβλήματα είναι σαν την κινούμενη άμμο.  Όταν δεν έχεις λύσεις, τότε συμβαίνει όσο τα πολεμάς, τόσο να βουλιάζεις πιο βαθιά μέσα τους.  Αν όμως σταθείς για λίγο ακίνητος και δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου, τότε ίσως μπορέσεις να σταθμίσεις πιο ψύχραιμα την κατάσταση και να βρεις μια λύση, η οποία παρεμπιπτόντως μπορεί να ήταν εκεί μπροστά σου συνέχεια και απλά να μην την έβλεπες, απορροφημένος καθώς ήσουν με το πρόβλημα σου.

Σε κάποιες περιπτώσεις τελικά η αυτοαποδοχή είναι από μόνη της μια λύση.  Αποδεχόμαστε σαν φυσιολογικό αυτό που μας συμβαίνει, σταματάμε να συγκρινόμαστε με τους άλλους , σταματάμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που τραβάμε, ακόμα κι αν είναι αυτός ο υπεύθυνος, του δίνουμε άφεση αμαρτιών, αν μολονότι προσπαθίσαμε, τελικά δεν τα καταφέραμε τόσο καλά με όλα αυτά τα συνθήματα αυτοβελτίωσης που ακούμε και τότε ναι μεν δεν θα έχουμε λύσει το πρόβλημα, αλλά θα νοιώθουμε πολύ καλύτερα ψυχολογικά, αλλά και πολύ πιο έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.

6. Πολύς λόγος γίνεται επίσης τελευταία για την αξία του να μάθουμε να συγχωρούμε  Προσωπικά δεν ξέρω που βρίσκεται η δυσκολία μ’ αυτό και γιατί πρέπει να το μάθουμε και γιατί τόσος θρήνος και αλληλοσπαραγμός.  Τέρμα συγχωρητικό το Κεραμιδόγατο σας, θα μου φαινόταν περίεργο το αντίθετο μάλλον, το να μην συγχωρείς δηλαδή, παρά αυτό,

Δεν ξέρω, ίσως είναι και θέμα συνθηκών, ίσως είναι ο βαθμός της προδοσίας, που εμποδίζει κάποιες φορές την συγχώρεση, ίσως δεν μου έχει τύχει, δεν ξέρω.  Εγώ πάντως, τις φορές που έχω πει «Αυτό δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ!», απλά αστειεύομαι.

Ανεξάρτητα πάντως από τον βαθμό του εκάστοτε παραπτώματος, πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχουν στιγμές στην ζωή που πρέπει να φανείς ανώτερος των περιστάσεων.   Γιατί όλο το θέμα και η ουσία για μένα τουλάχιστον, δεν είναι είσαι καλός με τους καλούς, αλλά να είσαι καλός και με τους σκάρτους.  Αυτό σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου και τους άλλους, αυτό σημαίνει αγαπώ τον εαυτό μου και τους άλλους.

Θυμάστε την προηγούμενη εκπομπή που έλεγα, με κίνδυνο μάλιστα να παρεξηγηθώ και να θεωρηθώ ψώνιο, ότι αγαπώ τον εαυτό μου και δεν θα ήθελα να είμαι κανένας άλλος, αλλά αγαπώ και όλους τους άλλους.  Θα θυμάστε επίσης όσοι άκουσαν, ότι ακόμα κι αυτοί που ευχαρίστως θα τους άνοιγα το κεφάλι κι αυτό με αγάπη θα το έκανα.  Γιατί;  Γιατί πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει καλοί στο βάθος.  Εντάξει μερικοί πρέπει να πας σε πολύ μεγάλο βάθος, αλλά οκ.

Το θέμα είναι να μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του άλλου.  Είναι ενδιαφέρον να το δει κανείς αυτό, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές, που βάζοντας τον εαυτό μας στην θέση του άλλου, βλέπουμε ότι και εμείς θα αντιδρούσαμε πιθανώς με ίδιο ή με παραπλήσιο τρόπο.

Πιστεύω ότι τα πάντα είναι συνάρτηση της αγάπης που έχουμε για τους ανθρώπους.  Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, είχε πει ο Χριστός κι εμείς, δύο χιλιάδες  + χρόνια μετά, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να αγαπήσουμε ούτε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον τον πλησίον.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, φτάνει να σκεφτούμε την ανώτερη μορφή αγάπης που υπάρχει, που δεν θέτει όρους και δεν περιμένει καμία ανταπόδοση, την αγάπη της μάνας προς το παιδί.  Θα απορρίψει ποτέ η μάνα το παιδί της επειδή είναι κακό;  Ξερίζωσε την καρδιά της μάνας ο γιός, λέει ο θρύλος και στον δρόμο σκόνταψε και η καρδιά της μάνας είπε «Χτύπησες παιδάκι μου;».

Με τον ίδιο μηχανισμό και την ίδια επιείκεια και συγχωρητική διάθεση πιστεύω πρέπει να εξετάζουμε την κάθε περίπτωση και να μπορούμε να συγχωρούμε ακόμη και αν ο άλλος δεν το αξίζει, ακόμα και αν δεν μετανιώνει, ακόμα κι αν δεν το ζήτησε.

Και ξέρετε και κάτι άλλο;  Όταν συγχωρούμε, δεν το κάνουμε για τον άλλον.  Για μας το κάνουμε.  Γιατί οι πληγές οι κάθε είδους, τόχουν αυτό το ιδίωμα, να κακοφορμίζουν, αν μείνουν ανοιχτές και μας δηλητηριάζουν.  Σημειώστε το αυτό.

7. Είπαμε πριν, να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους και άλλες τόσες ή και περισσότερες φορές είπαμε να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας.  Είναι η ώρα να πούμε για τις ενοχές, ένα από τα πιο καταστροφικά συναισθήματα στην ιστορία του ανθρώπου κατά την γνώμη μου.  Ξέρουμε τι είναι, όλοι τις νιώθουμε, μας κατατρέχουν, μας βασανίζουν σε διάφορες περιόδους της ζωής μας και με διάφορες αφορμές.   Είναι η εσωτερική φωνή που μας ζητάει τα ρέστα για όσα κάναμε, αλλά και για όσα παραλείψαμε να κάνουμε.

Γιατί τις είπα καταστροφικό συναίσθημα;  Γιατί οι ενοχές είναι θυμός ο οποίος δεν βρήκε τον δρόμο του προς τα έξω και δεν διοχετεύθηκε.  Είναι θυμός τον οποίο, για κάποιο λόγο, δεν εκφράσαμε προς κάποιον άλλον και τον στρέφουμε προς τα εμάς.  Κάτι μέσα μας λέει πως δεν είναι σωστό, πως δεν πρέπει, δεν δικαιούμαστε, απαγορεύεται να θυμώσουμε με τον άλλον, είτε γιατί αυτός ο άλλος είναι ο γονιός μας, ο φίλος μας, ο σύντροφος μας είτε ο κόσμος όλος.  Και τότε θυμώνουμε με τον εαυτό μας.

Αν για παράδειγμα νιώθω ενοχές για εκείνο το γλυκό που έφαγα, στην ουσία θυμώνω με την μάνα μου που με μπούκωνε παιδί, με τους αδύνατους που τρώνε ότι θέλουν και δεν παχαίνουν και τελικά με τον εαυτό μου, που δεν έχιε αυτοσυγκράτηση.   Αν οι ενοχές μου οφείλονται στο ότι απάτησα τον σύντροφό μου, σε κάποιο ποσοστό θυμώνω μαζί του, που με έφερε στο σημείο αυτό με την στάση του, αλλά και με τον εαυτό μου, που δεν στάθηκα ανώτερος των περιστάσεων.  Αν νοιώθω άσχημα που για οποιονδήποτε λόγο αναγκάστηκα να πω ψέματα, στην πραγματικότητα εξαγριώνομαι με αυτούς που δεν μου επέτρεψαν να πω την αλήθεια μου και βέβαια πάλι με τον εαυτό μου, που δεν είχε το θάρρος να τους αγνοήσει και να την πει.

Αν πάλι νιώθω ενοχές για μια λάθος απόφαση μου, μπορεί υποσυνείδητα να θυμώνω με το ότι δεν με δίδαξαν να παίρνω σωστές αποφάσεις.  Αν νιώθω ενοχές για το ότι απογοήτευσα τους γονείς μου, μπορεί ο θυμός να έγκειται στο ότι έχουν προσδοκίες από μένα, τις οποίες εγώ δεν είμαι αρκετός να τις εκπληρώσω κλπ κλπ κλπ.

Το γεγονός τώρα ότι έχω τύψεις για κάτι, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ο θυμός μου είναι δικαιολογημένος.   Μπορεί να είναι μια χαρά παράλογος, αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό, άλλο από το ότι είναι πραγματικός.   Η ουσία είναι ότι αν μπορέσω να δω πίσω από τις ενοχές τους πραγματικούς λόγους, θα μπορέσω να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου και θα μπορέσω ίσως τότε να επιλύσω την εσωτερική μου σύγκρουση με ειρηνικό τρόπο και να προχωρήσω  τη ζωή μου και τους στόχους μου, χωρίς τις Ερινύες.

Anger management λένε, διαχείριση του θυμού, αλλά κοίτα να δεις που μερικοί από μας χρειαζόμαστε, πριν μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον θυμό, να μάθουμε να τον βγάζουμε από μέσα μας κατ’ αρχήν.  Και να σας πω και κάτι άλλο που πιστεύω;  Πιστεύω ότι οι ενοχές είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες με την παράλογη επιθυμία μας να είμαστε αλάνθαστοι.   Καμιά αντίρρηση, κάναμε ένα λάθος.  Άνθρωποι είμαστε.  Αναλαμβάνουμε την ευθύνη του λάθους μας και προχωράμε με προσεκτικά βήματα, φροντίζοντας να μην το ξανακάνουμε.  Οι ενοχές και το αυτό-μαστίγωμα για κάτι που κάναμε, δεν είναι παραγωγικό.  Παραγωγικό είναι η ειλικρινής μετάνοια, η ανάληψη της όποιας ευθύνης υπάρχει και η διόρθωση πορείας στο μέλλον.  Το να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, δεν βοηθάει, άσε που χαλάμε και τον τοίχο τελικά. 

8. Γιατί συνεχίζω να κάνω τα ίδια «λάθη»;
Ωραία όλα αυτά τα ενθαρρυντικά που μας λέτε, θα πουν κάποιοι, αλλά γιατί συμβαίνει παρ’ όλα τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή, να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά;  Πως γίνεται αυτό;

Ο λόγος είναι ότι δεν ελέγχουμε πάντα 100% τις συμπεριφορές μας με την λογική, αλλά περισσότερο από συχνά υπεισέρχεται στη λήψη αποφάσεων το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας.   Θα το έχετε προσέξει που λέμε καμιά φορά, «δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, αλλά κάπου αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά».

Υπάρχει δηλαδή μια εσωτερική οδηγία η οποία καθορίζει το πως θα λειτουργήσουμε σε κάθε περίσταση.   Είναι κάτι σαν ένα εσωτερικό λογισμικό το οποίο εγκαταστάθηκε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, τότε που μαθαίναμε ακόμη τον κόσμο, με τα μάτια ενός παιδιού.

Νομίζουμε λοιπόν ότι ελέγχουμε τη ζωή μας με το λογικό κομμάτι του εαυτού μας και όταν μοιραία κάποια στιγμή συμβαίνει να αποτυγχάνουμε, τότε κατηγορούμε τον εαυτό μας.  Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα,  όταν μια συνειδητή επιθυμία έρχεται σε σύγκρουση με μια βαθύτερη, η βαθύτερη επιθυμία πάντα υπερισχύει.

Καταλαβαίνουμε, ότι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, πρέπει πριν από οτιδήποτε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, να διαγνώσουμε ποια είναι τα βαθύτερα θέλω που μας κυβερνάνε και μόνο τότε μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.  Μα θα μου πείτε, μας στέλνεις στον ψυχαναλυτή τώρα εσύ.

Ναι, είναι αρκετά δύσκολο να δούμε τα πραγματικά μας κίνητρα αντικειμενικά και μόνοι μας.   Θα χρειαστεί να ρωτήσουμε κάποιον που όμως μπορεί να είναι ένας φίλος, πριν φτάσουμε στους ειδικούς και τους ψυχαναλυτές.  Αλλά αν βλέπουμε ότι κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, πραγματικά δεν υπάρχει κάτι άλλο.

9.  Κι ερχόμαστε τώρα στον υπαίτιο, για όλα αυτά τα λάθη, που κάνουμε ξανά και ξανά.  Έχουμε ξαναμιλήσει γι αυτόν τον υπαίτιο, χωρίς να προχωρήσουμε πάρα πολύ σε αναλύσεις.  Για το παλιόπαιδο μέσα μας.

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε για το εσωτερικό παιδί που υπάρχει μέσα σε όλους.  Όλοι έχουμε στο στόμα αυτή την καραμέλα, όμως έχουμε καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται;   Είναι το μικρό αθώο χαρούμενο απροβλημάτιστο παιδάκι των παιδικών μας χρόνων που τιτιβίζει ανέμελα ή είναι κάτι ακόμα πιο βαθύ από αυτό;  Υπάρχει πραγματικά; Και γιατί πρέπει να μας νοιάζει αυτό το παλιόπαιδο;

Αρχικά, πρέπει να πούμε ότι το εσωτερικό παιδί είναι πραγματικό.   Είναι μια ψυχική οντότητα εξαιρετικά ισχυρή, μέρος του ασυνειδήτου μας, που κατοικεί μέσα μας.   Είναι το κομμάτι μας εκείνο που κλείνει μέσα του την αθωότητα, τη χαρά, την ευαισθησία, την παιχνιδιάρικη διάθεση και τον ενθουσιασμό, αλλά παράλληλα κλείνει μέσα του και τα παιδικά μας τραύματα, τους φόβους, τις ανομολόγητες επιθυμίες και τους θυμούς μας.

Όσοι ακούν την εκπομπή, θα θυμούνται ίσως όταν αρχές-αρχές ακόμα αναφέρθηκα σε κείνο το καταπληκτικό βιβλίο του Thomas Harris, το Είμαι οκ – Είσαι οκ, που περιγράφει με παραστατικό τρόπο την διάκριση ανάμεσα στο παιδί, τον γονέα και τον ενήλικό, τρία αναπόσπαστα, όσο και διαφορετικά κομμάτια της προσωπικότητας μας.  Οι περισσότεροι ενήλικες δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το παιδί μέσα τους και να κάνουν την διάκριση αυτή και αυτό είναι η πηγή πολλών  και δισεπίλυτων προβλημάτων.

Ο κόσμος όταν γεννιόμαστε και οι κοινωνικές δομές, μας επιβάλλει να μεγαλώνουμε, αφήνοντας στην άκρη κάθε τι παιδικό και θεωρητικά ανόητο, όμως αυτό απέχει πολύ από το ζητούμενο.  Στην πραγματικότητα δεν θα είμαστε ποτέ αμιγώς ενήλικες και μόνο αν διατηρήσουμε την ευθύνη για το εσωτερικό μας παιδί, θα έχουμε μια ελπίδα για μια υγιή ισορροπημένη ζωή.  Για τους περισσότερους από μας, δεν είναι ο ενήλικος εκείνος που κατευθύνει τη ζωή μας, αλλά το συναισθηματικά πληγωμένο παιδί που ζει μέσα μας.  Ένα μικρό παιδί που καλείται να πάρει ενήλικες αποφάσεις.   Εντελώς άτοπο κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας καταρρέουν, γιατί οι αποτυχίες, ο φόβος και οι ανασφάλειες.

Η έλλειψη συνειδητοποίησης και σύνδεσης είναι αυτό που μεγαλώνει τη δύναμη του παιδιού μέσα μας και του επιτρέπει να ελέγχει την προσωπικότητα μας και  να υπερισχύει της θέλησης του ενήλικα.   Αν δεν μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί του και να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη, να ακούμε τι νιώθει και τι χρειάζεται, αν δεν το αγαπήσουμε και δεν το αποδεχτούμε, αν αντί για προστασία, κατανόηση και φροντίδα, το απορρίψουμε και το αγνοήσουμε, χάθηκε το παιχνίδι.

Κάθε τέτοια προσπάθεια να αγνοήσουμε το παιδί μέσα μας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι εκείνο που δεν λάβαμε στο παρελθόν από τους γονείς μας ως παιδιά, το παιδί μέσα μας απαιτεί να το πάρουμε τώρα από τον σκληρό κόσμο των ενηλίκων και αλλοίμονο όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο θα είναι αυτό.  Τα παλιά τραύματα δεν φεύγουν και είναι δική μας δουλειά να τα αναγνωρίσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε και είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι ανεκπλήρωτες παιδικές μας ανάγκες, που δεν ικανοποιήθηκαν από τους γονείς μας, δεν θα ικανοποιηθούν μάλλον ποτέ, ασχέτως του πόσο καλοί, έξυπνοι ή ελκυστικοί γίναμε.
Μόνο όταν πάρουμε στα χέρια μας  την ευθύνη της φροντίδας των αναγκών του εσωτερικού παιδιού, μπορούμε πλέον να μιλάμε για ενηλικίωση.

10. Μιλώντας για το παιδί μέσα μας, σκεφτόμουνα ότι δεν πρέπει να το αδικούμε.  Δεν είναι μόνο παλιόπαιδο, κακομαθημένο, υστερικό και γκρινιάρικο.  Έχει και τα θετικά του.

Όσοι έχουν διαβάσει τον μικρό πρίγκηπα, ο οποίος κάθε άλλο παρά παιδικό βιβλίο είναι,  θα θυμούνται το σημείο με την εικόνα, που δείχνει το περίγραμμα ενός καπέλου ή έναν ελέφαντα στο στομάχι ενός βόα.   Όταν ο μικρός πρίγκιπας έδειξε αυτή την εικόνα στους ενήλικες, κανείς δεν μπόρεσε να δει ένα ελέφαντα στο στομάχι ενός βόα.  Εκείνοι είδαν μόνο ένα καπέλο, επειδή δεν ήταν στη θέση να δουν την αλήθεια μέσα από το δημιουργικό μυαλό και τα μάτια ενός παιδιού.

Ένα πολύ βαθύ νόημα που μας κάνει να σκεφτούμε, όλες τις ψευδαισθήσεις που οι ενήλικες χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη ζωή, τους ανθρώπους γύρω μας και τα γεγονότα.  Πόσες και πόσες φορές η αξιολόγησή μας δεν περιορίζεται στις εξωτερικές ενδείξεις, όπως για παράδειγμα στην εξωτερική εμφάνιση και στην συμπεριφορά ενός ανθρώπου και ξεχνάμε να δούμε βαθιά μέσα του την δική του αλήθεια;

Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό όταν το μυαλό και η καρδιά και η διαίσθηση μας έχει παγιδευτεί στη συνήθεια να βλέπουμε μόνο αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που βρίσκεται από πίσω από αυτό που φαίνεται και το οποίο τελικά προκαλεί αυτό που φαίνεται.  Με δυο λόγια, πόσοι από εμάς μπορούμε να δούμε το περίγραμμα ενός καπέλου και πόσοι από εμάς μπορούν να δουν τον ελέφαντα μέσα στο στομάχι του βόα;

Ο μικρός πρίγκιπας μας λέει ότι κάποιος βλέπει καθαρά μόνο με την καρδιά.   Ότι είναι ουσιαστικό είναι αόρατο για τα μάτια.  Όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή τότε όλα γύρω μας ξεκαθαρίζουν.   Όταν η καρδιά μας είναι κλειστή και φορτωμένη με αρνητικά συναισθήματα, τότε χάνουμε την αλήθεια, την αθωότητα, το γέλιο, το παιχνίδι, τη δημιουργικότητα, την αγάπη, όλα αυτά δηλαδή που πηγάζουν μέσα από την καρδιά και από το συναίσθημα.   Με αυτά γεννηθήκαμε και μας είναι απαραίτητα για να ανακαλύψουμε, μέσα από αυτά, το ποιοι είμαστε και να αγκαλιάσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας.

Αυτά τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννηθήκαμε και με τα οποία αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, συχνά συμβαίνει να βρίσκονται θαμμένα κάτω από εμπειρίες και γεγονότα.  Όμως είπαμε πως το συχνά κακομαθημένο, αλλά κατά βάση αθώο παιδί συνεχίζει να ζει μέσα μας.  Και είναι καλό να του επιτρέπουμε να παίρνει κάποιες φορές ένα πιο ενεργό ρόλο.  Θα βοηθήσει, να ξέρετε.

Μόνο μέσα από τα μάτια της καρδιάς θα καταφέρουμε να δούμε τις αλήθειες, όχι μόνο μέσα μας αλλά και μέσα στους άλλους.   Όπως έλεγε και ο Μουφάσα στον Σίμπα, Remember who you are και εύχομαι να θυμηθείτε ποιοι είσαστε.

11. Είπαμε πριν να αφήσουμε την καρδιά να μας οδηγήσει.  Πως γίνεται όμως αυτό;  θα ρωτήσετε, όλο και πιο δύσκολα μας βάζετε!  Και θα έχετε δίκιο.   Όπως διάβαζα κάπου, μια ψυχολόγος έκανε το εξής.  Κάθιζε  τους ασθενείς της , που αντιμετώπιζαν ένα πρόβλημα και τους ρωτούσε, «τι θα έλεγε η καρδιά σου γι αυτό;».    Μετά τους έβαζε να καθίσουν απέναντι σε μια άλλη καρέκλα και τους ζητούσε να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα, αλλά αυτή τη φορά, ζητούσε να της πουν, τι θα έλεγε το μυαλό τους γι αυτό.

Τους ζητούσε να  μιλήσουν από τη λογική πλευρά τους, από το νου προς την καρδιά, λέγοντας τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους.   Λοιπόν, ήταν σαν να μιλούσαν δύο διαφορετικοί άνθρωποι!   Η καρδιά λέει, μιλούσε με ένα αυθεντικό συναίσθημα, εστιασμένη στο παρόν, στο τώρα.   Ο νους μιλούσε μέσα από πιστεύω, μέσα από φόβους, μέσα από πρέπει και δεν πρέπει.

Πολύ συχνά λοιπόν, μέσα από αυτή την διαδικασία, οι ασθενείς συνειδητοποιούσαν ότι η φωνή της καρδιάς ήταν ο αληθινός τους εαυτός, με μια λογική δική της και όχι και τόσο παράλογη, όπως θα περιμέναμε.

Δεν είναι παράξενο.  Η ανθρώπινη καρδιά αποτελείται από 40.000 νευρώνες που όπως και κάθε κύτταρο μέσα μας, μπορούν να νιώθουν, να μαθαίνουν και να θυμούνται και έχει έναν μυστήριο τρόπο να γνωρίζει.  Κάποτε πιστεύαμε ότι ο εγκέφαλος ήταν ο μόνος που έστελνε πληροφορίες και εντολές, αλλά τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό λειτουργεί αμφίδρομα με τα άλλα όργανα και με την καρδιά.  Η καρδιά επικοινωνεί με τον εγκέφαλο με διάφορους τρόπους, μπορεί όμως και δρα ανεξάρτητα και από εκείνον, κάτι που όλοι το γνωρίζουμε καλά.  Έχουμε ακούσει το «Άλλα λέει το μυαλό μου και άλλα η καρδιά μου», έτσι δεν είναι;

Όταν λοιπόν βιώνουμε ειλικρινή θετικά συναισθήματα, η καρδιά μας επεξεργάζεται αυτά τα συναισθήματα και τότε ο ρυθμός της γίνεται πιο ήρεμος, πιο συνεκτικός, πιο αρμονικός.  Αυτή η πληροφορία στέλνεται στον εγκέφαλο και στο υπόλοιπο σώμα μας μέσω του νευρικού συστήματος και τότε η σκέψη μας και η οπτική μας γίνεται πιο ξεκάθαρη και ανακαλύπτουμε αλήθειες που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε πριν.

Ακούμε τι έχει να πει για το κάθε τι η καρδιά μας. Παρατηρούμε τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα μας και ίσως αυτά μας προσφέρουν μια διαφορετική οπτική σε αυτά που μας απασχολούν.  Καταγράφουμε δηλαδή και δεν αγνοούμε εκείνο που η καρδιά μας λέει, .  Όσοι ακούν τις εκπομπές θα θυμούνται παλιά που είχα πει, πως όταν ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που θέλουμε και επιδιώκουμε στη ζωή, ποιος δηλαδή είναι ο προσωπικός μας μύθος, να σταθούμε λίγο σε όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους.

Μπορεί να είχε φανεί απλοϊκό τότε το χαρούμενους που είχα πει, αλλά αυτό ακριβώς ήταν το νόημα.  Να ακολουθήσουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας και ο εσωτερικός μας οδηγός και τότε ο δρόμος για οτιδήποτε θελήσουμε, θα είναι ανοιχτός.

Και να θυμόμαστε ότι άλλο πράγμα να λέμε το ξέρω και άλλο πράγμα να λέμε το νιώθω.  Σε βαθυστόχαστο φέρνει αυτό και λίγο πομπώδες και με στόμφο, αλλά καμιά φορά θα ακούσετε και τέτοια από μένα.  Να τα περιμένετε.

Ένα τελευταίο μουσικό κομμάτι, για καληνύχτα.









Comments


DON'T MESS WITH CATS - THEY ARE LIONS IN DISGUISE
Live On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Όλες οι αναρτήσεις και το περιεχόμενο εδώ, γρατζουνίστηκαν responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)


Forget Me Not - Ακολουθήστε το Κεραμιδόγατο:


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ