Read My Lips!! Not My Shirt! My Lips!!! 18.05.2018 - Γιατί Μαμά; The Vicious Cycle



Γιατί Μαμά;  The Vicious Cycle - Η Άλλη Πλευρά του Φεγγαριού

Περιεχόμενα

  1. Προοίμιο
  2. Ματθαίος Γιωσαφάτ: Μερικές από τις συνέπειες που έχει η έλλειψη μητρικής αγάπης
  3. Ματθαίος Γιωσαφάτ: Να διαλέξετε μια σωστή μητέρα
  4. Aνορεξία: Αντίδραση των εφήβων στην έλλειψη μητρικής αγάπης
  5. Το πάχος έχει σχέση με την έλλειψη μητρικής αγάπης
  6. Οι επιπτώσεις που έχει η έλλειψη μητρικής αγάπης στον βρεφικό εγκέφαλο
  7. Η έλλειψη μητρικής στοργής αλλάζει και τα γονίδιά μας
  8. Τοξικές σχέσεις μάνας - παιδιών
  9. Μητέρα - Γιος: Μια ιδιότυπη, ξεχωριστή Σχέση
  10. Η μητρική αγάπη «φτιάχνει» ήρεμους και δυναμικούς ενήλικες


Προοίμιο


Αγαπημένα Σπίρτα, καλησπέρα! Πάλι εδώ, στο ραντεβού της Παρασκευούλας, χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι κοντά σας, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς, το υμάς και ύψιλον. Θυμίστε να σας πω μια μέρα για τη διαφορά ανάμεσα στο υμάς με ύψιλον και το ημάς με ήτα. Όχι σήμερα! Μια άλλη μέρα.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά τη γιορτή της μητέρας, την οποία τιμήσαμε δεόντως στο Spirto Web Radio, θα ασχοληθούμε με ένα θέμα που παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον.  Είπαμε για την γιορτή της Μητέρας, είπαμε πόσα πολλά της χρωστάμε, αλλά δεν είπαμε ποια είναι αυτά που της χρωστάμε. Άκρες μέσες τα περιγράψαμε, αλλά τα ερωτήματα έμειναν να πλανώνται στον αέρα. Υπάρχουν τελικά και κακές μητέρες; Ποια είναι η κακή μητέρα; Υπάρχουν επιπτώσεις όταν λείπει η μητρική στοργή; Ποιες είναι αυτές; Τι ήταν αυτό που υποκίνησε την Μήδεια να γίνει φόνισσα;

Άπειρες οι μελέτες που έχουν γίνει και έχουν δείξει, την επιρροή που έχει μια υγιής σχέση με τη μητέρα, αλλά και με τον πατέρα. Τις έχετε ακούσει, τις έχετε διαβάσει, αλλά υπόσχομαι να μην σας κάνω να βαρεθείτε. Ο Φρόιντ σίγουρα θα ήταν χαρούμενος με το θέμα αυτό, ο Οιδίποδας μπορεί να βαριόταν λιγάκι, εμείς είμαστε όλο αυτιά.

Το έναυσμα μου το έδωσε μια μελέτη, η οποία βρήκε πως οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες έλκονται από μία σύντροφο η οποία έχει το ίδιο χρώμα ματιών με την μητέρα τους. Αντίστοιχα, βρέθηκε ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες έλκονται από άνδρες με το ίδιο χρώμα ματιών που έχει ο πατέρας τους.

Οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, μετά από μια έρευνα που έγινε ανάμεσα σε 300 άνδρες και γυναίκες, όπου βρήκαν πως οι πιθανότητες να σχετισθούν με κάποιον του οποίου το χρώμα των ματιών του μοιάζει με εκείνο ενός από τους γονείς του αντιθέτου φύλου, ανάλογα δηλαδή με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός, είναι πολύ μεγάλες.

Κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωσαν τον Ζίγκμουντ Φρόυντ και την θεωρία του για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Φαίνεται ότι ίσως τελικά να είναι μοιραίο να κατευθύνουν την πρώτη τους σεξουαλική παρόρμηση τα αγόρια προς την μητέρα και τα κορίτσια προς τον πατέρα, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα δηλαδή και το αντίστοιχο του, το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας.

Η έρευνα του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης δεν είναι πάντως η πρώτη που βρίσκει στοιχεία για την γονική έλξη, αλλά αν αυτά και η θεωρία του Φρόιντ ισχύουν, σκεφτείτε για τι τραύμα μιλάμε, αν η πρώτη μας ερωτική παρόρμηση, δεν βρίσκει ανταπόκριση.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Περισσότερα σε λίγο.

Ματθαίος Γιωσαφάτ: Μερικές από τις συνέπειες που έχει η έλλειψη μητρικής αγάπης


Η μητέρα, ιστορικά συνδέθηκε, με τις έννοιες της απόλυτης αγάπης, αυτοθυσίας , ανιδιοτέλειας, προσφοράς. Θυμάστε που τα λέγαμε την προηγούμενη Παρασκευή, με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας. Η μορφή της, μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια τραγούδια, ποιήματα και λογοτεχνικά έργα γενικά. Όμως, η πραγματικότητα έχει δείξει ότι πολλές φορές, υπάρχουν μητέρες που όχι μόνο δεν προσφέρουν αγάπη και ασφάλεια, αλλά μπορούν να δημιουργήσουν τεράστιες συναισθηματικές ελλείψεις και πληγές στα παιδιά.

Η έλλειψη μητρικής αγάπης έχει αποδειχθεί ότι έχει αρνητικά επακόλουθα στην ψυχή των παιδιών και μπορεί να τα οδηγήσει σε ασταθείς και ανισομερείς σχέσεις, στην ενήλικη ζωή τους. Τα παιδιά που μεγάλωσαν π.χ. με μία μητέρα που τα κατέκρινε ή δεν τα αγαπούσε, μπορεί να φτάσουν στο σημείο να θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για εκτίμηση και αγάπη.

Θα σας θυμίσω αυτά που λέγαμε σε προηγούμενη εκπομπή, από μια συνέντευξη που έδωσε ο ψυχίατρος και παιδοψυχολόγος Ματθαίος Γιωσαφάτ, ο οποίος έλεγε ότι ο γάμος δημιουργεί έναν έντονο δεσμό, τον εντονότερο που έχουμε μετά από την σχέση με τους γονείς μας και αναζωπυρώνει ασυνείδητα προβλήματα που είχαμε με τους γονείς μας όταν ήμασταν μικροί.

Τα παιδιά, έλεγε, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αισθήματα απόρριψης από την μάνα και επειδή δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν, τα καταχωνιάζουν στο ασυνείδητο, κάτω από το χαλί. Όταν όμως δημιουργήσουμε μία έντονη σχέση είτε είναι γάμος, είτε ένας σοβαρός έρωτας, αυτό αναζωπυρώνει όλα τα ασυνείδητα αισθήματα και προβλήματα που είχαμε κατά κάποιο τρόπο κουκουλώσει . Προβάλλονται μετά στον σύντροφο και έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε καν γιατί μαλώνουμε.

Εάν η σχέση με την μητέρα σας δεν ήταν καλή, έλεγε ο ψυχίατρος, αν η μητέρα σας ήταν λίγο ψυχρή, δεν είχε την δυνατότητα να σας αγαπήσει γιατί και αυτή δεν είχε αγαπηθεί από την μάνα της κλπ σας μένει ένα μεγάλο κενό μέσα σας, η ανάγκη για αγάπη, για χάδια , για αγκαλιά, για όλα αυτά που προσφέρει μία σχετικά καλή μητέρα, γιατί τέλεια μητέρα δεν υπάρχει καμία.

Αλλά η ανάγκη αυτή μας κάνει αργότερα να παντρευόμαστε ένα πρόσωπο που είναι σαν την μάνα μας, δηλαδή πάλι ψυχρό και δύσκολο γιατί αυτήν την σχέση ξέρουμε, γιατί ασυνείδητα νομίζουμε ότι αν πάρουμε αυτήν θα την αλλάξουμε επειδή στην αρχή η σχέση εξιδανικεύεται και βλέπω αυτήν την ψυχρή την γυναίκα αυτή σαν πολύ θερμή και ότι με αγαπάει, αλλά τελικά παίρνω το ίδιο πρότυπο και ύστερα από λίγο αρχίζουν οι καβγάδες, δεν μ’ αγαπάς, δεν με φροντίζεις.

Ξέρετε τι είναι το οιδιποδειακό, συνεχίζει ο ψυχίατρος. Υποτίθεται ότι γύρω στα 2 – 5 χρόνια το αγόρι θέλει περισσότερο την μητέρα του ερωτικά και το κορίτσι τον πατέρα. Το οιδιοποδειακό δεν είναι απλώς ότι δεν πρέπει να παντρευτούμε τον πατέρα, αλλά ο φόβος ότι θα μας σκοτώσει. Αυτό έκανε και ο Οιδίπους. Χωρίς να το καταλάβουμε, παίρνουμε μία γυναίκα που ουσιαστικά δεν την θέλουμε και δεν είναι το πρότυπο που είχαμε της μητέρας. Συχνά είναι σαν τον πατέρα μας. Αυτό δημιουργεί ένα κενό στο γάμο, όπου ουσιαστικά δεν θέλουμε τον άλλον.

Βλέπετε πως μπλέκει το πράγμα;

Ματθαίος Γιωσαφάτ: Να διαλέξετε μια σωστή μητέρα


Πολλοί με ρωτάνε, τι πρέπει να κάνουμε, μας λέει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Η συμβουλή του είναι «Να διαλέξετε μία σωστή μητέρα. Γελάνε όλοι." Και συνεχίζει: «Εάν δεν διαλέξετε μία σωστή μητέρα, η επόμενη θεραπεύτρια των προβλημάτων σας, είναι να διαλέξετε μία σωστή γυναίκα ή έναν σωστό άντρα. Διότι ξαναζούμε πράγματα που δεν είχαμε με την μητέρα ή τον πατέρα μας και τα ζούμε σε μια καινούργια σχέση."

"Το δύσκολο είναι ότι αν έχουμε προβλήματα και είμαστε ανώριμοι, που ανώριμοι είμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι", συνεχίζει ο γιατρός, "επιλέγουμε έναν σύντροφο εξίσου ανώριμο, με εξίσου ίδια προβλήματα. Άρα αν εγώ που είμαι, ας πούμε, λίγο νευρωτικός, λίγο ανώριμος, αν βρω ένα ώριμο σύντροφο, θα μπορούσε να με βοηθήσει να βελτιωθώ. Αλλά λόγω των προβλημάτων μου, η επιλογή είναι και αυτή νευρωτική, διαλέγω δηλαδή το ίδιο επίπεδο ωριμότητας ή ανωριμότητας και το πρόβλημα αντί να λύνεται, διαιωνίζεται. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει λέμε."

Είναι λογικά όλα αυτά και μπορούμε να σκεφτούμε πολλά από τα αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχή των παιδιών, σαν απόρροια της έλλειψης μητρικής αγάπης:

Το άτομο μαθαίνει να μην αγαπάει και το ίδιο τον εαυτό του. Μέσα στο μυαλό του παιδιού υπάρχει πάντα η φωνή της μητέρας που το θεωρούσε άσχημο, ανίκανο, ανάξιο. Επειδή ως παιδιά η εντύπωση που θα σχηματίσουμε για τον εαυτό μας οφείλεται κυρίως στο πώς μας βλέπουν οι γονείς μας, ένα παιδί που μεγαλώνει με μία μητέρα που δεν το αγαπάει ή που αδιαφορεί γι αυτό, μαθαίνει και το ίδιο να πιστεύει ότι δεν του αξίζει η αγάπη και ότι του αξίζει η αδιαφορία.

Το παιδί που μεγαλώνει με μία μητέρα που δεν το αγαπάει, τις περισσότερες φορές συνάπτει σχέσεις (φιλικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές) , στις οποίες πολλές φορές αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερο. Στην ουσία όμως, το ζήτησε αυτό. Επειδή έχει πιστέψει ότι δεν αξίζει εκτίμηση και αγάπη , δεν διεκδικεί την αγάπη και το σεβασμό που του αξίζει, επειδή δεν πιστεύει ότι το δικαιούται.

Ένα παιδί που έζησε με μία μητέρα που δεν το αγάπησε, τείνει να γίνεται περισσότερο ευαίσθητο στην παραμέληση των άλλων. Αν ένας άνθρωπος μεγάλωσε με μία μητέρα που δεν το αποδέχτηκε και δεν το αγάπησε, λογικό είναι, οι άσχημες ή απορριπτικές συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων να ενισχύσουν μέσα την πεποίθηση για την αναξιότητά του.

Έτσι συμβαίνει, η έλλειψη της μητρικής αγάπης να έχει σαν αποτέλεσμα, το παιδί πλέον ως ενήλικας να μην ανοίγεται με μεγάλη ευκολία και να μην μπορεί να δημιουργήσει εύκολα σχέσεις, αντιμετωπίζοντας με βεβαιότητα από την αρχή όλες τις σχέσεις ως μη αξιόπιστες. Και τρέφει μέσα του την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλειφθεί λόγω αναξιότητας.

Αν κάποιος έχει περάσει δύσκολα στην παιδική του ηλικία ή δεν έχει αγαπηθεί όσο θα είχε ανάγκη, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αφήσει πίσω του. Ένα δύσκολο και χωρίς αγάπη παρελθόν, δεν μπορεί να του επιτρέψουμε να καταστρέψει όλες τις ευκαιρίες για ένα ευτυχισμένο μέλλον, αλλά όσο εύκολο είναι να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το κάνεις. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να αγκαλιάσει ένα παραμελημένο παιδί τον εαυτό του ξανά, αλλά όπως θα ακούσετε συχνά το γατί να λέει, κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Είπαμε μόνο ότι αξίζει.

Aνορεξία: Αντίδραση των εφήβων στην έλλειψη μητρικής αγάπης


Μιλήσαμε λοιπόν για τις επιπτώσεις από την έλλειψη μητρικής αγάπης. Μια ακόμη περίπτωση που καταγράφεται, είναι η νευρική ανορεξία. Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, αλλά πολύ συχνά είναι ένας λόγος. Οι έφηβοι όταν δεν τρέφονται από τη μητέρα συναισθηματικά, πολλές φορές επιλέγουν να μην τρέφονται ούτε σωματικά. Με κάποιο τρόπο, το παιδί επιθυμεί να παραμείνει παιδί και βλέπουμε για παράδειγμα ένα νεαρό κορίτσι, να υιοθετεί μια σειρά ακραίων διατροφικών συνηθειών, που πιστεύει ότι θα την βοηθήσουν να παραμείνει λεπτή, όχι για λόγους αισθητικής ή υγείας, αλλά για να αποφύγει να γίνει γυναίκα με καμπύλες. Θέλει να παραμείνει παιδί.

Ουσιαστικά, στρέφονται εναντίων του ίδιου του σώματος, σε μια ασυνείδητη απόπειρα να παρεμποδιστεί η έκφραση της σεξουαλικότητας. Ίσως γι’ αυτό, ένα από τα χαρακτηριστικά της ανορεξίας είναι η αμηνόρροια, η άρνηση δηλαδή αυτού που θα τις κάνει μητέρες κάποια στιγμή, επειδή έχουν ασυνείδητα στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι έτσι θα παχύνουν και θα αλλοιωθεί η εικόνα του σώματός τους.

Η νευρική ανορεξία είναι μια διατροφική διαταραχή με ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο, γι αυτό και είναι τόσο δύσκολη η θεραπεία της. Οι διαταραχές της εμφανίζονται κυρίως στην εφηβεία και συνήθως στα κορίτσια και δεν είναι λίγες οι φορές που το βαθύτερο πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στη σχέση κόρης και μητέρας.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που νοσούν είναι έφηβοι και ιδιαίτερα κορίτσια. Οι επιπτώσεις της είναι τρομερές όμως είναι μια ύπουλη ασθένεια και η διάγνωση της γίνεται μόνο όταν το άτομο φτάσει σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δύσκολα δηλαδή το οικογενειακό περιβάλλον θα αντιληφθεί το πρόβλημα έγκαιρα. Πρόσφατα ζήσαμε την περίπτωση και το δράμα της Νανάς Καραγιάννη, της δημοσιογράφου, το οποίο όπως ξέρουμε, δεν κατέληξε καλά.

Το ζήτημα είναι ότι η τροφή είναι και ένα μέσο σύνδεσης ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί. Σκεφτείτε αυτό: Το μωρό κλαίει, η μητέρα το ταΐζει. Βλέπετε το συσχετισμό; Καταλήγει όμως κάποιες φορές να γίνει και όπλο και μέσο διαπραγμάτευσης. Όταν σε κάποιες περιπτώσεις μας λείπουν η ασφάλεια, η σιγουριά, η τρυφερότητα που μας δίνει μία σχέση, συμβαίνει να πέφτουμε με τα μούτρα στο φαγητό, σαν υποκατάστατο, με την ελπίδα ότι αυτό θα αναπληρώσει το κενό.

Το έχουμε δει αυτό να συμβαίνει. Είναι παχύσαρκος γιατί τρώει λέμε για ψυχολογικούς λόγους και όχι για πρακτικούς, για να τραφεί δηλαδή. Τρώει για να αναπληρώσει το συναισθηματικό κενό που του αφήνει μια ελλειμματική σχέση χωρίς αντίκρισμα ή για να γεμίσει το κενό στη ζωή του ή για να βρει παρηγοριά και να ξεφύγει από τα προβλήματα του. Με τον ίδιο μηχανισμό, μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο και τότε έχουμε την περίπτωση της νευρικής ανορεξίας, για ψυχολογικούς λόγους, όπου πολύ συχνά το αίτιο, ο ψυχολογικός λόγος δηλαδή, είναι η έλλειψη τρυφερότητας, αγάπης, στοργής και ενδιαφέροντος από την μητέρα.

Το πάχος έχει σχέση με την έλλειψη μητρικής αγάπης


Τα παιδιά αναπληρώνουν την έλλειψη αγάπης με φαγητό. Αμερικανοί ερευνητές που παρακολούθησαν περίπου χίλια παιδιά στην εφηβεία τους διαπίστωσαν ότι το 26% όσων δήλωσαν ότι δεν είχαν καλή σχέση με τη μητέρα τους ως παιδιά έφτασε σε επίπεδα παχυσαρκίας στην ηλικία των δεκαπέντε ετών.

Αποδεικνύεται ότι όσοι έφηβοι έχουν στερηθεί την μητρική αγάπη στα παιδικά τους χρόνια, έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρίσκουν παρηγοριά στο ψυγείο και να φορτώνονται παραπανίσια κιλά.

Αντιθέτως, μόλις το 13% των παιδιών που είχαν τρυφερή σχέση με τη μητέρα τους εξελίχτηκε σε παχύσαρκους εφήβους. Αν και οι επιστήμονες διευκρίνισαν ότι απαιτούνται περαιτέρω μελέτες, τόνισαν ότι έχουν υπάρξει και άλλες έρευνες στο παρελθόν που έχουν αποδείξει σχέσεις ανάμεσα στη συναισθηματική και νοητική ανάπτυξη των παιδιών και τον τρόπο αλληλεπίδρασης με τη μητέρα τους σε νεαρή ηλικία.

Όπως επεσήμαναν οι επιστήμονες, μια στρεσογόνα παιδική ηλικία είναι πιθανό να στιγματίσει για καιρό τον εγκέφαλο του παιδιού. «Αυτή η στρεσογόνα κατάσταση λοιπόν μπορεί να σχετίζεται με την παχυσαρκία μέσω της ρύθμισης της όρεξης» δήλωσε χαρακτηριστικά μία από τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος στην έρευνα, από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Οχάιο. «Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στους γονείς δεν λύνει φυσικά κανένα πρόβλημα. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι γονείς βαρύνονται με πολλές ευθύνες» τόνισε η Αμερικανίδα επιστήμονας.

Βέβαια το αίτιο δεν είναι μόνο και πάντα η κακή ή ελλειμματική σχέση με τη μητέρα και δεν πρέπει να ρίχνουμε έτσι εύκολα την πέτρα του αναθέματος. Σε μια προσπάθεια απενοχοποίησης των μαμάδων, ο Αμερικανός παιδίατρος Ντέιβιντ Γκοζάλ από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, επισήμανε ότι ακόμη πιο καθοριστικοί παράγοντες για την εμφάνιση της εφηβικής παχυσαρκίας, είναι η μη υγιεινή διατροφή και η έλλειψη σωματικής άσκησης. Δεν διαφώνησε ωστόσο ότι το στρες και η κακή ποιότητα στη σχέση μητέρας - παιδιού παίζουν τον ρόλο τους στις διατροφικές συνήθειες. «Αυτά που βλέπουμε στην ενήλικη ζωή, είναι προφανώς το συσσωρευτικό αποτέλεσμα όσων έχουν προηγηθεί νωρίτερα», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Οι επιπτώσεις που έχει η έλλειψη μητρικής αγάπης στον βρεφικό εγκέφαλο


Είπαμε πριν ότι μια στρεσογόνα παιδική ηλικία είναι πιθανό να στιγματίσει για καιρό τον εγκέφαλο του παιδιού. Λοιπόν, μια πολύ ενδιαφέρουσα απεικόνιση του εγκεφάλου που έγινε σε παιδιά, δείχνει με αδιαμφισβήτητο τρόπο το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί σε ένα μωρό η στέρηση της αγάπης από τη μητέρα του, όπως επιβεβαιώνει πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA), η οποία δημοσιεύθηκε στην Daily Telegraph.

Οι επιστήμονες συνέκριναν τις εικόνες δύο παιδιών τριών ετών. Το πρώτο που απολάμβανε την αγάπη και τη συναισθηματική φροντίδα της μητέρας του, είχε έναν κανονικά ανεπτυγμένο εγκέφαλο για την ηλικία του. Το δεύτερο είχε μητέρα που αδιαφορούσε ή το κακομεταχειριζόταν. Ο εγκέφαλος του παιδιού που δεν λάμβανε την απαραίτητη φροντίδα, ήταν κατά πολύ μικρότερος από ότι θα αναμενόταν για την ηλικία του, με υπερβολικά πολλές σκουρόχρωμες περιοχές και σκοτεινά σημεία, σε σύγκριση με τον εγκέφαλο του άλλου παιδιού.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις στη μετέπειτα ζωή των νηπίων αυτών; Το παιδί με τον κανονικό εγκέφαλο θα γίνει πιο έξυπνο, το πιθανότερο είναι να αναπτύξει την ικανότητα συναισθηματικής κατανόησης και ως επακόλουθο τη δυνατότητα εκδήλωσης συμπόνιας προς έναν συνάνθρωπό του, κάτι που καθορίζεται από συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου.

Αντίθετα, το παιδί με τον μικρό εγκέφαλο έχει περισσότερες πιθανότητες ως ενήλικος να έχει τάση προς τη τοξικομανία, να διαπράξει βιαιότητες και εγκλήματα, ενώ παράλληλα μπορεί να αναπτύξει ψυχολογικά και άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας.

H σωστή μεταχείριση στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής ενός μωρού, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ανάπτυξή του, εξηγεί ο καθηγητής Άλαν Σκόρι από το UCLA, καθώς τα γονίδια που ευθύνονται για αρκετές εγκεφαλικές λειτουργίες, όπως η ευφυΐα, δεν μπορούν να αποδώσουν, κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα γονίδια, ίσως δεν αναπτυχθούν ποτέ, ως επακόλουθο.

Απ’ όσα λίγα μπορώ να καταλάβω, από την δομή του εγκεφάλου, δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να κλάψω.

Η έλλειψη μητρικής στοργής αλλάζει και τα γονίδιά μας


Ίσως σας έχω ζαλίσει με όλες αυτές τις έρευνες, αλλά ποιον να επικαλεστείς, για τις επιπτώσεις της έλλειψης μητρικής αγάπης και φροντίδας; Τα εμπειρικά συμπεράσματα είναι καλά, αλλά παραμένουν εμπειρικά.

Πριν από μερικά χρόνια λοιπόν, Καναδοί ερευνητές, επιστήμονες της επιγενετικής, κατέληξαν σε ένα ιδιαιτέρως ανησυχητικό συμπέρασμα. Η απλή εγκατάλειψη των νεογέννητων ποντικών από τη μητέρα τους στάθηκε ικανή να μεταβάλλει οριστικά τη λειτουργία των γονιδίων τους. Όσες μητέρες δεν έγλειφαν αρκετά συχνά τα νεογνά τους - δηλαδή, σε ανθρώπινα μεγέθη, τα παραμελούσαν - τελικά έφερναν στον κόσμο παιδιά πολύ πιο αγχώδη από αυτά που τους χάριζαν απλόχερα τη μητρική φροντίδα. Η έλλειψη μητρικής αγάπης και ενδιαφέροντος, όπως ανακάλυψαν οι ερευνητές, ήταν αρκετή για να αλλάξει οριστικά ένα γονίδιο που ήλεγχε την ορμόνη του στρες.

Μετά την ανακάλυψη της γενετικής μεταβολής στα πειραματόζωα, οι ερευνητές αναρωτήθηκαν κατά πόσο θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το ίδιο και στον άνθρωπο. Άρχισαν λοιπόν να αναζητούν απαντήσεις στο ερώτημά τους, μελετώντας την εγκεφαλική δομή ανθρώπων που είχαν βάλει τέρμα στη ζωή τους.

Όταν γεννιόμαστε, διαθέτουμε κάποια γονίδια που παραμένουν ίδια και αναλλοίωτα μέχρι τη στιγμή του θανάτου. Υπάρχουν όμως και γονίδια που ενεργοποιούνται σε κάποια χρονική στιγμή και μετά «σιωπούν». Αυτό που ανησύχησε τους επιστήμονες ήταν το ότι αυτό το άνοιξε – κλείσε, μπορεί να οφείλεται σε απλά και συνηθισμένα πράγματα όπως τα διατροφικά συμπληρώματα ή το στρες. Οτιδήποτε!

Οι επιστήμονες ξεκίνησαν με την υπόθεση ότι το ένα πέμπτο των ανθρώπων που επιλέγουν να αυτοκτονήσουν, έχουν υποστεί κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία. Ήταν σε θέση να το γνωρίζουν αυτό, από το ιστορικό των περιπτώσεων. Για να καταλήξουν σε συμπεράσματα οι ερευνητές μελέτησαν τον εγκέφαλο 13 αυτοχείρων και 11 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Τα μέλη της δεύτερης ομάδας είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.

Πιο ειδικά, οι επιστήμονες μελέτησαν το γονίδιο που ευθύνεται για την παραγωγή του ριβοσωμικού RNA – μην με ρωτήσετε τι είναι αυτό - το οποίο ελέγχει την παραγωγή των πρωτεϊνών. Τι μας νοιάζει, θα πείτε, αλλά η σύνθεση αυτών των χημικών είναι απαραίτητη στον εγκέφαλο για τη δημιουργία νέων συνάψεων, όπως συμβαίνει όταν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο ή το επαναφέρουμε στη μνήμη. Οι ερευνητές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στον ιππόκαμπο, το τμήμα του εγκεφάλου που επηρεάζει την ψυχική μας διάθεσή.

Όταν λοιπόν οι επιστήμονες μελέτησαν αυτά τα γονίδια στον ιππόκαμπο, ανακάλυψαν, ότι στην ομάδα των ανθρώπων που είχαν αυτοκτονήσει, πάρα πολλά από αυτά - πολύ περισσότερα απ' ότι στην άλλη ομάδα - είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας. Στην παρεγκεφαλίδα, ένα άλλο σημείο του εγκεφάλου, το οποίο δεν έχει σχέση με την ψυχική διάθεση, δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων. Αυτό για τους επιστήμονες σημαίνει ότι η χημική αυτή αντίδραση στην ομάδα των αυτοχείρων, που είχε σαν αποτέλεσμα να τεθούν εκτός λειτουργίας γονίδια στον ιππόκαμπο, αποτελεί αντίδραση στην κακομεταχείριση που είχαν δεχθεί οι αυτόχειρες κατά την παιδική ηλικία.

Τοξικές σχέσεις μάνας - παιδιών


Είπαμε ότι τα παιδιά που εισέπραξαν περιφρόνηση και έλλειψη αγάπης και της μητρικής ζεστασιάς από την μητέρα, αποκτούν μια στρεβλωμένη εικόνα του εαυτού, αποκτούν έλλειψη εμπιστοσύνης και αποκτούν μια δυσπιστία απέναντι σε κάθε στενή συναισθηματική σύνδεση.

Ως εδώ καλά. Δηλαδή, τι καλά, χάλια είναι, αλλά τουλάχιστον έχει μια λογική το όλο πράγμα. Πρόκειται για μια οδυνηρή εμπειρία, ωστόσο υπάρχουν διάφοροι τύποι τοξικών μανάδων και κάθε ένας από τους τύπους αυτούς, έχει διαφορετικό αποτέλεσμα στον ψυχισμό του εκάστοτε παιδιού.
Επίσης είναι πολύ διαφορετική η σχέση μάνας με κόρη και μάνας με γιο. Η νύχτα με τη μέρα. Αλλά ας δούμε την πρώτη περίπτωση.

1.Απορριπτική μάνα
Οι κόρες που μεγάλωσαν με μια περιφρονητική μητέρα αμφισβητούν τις ίδιες τους τις συναισθηματικές ανάγκες. Νιώθουν ότι δεν αξίζουν την προσοχή, αυτοαμφισβητούνται δηλαδή και έχουν μια μόνιμη και έντονη λαχτάρα για αγάπη και επιβεβαίωση. Ακούστε πως το περιγράφει μια κόρη:

«Η μητέρα μου δεν με άκουσε, ούτε με αφουγκράστηκε ποτέ. Θα με ρωτούσε αν ήμουν πεινασμένη και αν έλεγα πως δεν ήμουν, εκείνη μου έβαζε το φαγητό μπροστά μου, σαν να μην είχα πει τίποτα. Θα με ρωτούσε τι θα ήθελα να κάνω το σαβββατοκύριακο ή το καλοκαίρι, αλλά μετά θα αγνοούσε την απάντηση μου και θα έκανε σχέδια για μένα, ακόμα και για τα ρούχα που ήθελα να βάλω. Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι ποτέ δεν με ρώτησε πως αισθανόμουν ή τι σκεφτόμουν. Μου έκανε με κάθε τρόπο ξεκάθαρο, πως ήμουν ασήμαντη για εκείνη.»

Τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη την αγάπη της μητέρας κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Οι ανάγκες μιας κόρης για προσοχή και αγάπη δεν μειώνονται από την απόρριψη της μητέρας. Αντίθετα ενισχύονται. Όλο αυτό δηλαδή, ενισχύει την ανάγκη της κόρης για προσοχή και αγάπη, που δεν θα πάψει να την αναζητά σε όλη την ενήλικη ζωή της. Το άσχημο εδώ είναι, ότι και όταν ακόμα την βρει, δεν θα είναι αρκετή, για να καλύψει το τεράστιο συναισθηματικό κενό, που άφησε μέσα της η απορριπτική μάνα.

2.Ελεγκτικός τύπος
Μια άλλη μορφή περιφρονητικής συμπεριφοράς, αν και παρουσιάζεται πολύ διαφορετικά, είναι ο ελεγκτικός τύπος μάνας. Αυτές οι μητέρες ελέγχουν τις κόρες τους, για το κάθε τι, δεν ενθαρρύνουν και μάλιστα αρνούνται να αναγνωρίσουν τις επιλογές τους και ενσταλάζουν μια αίσθηση ανασφάλειας και αδυναμίας στα παιδιά τους. Το άσχημο είναι ότι όλο αυτό παρουσιάζεται με το πρόσχημα ότι είναι «για το καλό του παιδιού». Το μήνυμα που λαμβάνει το παιδί σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ότι η κόρη είναι ανεπαρκής, ανίκανη, ότι δεν έχει κρίση και αντίληψη, ότι η γνώμη της δεν έχει αξία, και πως ότι κι αν κάνει, θα αποτύχει χωρίς την καθοδήγηση της μητέρας.

3.Μη διαθέσιμη
Μη διαθέσιμη σημαίνει συναισθηματικά μη διαθέσιμη. Οι συναισθηματικά μη διαθέσιμες μητέρες ή απόμακρες μητέρες, είναι εκείνες που αποφεύγουν την συναισθηματική προσέγγιση της κόρης ή ακόμα εκείνες που στερούν από τις εκδηλώσει αγάπης το ένα παιδί, ενώ τις δίνουν σε κάποιο άλλο.
Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την έλλειψη σωματικής επαφής, την έλλειψη αγκαλιάς, της παρηγοριάς, το χάδι, μπορεί να εκφράζεται με απάθεια για το κλάμα ή για το συναίσθημα και τις ανάγκες της κόρης, όσο εκείνη μεγαλώνει και φυσικά σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και την εγκατάλειψη του παιδιού.

Η εγκατάλειψη αφήνει το δικό της σημάδι, ειδικά σ’ έναν πολιτισμό που πιστεύει στην μητρική αγάπη. Εκτός του ότι είναι επώδυνο, είναι και απίστευτο. Συμβαίνει όμως. Όλα αυτά αφήνουν τις κόρες συναισθηματικά πεινασμένες. Οι πιο τυχερές κόρες θα βρουν ένα άλλο μέλος της οικογένειας (πατέρα, παππού, γιαγιά, θεία κτλ) για να καλύψουν το συναισθηματικό κενό, το οποίο σαν λύση βοηθάει αλλά δεν θεραπεύει. Γενικά πάντως αυτά τα παιδιά, που στερήθηκαν το χάδι και την συναισθηματική προσέγγιση της μάνας, προσκολλώνται σε σχέσεις ως ενήλικες, από τις οποίες ζητούν συστηματικά, συνεχείς επιβεβαιώσεις.

4.Εμπλεκόμενη
Ενώ οι δύο πρώτοι τύπο συμπεριφορών περιγράφουν τις μητέρες που αποστασιοποιούνται από τα παιδιά τους, η εμπλεκόμενη είναι το αντίθετο. Οι μητέρες αυτές δεν αναγνωρίζουν κανενός είδους σύνορο και έχουν δυσκολία να ορίσουν τον εαυτό τους, σαν ξεχωριστή μονάδα από τα παιδιά τους. Ταυτίζονται ουσιαστικά με τα παιδιά τους και στην περίπτωση αυτή, η φυσική ανάγκη της κόρης για αγάπη και προσοχή διευκολύνει την εμπλοκή της μητέρας. της δίνει την δικαιολογία. «Μάνα είμαι – Νοιάζομαι για τα παιδιά μου» θα πει.

Αυτές οι μητέρες είναι εκείνες που ζουν μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους, τα οποία ενθαρρύνουν σε νέα επιτεύγματα και από τα οποία απαιτούν παράλληλα νέα επιτεύγματα. Ενώ η κόρη της απορριπτικής και της μη διαθέσιμης μητέρας «εξαφανίζεται», λόγω της έλλειψης προσοχής, η κόρη μιας εμπλεκόμενης μητέρας, «καταπίνεται» εντελώς.

Το ξεμπέρδεμα της εμπλοκής, είναι ένας δύσβατος δρόμος, λόγω της απουσίας ορίων. Μια υγιής και ισορροπημένη σχέση μητέρας-παιδιού, προσφέρει ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων και επιλογών στο παιδί. Σε μια υγιή σχέση, το παιδί ναι μεν συμβουλεύεται την μητέρα αλλά ακούγεται και το ίδιο και υπάρχει σεβασμός στις επιθυμίες του και στις επιλογές του. Σ΄ αυτό το νοσηρό μοτίβο, η εμπλεκόμενη μητέρα δεν το κάνει.

5.Ανταγωνιστική
“Ανοιχτός” πόλεμος χαρακτηρίζει αυτό το είδος αλληλεπίδρασης μάνας – παιδιού. Το “ανοιχτός” μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί αυτές οι μητέρες δεν αναγνωρίζουν την συμπεριφορά τους και γενικά είναι πολύ προσεκτικές όταν βρίσκονται με κόσμο, με τρίτους. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι μητέρες που επικρίνουν και κατηγορούν τις κόρες τους και είναι υπερβολικά αυστηρές και ανταγωνιστικές, με έντονη ζήλια για εκείνες.

Η μητέρα εκμεταλλεύεται και κάνει κατάχρηση της εξουσίας, που της δόθηκε από την φύση. Και τα αποτελέσματα στον ψυχισμό του παιδιού της είναι το ίδιο επώδυνα με εκείνα που επιφέρει η έλλειψη μητρικής αγάπης. Το “κατηγορώ” και το «ντροπιάζω» είναι συνήθως τα όπλα αυτού του τύπου μητέρας.

Η μητέρα αυτή χρησιμοποιεί τόσο λεκτική όσο και συναισθηματική βία, για να “κερδίσει” στον αγώνα υπεροχής που ξεκίνησε με το παιδί της, αλλά πολλές φορές μπορεί να χρησιμοποιήσει και σωματική βία. Θεωρεί την συμπεριφορά της αναγκαία, λόγω των ελαττωμάτων στη συμπεριφορά και στον χαρακτήρα της κόρης της, την οποία θεωρεί υπεύθυνη, ότι δηλαδή αυτή τα προκάλεσε. Το «εσύ με έκανες να …» είναι η αγαπημένη της φράση.

6.Αναξιόπιστη - Ασταθής
Αυτή είναι, από πολλές απόψεις, η πιο δύσκολη συμπεριφορά για μια κόρη να αντιμετωπίσει, γιατί δεν ξέρει πότε θα εμφανιστεί η “καλή” μαμά ή η “κακή” μαμά. Όλα τα παιδιά, σχηματίζουν μια νοητή εικόνα για τις σχέσεις στον πραγματικό κόσμο, με βάση την σύνδεση που έχουν με την μητέρα τους. Αυτές οι κόρες, αντιλαμβάνονται την συναισθηματική σύνδεση να είναι αβέβαιη ή ακόμα κι επικίνδυνη.

Όπως περιγράφει την μητέρα της μια κόρη: «Έχω καταλάβει, ότι πίσω από την δική μου έλλειψη αυτοπεποίθησης, βρίσκεται η μητέρα μου. Ήταν συναισθηματικά ασταθής, φρικτά επικριτική μαζί μου, την μία ημέρα, απορριπτική, την επόμενη θα την έβλεπες να μου χαμογελά και να νοιάζεται για μένα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι η χαμογελαστή μαμά συνήθως εμφανιζόταν όταν ήταν μπροστά άλλοι. Σαν αποτέλεσμα, δεν ήξερα τι να περιμένω από κείνη. Θα μπορούσε να είναι ανυπόφορα παρούσα, εκεί που δεν την χρειαζόμουν και ανεξήγητα απούσα, όταν την είχα ανάγκη. Υπέθετα τότε ότι είχα κάνει κάτι, για να μου φέρεται μ αυτόν τον τρόπο. Τώρα ξέρω ότι εγώ δεν είχα να κάνω με το πώς ένιωθε για μένα. Όμως εξακολουθώ να ακούω την φωνή της μέσα στο κεφάλι μου, ειδικά όταν η ζωή γίνεται δύσκολη ή αισθάνομαι ανασφαλής.»

7.Εγωιστική - Νάρκισσος
Μπορούμε αν θέλουμε, να την αποκαλέσουμε και ναρκισσιστική. Αυτή η μητέρα βλέπει την κόρη της, αν την βλέπει καθόλου, ως προέκταση του εαυτού της και όχι σαν ανεξάρτητη οντότητα. Σε αντίθεση με την εμπλεκόμενη μητέρα που είναι προσηλωμένη και επικεντρωμένη στο παιδί της, αυτή η μητέρα ελέγχει προσεκτικά της συμμετοχή της, με βάση του τι ταιριάζει στην δική της αυτό-αντανάκλαση.

Παίζει με την εξουσία και το φαίνεσθαι, γι’ αυτό και είναι ανίκανη να νιώσει εμπάθεια, αντιθέτως ανησυχεί περισσότερο για την εμφάνιση της και τις απόψεις των άλλων. Η συναισθηματική σύνδεση με την κόρη της, είναι επιφανειακή, αν και θα μπορούσε να το αρνηθεί, αν την ρωτούσες, επειδή το επίκεντρο της είναι ο εαυτός της. Οι τακτικές που χρησιμοποιεί για να χειραγωγεί και να ελέγχει την κόρη, της επιτρέπουν να αυτό-επιβεβαιώνεται και να νιώθει εκείνη καλά με τον εαυτό της.

Αυτές οι μητέρες συχνά δείχνουν υπέροχες εξωτερικά, είναι συνήθως ελκυστικές και γοητευτικές όταν τις συναντάς, φροντίζουν με μεγάλη προσοχή τα σπίτια τους και μπορεί να έχουν αξιοθαύμαστα ταλέντα και καριέρα, τα οποία χρησιμοποιούν για να μπερδέψουν και να απομονώσουν την "αντιπαθητική" κόρη ακόμη περισσότερο.

8.Αντιστροφή ρόλων
Αυτό είναι το σενάριο, το οποίο είναι πιο σπάνιο και στο οποίο η κόρη γίνεται η «μητέρα» για την μητέρα της. Μερικές φορές, αυτό το μοτίβο προκύπτει κύρια όταν η μητέρα έχει παιδιά από μικρή ηλικία, για τα οποία δεν ήταν έτοιμη ψυχολογικά και για το βάρος της ευθύνης της ανατροφής τους. Δεν τα καταφέρνουν όλες οι μικρομάνες.

Όπως το περιγράφει μια κόρη: «Από μικρή έμαθα να μαγειρεύω, να πλένω , να καθαρίζω, να μεγαλώνω τα αδέρφια μου. Η μητέρα μου ζήτησε να είμαι ο “βράχος” της, αλλά ποτέ δεν έδωσε σημασία σε μένα. Νιώθω ότι μου έκλεψαν την παιδική μου ηλικία.»

Κόρες με αλκοολικές μητέρες ή που πάσχουν από κατάθλιψη, μπορούν επίσης να βρεθούν στο ρόλο του επιστάτη. Υπάρχουν “εύθραυστες” ή «φιλάσθενες» μητέρες, οι οποίες λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, υιοθετώντας τον ρόλο του θύματος ή του οσιομάρτυρα, ισχυριζόμενες θέματα υγείας και άλλα. Η ειρωνεία είναι ότι αυτές οι μητέρες ίσως και να αγαπούν τις κόρες τους αλλά δεν έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους.

Τρομερές ιστορίες, που ενώ είναι ξεκάθαρο, ότι δεν είμαστε όλες fit για μητέρες, εν τούτοις δεν παύουν να προκαλούν τη λύπη. Κανείς, ούτε οι μητέρες, δεν μπορεί να είναι τέλειος. Είμαστε άνθρωποι και το σφάλλειν είναι ανθρώπινο, αλλά αυτό δεν αλλάζει ούτε ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις, από την έλλειψη μητρικής αγάπης, προσοχής, στοργής και φροντίδας, που έχουν απίστευτη βαρύτητα για το μέλλον ενός παιδιού και θα το κυνηγούν σε όλη του την ζωή, με τον μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ όλους, να μεταφέρει τα τραύματα αυτά με την σειρά του στο παιδί του.

Ειλικρινά, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Μητέρα - Γιος: Μια ιδιότυπη, ξεχωριστή Σχέση


Η μητέρα είναι πολύ σημαντική μορφή για το γιό της. Μπορεί ένα αγοράκι να θαυμάζει και να μιμείται τον πατέρα στους τρόπους του που επικοινωνεί με άλλους, στο πώς δείχνει τα συναισθήματα του, στο πώς αντιδρά στις διάφορες καταστάσεις, αλλά η μητέρα είναι αυτή που θα του μάθει πώς να είναι στοργικός άντρας. Του δείχνει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο άλλο φύλλο και τί να ζητά και να περιμένει και αυτός από τις γυναίκες. Η μητρική αυτή αγάπη κάνει το γιό να νιώθει δυνατός, να έχει αυτοπεποίθηση και να έχει σε ισορροπία τη ζωή του. Μέσα του, η μητέρα είναι το ίνδαλμα του κι ας μην το ομολογεί, και γι αυτό ίσως πολλές φορές να συγκρίνει την κοπέλα του με τη μαμά του, συνήθως ασυνείδητα αλλά και συνειδητά.

Ισορροπία Σχέσεων
Για τα αγόρια ισχύουν όλα αυτά που είπαμε πιο πριν για τα κορίτσια, συν μερικά άλλα. Όταν η αγάπη της μάνας μετατραπεί σε κτητικότητα, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Βλέπουμε λοιπόν μητέρες που όταν μία γυναίκα μπει στη ζωή του γιού της σαν σύντροφος του, η μητέρα αρχίζει να νιώθει ανασφάλεια, σαν κάποιος να παίρνει τη θέση της. Κυριαρχεί μέσα της η πεποίθηση πως καμία γυναίκα δεν μπορεί να φροντίσει τον γιό της, όπως εκείνη. Αρχίζει και παρατηρεί πώς γίνονται οι δουλειές του σπιτιού, αν είναι νοικοκυρά, τη μαγειρική της, αν τον προσέχει γενικά και ανησυχεί για την ευτυχία του γιού της.

Υποτίθεται πως μεγαλώνεις τα παιδιά σου, να γίνουν ανεξάρτητοι ενήλικες και να μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Πολύ συχνά όμως βλέπουμε άντρες να είναι εξαρτημένοι από την μαμά τους και αντίστοιχα μητέρες που δεν θέλουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο. Δεν έχουν απόλυτα πεισθεί οι γυναίκες αυτές, ότι κανείς ποτέ δεν μπορεί να πάρει τη θέση τους και πόσο ξεχωριστές είναι και θα είναι για το παιδί τους.

Είναι πολύ ουσιαστικό για την σχέση μάνας – γιού, να κατανοήσουν συχνά και οι δύο, ότι ο ρόλος της μητέρας δεν σημαίνει ότι πρέπει να επεμβαίνει στη ζωή του, αλλά να είναι εκεί για εκείνον όταν την χρειαστεί. Έχει μεγάλη διαφορά το είμαι εδώ για σένα και το ανακατεύομαι στα προσωπικά σου.

Επικοινωνία
Μια μάνα πρέπει να είναι σε θέση να σεβαστεί την ανάγκη του γιού της να είναι απόμακρος και να αποφεύγει συζητήσεις που έχουν να κάνουν με το πώς νιώθει για κάτι. Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά και οφείλεται στο ότι τα αγόρια επικοινωνούν πολύ διαφορετικά από τα κορίτσια. Δεν επικοινωνούν! Δεν μπορείς να προσεγγίσεις το αγόρι με τον ίδιο τρόπο που θα προσέγγιζες την κόρη σου.

Eμπιστοσύνη
Εξ ίσου σημαντικό είναι, όταν προσπαθείς να επικοινωνήσεις με το αγόρι, να του δίνεις όλη την προσοχή σου, για να καταλάβει πως σε ενδιαφέρει αυτό που λέει και ότι τελικά είναι σημαντικός. Είναι η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί η εμπιστοσύνη του στην μάνα και θα ισχυροποιήσει τη σχέση τους.

Συμπεριφορά
Σημαντικό ρόλο για μία υγιή σχέση μητέρας-γιού παίζει το καλό παράδειγμα. Όχι ότι δεν ισχύει το ίδιο και με τα κορίτσια, αλλά γενικά μιλώντας, τα αγόρια δεν τα πάνε καλά με τις λέξεις. Είναι από την φύση τους περισσότερο οπτικοί τύποι και οι πράξεις είναι πιθανώς το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά, σε αντίθεση με τα λόγια που μπορεί και να τα μπερδεύουν.

Σε ένα αγόρι, δεν μπορείς να του λες να φάει τα λαχανικά του, όταν εσύ τρως σοκολάτα. Κι εδώ θα σας πω κάτι αστείο για το γατί σας. Έμαθα ότι η μητέρα μου δεν προτιμούσε το ψάρι, όταν εκείνη ήταν 92 ετών και πολύ κοντά στο τέλος της ζωής της. Το φαντάζεστε; Μας έκρυβε την αντιπάθεια της για το ψάρι, όλα αυτά τα χρόνια, όλη της τη ζωή πρακτικά, για να μην γίνει το κακό παράδειγμα για τα παιδιά της και ναι, τα κατάφερε! Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι αυτό που βλέπουν τα παιδιά.

Αν θέλεις διάβαζα κάπου τον γιό σου να συμπεριφέρεται σε άλλους με σεβασμό, να παίρνει την ευθύνη για τις πράξεις του και να είναι αξιόπιστος, τότε θα πρέπει και εσύ να τον σπρώξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αν δεν σεβαστεί την μάνα του, πως θα σεβαστεί τις άλλες γυναίκες; Και βέβαια ξέρετε και το άλλο που λένε, ότι ο σεβασμός δεν χαρίζεται. Κερδίζεται! Δεν αρκεί δηλαδή να απαιτείς τον σεβασμό του. Πρέπει και να τον κερδίσεις, με την αξία σου και εν προκειμένω, μιας και μιλάμε για αγόρια, με τις πράξεις. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η αγορομάνα. Καθόλου εύκολη!

Ζήτα του να σε βοηθήσει με τα ψώνια, να σου ανοίξει την πόρτα. Του δίνεις περισσότερες ευθύνες, αρχικά μέσα στο σπίτι, και δεν είναι μόνο για να βγάζει έξω τα σκουπίδια. Του ζητάς να μιλάει όμορφα, όπως εσύ ελπίζω. Είναι γελοίο να βρίζουν οι γονείς και μετά να θυμώνουν όταν ο γιός τους βρίζει και φέρεται σαν τεντιμπόης.

Κι ένα τελευταίο για μητέρες που είναι single, δεν πρέπει ποτέ, για κανένα λόγο, επί ποινή λιθοβολισμού να προσπαθήσουν να αντικαταστήσουν τον σύντροφο/σύζυγο με τον γιό. Το κάνουν πολλές! «Είσαι ο άντρας του σπιτιού τώρα!». Είναι άδικο για αυτόν να αναλάβει ένα τέτοιο ρόλο, που δεν τον διάλεξε και μια τέτοια ευθύνη, ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που αγόρια στο ρόλο αυτό, έγιναν εμπόδιο σε μια σχέση της μαμάς, για τον λόγο αυτό. Επειδή πήραν τον ρόλο του προστάτη πολύ σοβαρά.

Και θυμόμαστε: Αυτό που εισπράττει το αγόρι από την μάνα, αυτό θα δώσει στην μελλοντική σύντροφο. Ούτε περισσότερα ούτε λιγώτερα. Αν λοιπόν εισπράξει τρυφερότητα, στοργή, φροντίδα, θα γίνει ένας τρυφερός, στοργικός σύντροφος και πατέρας ο ίδιος. 

Η μητρική αγάπη «φτιάχνει» ήρεμους και δυναμικούς ενήλικες


Σπίρτα μου, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, για το θέμα αυτό, δίνοντας μάλιστα πολλά παραδείγματα. Το συμπέρασμα είναι δεδομένο. Όσο παιδιά μεγαλώνουν μέσα στις εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας της μητέρας τους, απολαμβάνοντας συχνές αγκαλιές, φιλιά και ζεστά ενθαρρυντικά λόγια, είναι λιγότερο πιθανό να έχουν άγχος και έλλειψη αυτοπεποίθησης αργότερα στην ενήλικη ζωή τους και πιο πιθανό είναι να αναπτύξουν μια καλή κοινωνική και επαγγελματική ζωή στο μέλλον.

Έγινε μια επιστημονική έρευνα στην Αμερική, όπου ερευνητές βασίστηκαν σε μια παλαιά έρευνά τους, που είχε γίνει στην δεκαετία του ΄60, με την οποία είχαν μελετήσει την συναισθηματική αλληλεπίδραση άνω των 1.000 ζευγών μητέρων-οκτάμηνων νηπίων. Οι ίδιοι επιστήμονες, μετά από 34 χρόνια, αναζήτησαν και βρήκαν περισσότερα από τα μισά εκείνα παιδιά (περίπου 500), που είναι ενήλικες πια, και αξιολόγησαν ποια ήταν η επίδραση που είχε στην κατοπινή ζωή τους η περισσότερη ή λιγότερη μητρική αγάπη της νηπιακής ηλικίας τους.

Μέχρι τώρα, οι ψυχολόγοι πίστευαν ότι οι στενοί δεσμοί αγάπης μητέρας-νηπίου κάνουν τα παιδιά -και αργότερα τους ενήλικες- πιο ανθεκτικούς στις δυσκολίες της μετέπειτα ζωής, όμως οι έρευνές τους είχαν βασιστεί κυρίως σε εμπειρικά στοιχεία. Αυτή τη φορά όμως, οι επιστήμονες συνέδεσαν την τότε έρευνά τους με μια νέα έρευνα, αποκτώντας μια πιο αντικειμενική αξιολόγηση για τη σχέση μητέρας-παιδιού.

Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν ότι το υψηλό επίπεδο στοργής και τρυφερότητας που είχαν δείξει οι μητέρες στα οκτάμηνα νήπιά τους, απέδωσε αισθητά λιγότερα συμπτώματα στρες στα ενήλικα πια παιδιά τους, μετά από 30 χρόνια. Και η διαπίστωση αυτή ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό - οικονομικό επίπεδο των μητέρων και των παιδιών, αν είναι δηλαδή πλούσια ή φτωχά. Ακόμα και σε περιπτώσεις που μεσολάβησε ενδο-οικογενειακή σύγκρουση στο μεταξύ, ένα διαζύγιο ή κάτι, η προστατευτική επίδραση της μητρικής αγάπης στην ψυχική κατάσταση του παιδιού (ενήλικα πια) δεν εξαφανίστηκε. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας.

Αυτά γι απόψε και λέμε αντίο στο σημείο αυτό, όπως πάντα, με ένα για τον δρόμο.
Καλή συνέχεια!



DON'T MESS WITH CATS - They are lions in disguise
On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!


Το post γρατζουνίστηκε responsibly από το * Κεραμιδόγατο

Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)

Tags: #podcasts #talk_show #radio_show #streaming #alley_cat #keramidogato #radio #ράδιο #εκπομπή #κεραμιδόγατο #web_radio #pdf #print #kindle #text #article #άρθρο #κείμενο #μητέρα #μάνα #mother

Comments


DON'T MESS WITH CATS - THEY ARE LIONS IN DISGUISE
Live On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Όλες οι αναρτήσεις και το περιεχόμενο εδώ, γρατζουνίστηκαν responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)


Forget Me Not - Ακολουθήστε το Κεραμιδόγατο:


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ